ابراهیم گلستان در مصاحبه مفصلی به روزنامه شرق، اشاراتی هم به صادق چوبک نویسنده بوشهری نموده است. این قسمت از مصاحبه گلستان را می خوانید:

- اگر بخواهید بهترین نویسندگان معاصر را که در معنی امروزی?اش قصه نوشته?اند نام ببرید...

- یعنی چی معنی امروزی، من این معنی امروزی را نمی?فهمم، مگر امروز یک نوع خاصی برای قصه?نویسی هست؟!

 - منظورم قصه?ای است که نقالی و نثر قشنگ نباشد و قصه در معنایی باشد که در اروپای بعد از رنسانس به وجود آمد. سؤالم این است که کدام قصه?های معاصر فارسی را با این معیار، قصه می?دانید؟

- من به?عنوان مورخ ادبیات قصه?ها را نخوانده?ام. مقداری از قصه?هایی که خوانده?ام توی ذهنم نیست. اما قصه?ای که توی ذهنم مانده و بدون هیچ گفت?وگویی انتخابش خواهم کرد «فارسی شکر است» جمالزاده است...

- چرا «فارسی شکر است»؟

- برای اینکه این قصه داد می?زند که تنوع و مدرنیته و تجدد دارد می?آید. این سه نفری که توی این قصه پهلوی هم هستند زبان همدیگر را نمی?فهمند. همه?شان هم دارند فارسی حرف می?زنند اما زبان هم را نمی?فهمند. این نشان می?دهد که تنوع توی مملکت آمده. نشان می?دهد که تجدد آمده و همه چیز دارد عوض می?شود. خب این قصه، گل سر سبد همه? قصه?هاست. قصه دیگری اگر بخواهم انتخاب کنم طبیعی است که «بوف کور» هدایت را انتخاب می?کنم... .

- از چوبک چطور؟

- واضح است. چوبک سه چهار قصه درجه اولِ درجه اول دارد. چوبک «تنگسیر»ش را برای من نوشت. آن ورسیون اولش را که نوشت، به من فروخت و من می?خواستم آن را فیلم بکنم که بعد زدند و خرابش کردند. تقصیر خود من هم بود که خرابش کردند. چون دادمش به امیر نادری که او بسازد. فکر می?کردم نادری خوب فیلم درست می?کند و خوب هم فیلم درست می?کرد، اما تنگسیر را خراب کرد. من روی تنگسیر کار کرده بودم و به تهیه?کننده?ای که می?خواست قصه?ای را که چوبک به من فروخته بود از من بخرد، گفتم به این شرط قصه را به شما می?دهم که نادری فیلمش را درست کند. او قبول نمی?کرد تا عاقبت به اصرار من کرد و من هم قصه را بهش دادم. اما خود نادری نتوانست فشار تهیه?کننده و فشار بهروز وثوقی را که می?خواست نقش اول فیلم را بازی کند، تحمل کند و جلوی آنها وا داد. این شد که اصلا تمام آن اتمسفری که برای این فیلم آماده کرده بودم به هم خورد و نادری به?کلی چیز دیگری درست کرد. یک چیز پرتی درست کرد. چیزی درست کرد در حدِ «قیصر» کیمیایی و البته نه به خوبی قیصر... .

 - چوبک را می?گفتید... .

- آره، واضح است که چوبک قصه?نویس درجه اولی است. قصه «چرا دریا طوفانی شده بود»ش، فوق?العاده است. یا «چراغ آخر». این قصه?ها معرکه هستند.

- «سنگ صبور» چطور؟

- خب سنگ صبور که رمان است، آره واضح است که آن هم خیلی خوب است. من به آن رمان بستگی شدید دارم، برای اینکه سیف?القلم را که یکی از شخصیت?های آن رمان است می?شناختم. سیف?القلم رفیق خیلی نزدیک معلم ما بود. کلاس هفتم یا هشتم که بودم، معلمی داشتیم به اسم آقای بلوچی که هندی بود و آمده بود ایران معلم شده بود، هم معلم جغرافی بود هم معلم انگلیسی. رفیقی داشت که ساعت?های تفریح مدرسه می?آمد پهلویش و اینها توی حیاط مدرسه راه می?رفتند. این رفیقش همان سیف?القلم بود. بعد یک مرتبه سیف?القلم را گرفتند و گفتند آدم کشته. تعدادی از زن?ها را کشته بود. دارزدنش را هم یادم است. درست روی میدان بغل مدرسه، به فاصله ده بیست متری دیوار مدرسه ما چوبه دار هوا رفته بود و من همین الان یادم است که سیف?القلم بالای دار داشت تاب می?خورد. جنازه سیف?القلم را الان دارم می?بینم که بالای دار می?چرخد و سرش هم افتاده پایین و دستهاش هم ول. همان لباس سفید هندی هم که همیشه می?پوشید تنش بود. سنگ صبور کتاب خیلی خوبی است. چوبک خیلی برای من عزیز بود. خیلی. یک?بار که مدت شش? ماه رفتم آمریکا، دو سه ماهش را هم کالیفرنیا بودم. جایی که آن مدت در آن زندگی می?کردم از خانه چوبک زیاد دور نبود. بیست دقیقه، نیم ساعت با قطار تا سانفرانسیسکو بود و آنجا قدسی، زن چوبک، می?آمد عقبم و من را با اتوموبیلش می?برد خانه?شان. آنجا که بودم هر روز می?رفتم پهلوی چوبک. با چوبک قصه فراوان داریم. از مازندران که آمده بودم و توی خیابان کاخ خانه گرفته بودم، چوبک هم عقب خانه می?گشت. همان صاحبخانه من خانه? دیگری هم رو?به?روی خانه ما داشت. آن خانه را برای چوبک گرفتم. بالکن?هامان رو?به?روی هم بود و یکی دوسال با هم همسایه بودیم. بعد من رفتم آبادان و چوبک نیامد. نخواست بیاید و تهران ماند. بعد که برگشتم تهران، گفت زمینی را که داشته فروخته و یک زمین در دروس خریده. حالا آن زمین هم قصه مضحکی دارد که من نمی?گویم. چوبک به من گفت، سید تو هم بیا و یک زمین توی دروس بخر. گفتم برویم تماشا کنیم. ما را برد و از روی نقشه جای همین خانه?ای را که الان در تهران دارم انتخاب کردم. آنجا را به این دلیل انتخاب کردم که از سر چهارراه دروس مستقیم که می?رفتی می?رسیدی به آن زمین. آن زمان رفت?و?آمد در آنجا خیلی مشکل بود. تمام خیابان?ها گلی بود. اصلا آسفالت نبود و گیر می?کردی توی گل. من و چوبک هر دو در دروس خانه ساختیم. همه?ش با هم بودیم. مرد نجیب واقعا درجه اولی بود چوبک. مرد خیلی خوبی بود. یادم می?آید که یک?بار از چندین ماه پیش به من گفته بود که برای تعطیلات عید با هوشنگ سیحون و چند نفر دیگر قرار گذاشته که بروند دور کویر را بگردند. شبی که می?خواست فردا صبحش راه بیفتد آمد خانه من و با هم شام خوردیم و خداحافظی کردیم و رفت که صبح برود. صبح ساعت نه تلفن زنگ زد. چوبک بود. گفتم چرا نرفتی؟! گفت نرفتم. گفتم چرا نرفتی؟ گفت نمی?خواستم تو را تنها بگذارم. البته این را هم به این راحتی نگفت. من آن موقع دست?کم از نظر چوبک در یک وضع روحی خیلی خطرناکی بودم و او فکر می?کرد اگر برود ممکن است خودم را بکشم. من البته این کار را نمی?کردم اما به هر حال برای این خاطر او نرفت و این خب واقعا محبت فوق?العاده?ای بود دیگر. بعدا هم که یک مدتی آمد لندن مرتب می?رفتم پهلوش یا او مرتب می?آمد پهلوی من. مرد خیلی خوبی بود. آخر سر هم خیلی بدجور بود که چشمش نمی?دید. واقعا بدجور بود. من سوئیس بودم که به من خبر دادند چوبک مرد. وجود چوبک وجود خیلی خیلی مغتنمی برای من بود. هیچ گفت?و?گو ندارد که اختلاف فکری عجیب?و?غریب هم با هم داشتیم. ولی خود این اختلاف فکری سبب گفت?و?گو می?شد و گفت?و?گوهایمان هم خیلی خیلی دوستانه و خیلی خیلی انسانی بود. از خیلی?ها هم بدش می?آمد که حق داشت. مدام هم به من می?گفت. همه?ش می?گفت، سید با اینها حرف نزن. اینها نمی?فهمند. راست هم می?گفت. آدم خیلی خوبی بود. خیلی خیلی خوب بود. باز تکرار می?کنم که خیلی خیلی خوب بود و نگذاشت آن?جور که اشخاص هدایت را آخر سر خراب کردند، او را هم خراب کنند. خودش را محکم گرفت و نگذاشت کسی به او دست بزند.