آیت الله سید مصطفی حسینی

آن حضرت در عام الفيل 571 ميلادى 53 هـ ق ، و مشهور ميان اماميه 17 ربيع الاول و نزد عامه و نيز به انتخاب مرحوم كلينى 12 اين ماه، در شهر مكه متولد گرديد.

از امام صادق (ع) رسيده كه روز ولادت آن حضرت همه بتها به رو درافتادند و ايوان كسرى به لرزه درآمد و چهارده كنگره آن سقوط كرد و درياچه ساوه فرو رفت و وادى سماوه فيضان نمود و آتشكده فارس خاموش شد و قريش از آن روز به عظمت ياد شدند و آن طايفه را آل الله خواندند.

آن حضرت پدرش عبدالله را هنگامى كه وى در رحم مادر بود و به قولى در سنّ هفت ماهگى و به قول ديگر بيست و هشت ماهگى و مادرش را در سن شش سالگى از دست داد و لذا جدش عبدالمطلب از آغاز كودكى او را سرپرستى مى كرد و چون عبدالمطلب وفات يافت ابوطالب حسب وصيت پدر پرورش او را به عهده گرفت و آنچنان به وى محبت مىورزيد و از او مراقبت مى نمود كه همواره بسترش را در كنار خود قرار مى داد و هرگاه به جائى مى رفت او را با خود مى برد و در غذايش خصوصيتى ملحوظ مى داشت، و از دوازده سالگى او را در سفرهاى تجارتى شام به همراه مى برد و چون به لياقت و امانت شهرت يافت خديجه وى را بدين امر گماشت.

نخستين زنى كه محمد را شير داد ثويبه بود كه چند روزى او را از شير فرزندش مسروح ارضاع نمود و قبلاً حمزة بن عبدالمطلب را شير داده بود و از اين رو پيغمبر (ص) ثويبه را گرامى مى داشت و چون به حضرت پيشنهاد ازدواج با دختر حمزه كردند فرمود: وى برادر زاده رضاعى من است.

پس از آن حليمه سعديه دختر ابوذؤيب را جهت شير دادن به آن حضرت انتخاب نمودند و مدت چهار سال به نزد وى و در ميان قبيله بنى سعد زندگى كرد. سپس مادرش او را از حليمه بستد و با خود به مدينه و به زيارت اخوال پدرش برد، در راه بازگشت به مكه، در منزل ابواء مادرش دارفانى را وداع گفت و از آن روز مستقيما تحت تكفل عبدالمطلب و پس از او ابوطالب درآمد.

از اميرالمؤمنين (ع) روايت شده كه خداوند از آغاز شيرخوارگى پيغمبرش گرامى ترين ملك از ملائكه خود را بر او گماشت كه شب و روز پيوسته او را به اخلاق ستوده و صفات پسنديده رهبرى مى نمود.

از امام صادق (ع) رسيده كه قريش در جاهليت بر اين شدند كه كعبه را نوسازى كنند (و به نقلى بر اثر سيل منهدم شده بود) چون خواستند به ساختمان شروع كنند رعبى در دلشان بيفتاد كه جرأت نزديك شدن به آن را نداشتند، يكى از آنها گفت: بايستى هر كس از مال حلال خود جهت هزينه بنا اختصاص دهد و از مال حرام چيزى در آن مصرف نكند. آنها چنين كردند و مانع برطرف شد و كعبه بنا كردند تا اينكه چون خواستند حجرالاسود نصب نمايند قبايل مكه در نصب حجر اختلاف نمودند تا جائى كه نزديك بود درگيرى پيش آيد لذا با يكديگر توافق نمودند كه نخستين كسى كه وارد مسجد شود نظرش را در اين باره بپذيرند، در اين حال محمد(ص) وارد شد، حضرت دستور داد پارچه اى بياورند و فرمود: از هر قبيله يك تن گوشه پارچه را بگيرد و خود به دست خويش حجرالاسود را در ميان پارچه نهاد و چون آن را بلند كردند خود حجر را برداشت و به جاى خود نصب نمود و خداوند اين امتياز را به وى اختصاص داد.

در حديث اميرالمؤمنين (ع) آمده كه از پيغمبر (ص) شنيدم مى فرمود: هرگز به خيال اين نيفتادم كه به عملى از اعمال مردم جاهليت عمل كنم جز دو بار كه در هر دو بار خداوند مرا از ارتكاب آن كار بازداشت، از جمله شبى به يكى از جوانان قريش كه با من شبانى مى كرد گفتم: تو گوسفندان مرا مواظب باش تا به شهر رفته در جمع جوانان شبى را خوش بگذرانم. پس به سوى شهر مكه شدم به خانه اى رسيدم كه آواز دف و نى از آن شنيده مى شد پرسيدم چه خبر است؟ گفتند: عروسى است. آمدم كه تماشا كنم ناگهان خواب مرا ربود و بيدار نشدم تا نزديك طلوع آفتاب به نزد دوستم برگشتم پرسيد چه كردى؟ گفتم: هيچ. شب بعد نيز رفتم باز همان واقعه پيش آمد دگر چنين كارى تكرار نكردم.

و چون آن حضرت به سن دوازده سالگى رسيد عمويش ابوطالب وى را به همراه خود به شام برد. و چون بيست سال از عمر شريفش گذشت در حرب الفجار شركت نمود، و آن جنگى بود كه ميان قبيله كنانه از يك سوى، كه قريش نيز با آنها بود، و قبيله قيس از سوى ديگر بپاخاست.

در سن بيست و پنج سالگى بار دوم به سفر تجارت شام رفت و اين بار، عامل تجارت خديجه بنت خويلد اسدى (ثروتمند مكه) بود، و در اين سفر سود كلانى براى خديجه عايد كرد، پس از بازگشت، خديجه آن حضرت را به ازدواج خواستگارى نمود، و خديجه در آن روز 40 سال از عمرش مى گذشت و محمد (ص) بيست و پنج سال داشت.