عصر‌ایران؛ احسان محمدی – در تحلیل سیاسی عصر ایران آمده بود: «‌در همه کارزارهای انتخاباتی، صد در صد افراد رأی می دهند؛ هم کسی که پای صندوق می آید، رأی می دهد و هم کسی که در روز انتخابات از خانه اش بیرون نمی آید... کسی که پای صندوق نمی آید، در واقع رأی داده است و گاه رأی او حتی بیش از کسانی که سر صندوق ها رفته اند، اثر گذار است.».

در تساوی 1-1 پرسپولیس مقابل سایپا خیلی ها دیده شدند. امیدعالیشاه به واسطه هدر دادن مکرر فرصت های گلزنی، لوبانف دروازه بان این تیم به خاطر شیرجه برای مهار سایه توپ، جری بنگستون به خاطر دو خطای غیرضروری در پانزده دقیقه، بازی عصبی و دریافت دو کارت بیهوده و اخراج از زمین، برانکو به خاطر تعویض هایی که نتیجه عکس داد، احمد نوراللهی به دلیل گل زیبایش، آندرانیک به خاطر بازی درگیرانه اش،جلالی برای اعتراض های مکررش و ... اما کمتر کسی مهدی طارمی را دید.

به شخصه مهدی طارمی را یکی از باهوش ترین مهاجمان چند سال اخیر می دانم. بازیکنی که به خوبی از تمام بدنش در بازی با توپ استفاده می کند، استارت های ناگهانی و قدرت کندن و جداشدن از مدافع یارگیرش و توانایی بازی روی زمین و هوا از او یک مهاجم خوب ساخته است که البته هنوز برای بهتر شدن زمان و ظرفیت دارد اما او هم یکی از مقصران کلیدی ناکامی پرسپولیس مقابل سایپا بود حتی با آنکه دقیقه ای بازی نکرد.

 او تا اینجای لیگ 5 کارت زرد گرفته و بازی مقابل ملوان، گسترش و سایپا را از دست داده است. تقریباً میانگین هر سه بازی یک کارت زرد. در این میان تنها یک کارت به خاطر تمارض به پنالتی و چهار کارت دیگر به خاطر اعتراض به داور و خطای غیرضروری روی بازیکنان حریف دریافت کرده است.

کافی است بازی پرسپولیس – فولاد را به خاطر بیاورید. طارمی در حالیکه توپ از کنار دروازه فولاد به اوت رفته بود در همان دقیقه 9 به سلیمی دروازه بان حریف لگد زد تا یکی از بیهوده ترین کارت های عمر ورزشی اش را بگیرد و تیمش را در دیدار سرنوشت ساز تنها بگذارد. 

کارتی که دیروز فریاد برانکو را درآورد و طارمی را « غیرحرفه ای» و مستحق «جریمه» عنوان کرد. 

مهدی طارمی با آن خطای سهل انگارانه درست مثل کسی که پای صندوق رای نرفت، بازی نکردن مقابل سایپا را «انتخاب» کرد تا در ناکامی پرسپولیس شریک باشد و چه بسا بسیار بیشتر از آنها که 90 دقیقه سعی کردند مقابل شاگردان جلالی بجنگند.

این اتفاق در بازی استقلال – گسترش هم به شکل دیگری رخ داد. محمد نصرتی که بیشترین سابقه پوشیدن پیراهن تیم ملی را بین حاضران در زمین داشت و انتظار می رفت بازیکنان جوان تر را از عصبانیت های بی مورد دور نگهدارد، وارد یک درگیری کاملاً بی ثمر با مهدی رحمتی شد تا تیمش را ده نفره کند. 

تیم شایسته ای که در یک بازی قابل تحسین همه کار کرد؛ گل زد، پنالتی هدر داد، اخراجی و ... شاید اگر مهره ای کلیدی مثل او این همه آسان تیمش را تنها نمی گذاشت استقلال برای پیروز شدن به دردسر بیشتری می افتاد.

 این داستان ساده فوتبال است؛ همه آنها که بازی می کنند یا نمی کنند یا روی نیمکت و سکو می نشینند در پیروزی و شکست شریکند. از یک نگاه هیچکس تماشاگری بی طرف نیست.

 آنکه روی سکو تا آخرین لحظه تیمش را تشویق می کند و با گلویی گرفته به خانه می رود دارد تاوان تماشاگرکناری اش را می دهد که  90 دقیقه دست هایش را توی جیبش کرده و فقط زمین بازی را نگاه می کند؛ کاری که می توانست جلوی تلویزیون خانه اش هم انجام دهد!

بازیکنی که داخل زمین نمی آید، در واقع بازی کرده است و گاه بازی او حتی بیش از کسانی که دنبال توپ دویده اند، اثر گذار است. وقتی جزئی از یک تیم، یک جامعه یا کشور هستیم در مقابل آن مسئولیم و این نه یک شعار که یک وظیفه است. به قول بامداد شاعر: انسان زاده شدن تجسّد وظيفه بود ...