«ریشهر» در جنوب شهر بوشهر واقع شده?است. قدمت آثار کشف شده آن به هزاره سوم تا هزاره اول پیش از میلاد می?رسد. آثار مکشوف در سال?های ۱۸۷۲ تا ۱۸۷۷ میلادی و نتایج اکتشافات باستان شناسان فرانسوی به سرپرستی پزار در سال ۱۹۱۴ میلادی که شامل کتیبه?های میخی عهد شوتروک ناهونته و آثار بناها و اشیا مفرغی و سفال?های نقش داراست، نشان می?دهد که ریشهر از هزاره دوم پیش از میلاد یکی از شهرهای مهم امپراتوری عیلام بوده? است. از آجر نوشته?های عیلامی معلوم می?شود که این شهر در آن عصر به نام «لیان» خوانده می?شده?است. ظاهراً لیان به سبب موقعیت خاص جغرافیایی یکی از حلقه?های ارتباطی تمدن?های شرق و غرب دنیای قدیم بوده?است چرا که مرزهای جنوبی فلات ایران به سبب هم جواری با دریا و سایر شرایط جغرافیایی به ساکنان فلات هند اجازه می?داد که از آب?های ساحلی، برای ارتباط تجاری با تمدن?های ایران و دشت بین النهرین استفاده کنند. نام ریشهر خلاصه شده «ریوارد اردشیر» است. اردشیر بابکان شهرهای متعددی در زمان حکومت خود برپا نمود که در واقع ریوارد اردشیر یکی از آن?ها می?باشد که می?توان گفت تجدید بنای همان شهر لیان بوده? است. این شهر در دوران ساسانیان یکی از مهم?ترین مراکز علمی و ادبی محسوب می?شد و در آن جا جماعتی از دانشمندان و نویسندگان جای داشتند. ریشهر بعد از اسلام تا سده?هایی چند رونق داشت. گفته می?شود که این شهر در قرن شانزدهم در حدود دو هزار خانه مسکونی داشته و دو منطقه باستانی «تل پی تل» و «شاه نشین» نیز در همان حوالی ریشهر شناسایی شده?اند. بوشهر و ریشهر و چند قریه دیگر در شبه جزیره?ای واقع که از سمت شمال محدود است به خور سلطانی و از مغرب به دریا و از جنوب به خلیج کوچک هلیله. نوشته?اند که در زمان نادر شاه جمعیت ریشهر به بوشهر منتقل شد و در نتیجه ریشهر متروک بماند. منطقه ریشهر در تاریخ ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده? است.
