علیرضا غلامی – کارشناس مدیریت

هر وقت صحبت از بوشهر و جنوب می شود همیشه در فرهنگ عامه خونگرمی و دریادلی و شجاعت را در اذهان متبادر می سازد. هر گاه نیز مردم سایر نقاط کشور و یا مسئولین و صاحبنظران در سطوح ملی راجع به بوشهر و بوشهری صحبت می کنند، رشادت های رئیسعلی دلواری و دیگر دلیر مردان را به ما یادآور شده و قطعا مایه غرور و مباهات ما خواهد شد.

اما متاسفانه هر موقع در عرصه های اقتصادی صحبت از بوشهر مطرح می شود، همیشه نجابت و اقناع در حداقل ها، بسنده کردن به داشته های فعلی، عدم ریسک پذیری، واهمه از کارهای نو و عدم مطالبه گری مهمترین خصیصه ما خواهد شد. همین امر هم همیشه باعث گردیده که حق و حقوق مان در سطوح ملی به راحتی در بدیهی ترین مواقع نادیده گرفته شود. نمونه آن هم سهم بری بسیار ناچیز از پهنه مدیریتی در سطوح ملی است  و یا سهم بری ناچیز از درآمدهای نفتی کشور و یا اشتغال اندک حاصل از استقرار صنایع نفتي. اما واقعا دلیل آن چیست؟

همیشه در هر محفلی از وضعیت موجود گله و شکایت داشته ایم که چرا هر امتیاز خوبی است به مردم سایر استان ها داده می شود و هر جا هر طرح ملی که دارای حتی تبعات منفی بسیاری هم باشد، باز بدون توجه به نظر مسئولین محلی آنرا به راحتی در استان به اجرا درآورده اند، اما انچه که مهم است اینست که "خود کرده را تدبیر نیست". به عبارتی اگر اندکی بیشتر به اصل مطالب فوق بیشتر فکر کنیم باید دلیلش را در خود جویا شویم.

گويا ما بوشهری ها همیشه مرغ همسایه را غاز پنداشته ایم. مدیران و استانداران غیر بومی هر وقت در مسند نهادهای دولتی در بوشهر  گماشته شده اند در محافل و جلسات و رسانه ها همیشه به به و چه چه راه انداخته ایم که چنین است و چنان. 

به راستی آیا به یاد دارید در همین چند ماه اخیر یا چند سال اخیر جایی از مدیران غیربومی گله و شکایتی کرده باشیم؟! خیر. اما بدترین هجمه ها را روانه استانداران و مدیران بومی نموده ایم. البته شدت این امر در برخی مواقع تا این حد بوده که وزارتخانه ها را از انتصاب مدیران بومی در بوشهر پشیمان می کند. حال چگونه مدیران بومی ما رشد کنند و نردبان ترقی را طی نمایند و به مناصب ملی دست یابند و سهم خواه استان در عرصه مناسبات ملی شوند؟

به راستی اگر طرح منطقه آزاد توسط استاندار غير بومي پیشنهاد شده و تا اینجا پیش رفته بود عکس العمل ما همین بود؟

قطعا به به و چه چه سر میدادیم و او را شایسته هزاران لقب می دانستیم.

حال که دکتر سالاری توانسته با پیگیری های مکرر و  رایزنی های متعدد زمینه را برای تحقق آمال و آرزوهای هم استان هایش فراهم نماید، توسط چه کسی مورد حمایت قرار گرفت؟ بجز محدودي از كارشناسان و دلسوزان استان و رسانه ها، کدام گروه از بازاریان و کسبه و تجار و بازرگانان یا دانشگاهیان و اصحاب رسانه در دفاع از طرح ایشان و قدردانی از تلاش های وی و یا کمک برای پیشبرد این طرح  و تصویب آن در مراحل مختلف دبیرخانه مناطق آزاد، کارگروه اقتصادی دولت، هیات دولت، مرکز پژوهش های مجلس و یا اقناع نمایندگان و کارشناسان متعدد وزارتخانه هایی که عضو کارگروههای مختلف بودند گام برداشته و به یاری وی شتافتند؟ به عکس عده ای برای رای نیاوردن این طرح از هیچ چیزی فروگذار نکرده و فضایی پر از واهمه در استان ایجاد نموده و برای سقوط آزاد طرح استاندار، خود را آماده نموده و برای آن لحظه، ثانیه شماری کرده تا بتوانند فاز جدید تخریبی را آغاز نمایند.

قطعا طی کردن این هفت خوان رستم، مرد سالاری از جنس همین مردم میطلبیده و اکنون که این امر محقق شده باید نقش خود را  در این عرصه ایفا نماییم. پس قبل از هر چیز و حتی مهم تر از منطقه آزاد تغییر در باورهایمان هست که بله مدیران و مسئولین ما هم میتوانند موفق عمل کنند حتی در آن چیزهایی که باورش برای ما سخت است.

به امید روزی که در عرصه تصمیم سازی ملی جایگاه بایسته ای کسب نماییم، حال می تواند در کسوت وزیر و رئیس جمهور باشد تا هر منصب دیگری.

منبع: نسيم جنوب