علیرضا علوی‌تبار در گفت‌وگوی تفصیلی با خبرگزاری ایلنا به بیان موضوعاتی درباره وضعیتی که دولت در آن قرار داد و نسبت آن با روشنفکران پرداخت که اهم مطالب این گفت‌وگو در ادامه می‌آید.
‌نه در جلسات عمومی و نه در جلسات خصوصی اصلاح‌طلبان این مطلب (عبور اصلاح‌طلبان از روحانی) را نشنیده‌ام؛ به‌ویژه با توجه به شرایط فعلی و مقدورات و امکانات موجود در کشور، فکر نمی‌کنم برنامه‌ای برای چنین چیزی وجود داشته باشد. برایند نیروهای سیاسی به این نتیجه رسیده‌اند کابینه‌ای نظیر کابینه روحانی باید روی کار باشد تا بتواند کشور را از این بحران‌ها بیرون ببرد.
‌با وجود انتقادهایی که از سوی مخالفان دولت مطرح می‌شود، همه اذعان دارند که کشور با سیاست خارجی معقولی که اتخاذ شده است از آستانه جنگ خارج شده است. در عرصه اقتصاد هم اگرچه مشکل رکود وجود دارد، اما کسی نمی‌تواند انکار کند که روحانی توانسته انضباط مالی را به کشور بازگرداند. این انضباط مالی، نرخ تورم را کاهش داده، این تورم به طور لگام‌گسیخته بالا می‌رفت و توسط دولت روحانی کنترل شده است.
‌تمام نیروها در مقطعی برای روی‌کارآمدن روحانی به توافق رسیدند. به نظر می‌رسد هنوز هم ارکان این توافق سر جایش است و می‌تواند تداوم‌بخش کار ایشان باشد.
‌داستان فیش‌های حقوقی یک اتفاق ناآشکار نبوده است؛ یعنی در واقع براساس حقوق‌هایی که پرداخت می‌شده، مالیات گرفته می‌شده و حتی بیمه و بازنشستگی از آنها کسر می‌شده است. بااین‌حال باید بین فرايندهایی که هیچ ردپا و مدرکی از آنها در اقتصاد کشور باقی نمانده و یک فرايند آشکار تفاوت قائل شویم. این فیش‌ها مطابق یک مقررات از پیش تصویب‌شده پرداخت می‌شده و مالیات و بازنشستگی از آنها کسر می‌شده؛ بنابراین اینها چندین جا انجام می‌شده و یک اتفاق ناآشکار نبوده است. بااین‌حال اینها با قواعد انصاف و برابری‌طلبی که جزء ارکان انقلاب بوده ولی سال‌هاست به فراموشی سپرده شده، ناسازگار بوده است. این داستان قاعدتا به دولت لطمه زده اما نه در سطوح کارشناسی؛ بلکه در بین مردم عادی پرسش‌هایی را ایجاد کرده است.
‌ممکن است ما به لحاظ شخصی و دیدگاهی انتقادهایی به روحانی داشته باشیم اما برایند نیروها او را به ممکن‌ترین و بهترین گزینه از بین گزینه‌هایی که از مانع شورای نگهبان می‌توانند عبور کنند، تبدیل کرده است. به نظر می‌رسد نهایتا هم اگر ایشان کاندیدا باشند در شرایط فعلی کشور، بهترین گزینه باشد.
‌این طبیعی است که یک جناحی که در رقابت شکست خورده قاعدتا شرایط را برای آینده فراهم کند؛ اما این اتاق‌های فکر زمانی مشکل‌دار خواهد بود که چند ویژگی داشته باشند: اول اینکه از منابع و امکانات عمومی تغذیه بکنند، دوم اینکه خودشان را آشکار نکنند؛ یعنی شناسنامه نداشته باشند و به صورت باند و گروه‌هایی که هدایت‌کنندگان و دیدگاه‌هایشان را پنهان می‌کنند باقی بمانند و سوم اینکه با جاهایی که می‌توانند اقداماتی انجام دهند هماهنگ باشند؛ اما تیم دولت تیم قدرتمندی در مقابله با این مسائل تشکیل نداده است. دوری دولت از روشنفکران و پرهیز از داشتن افرادی که توانایی برخورد سیاسی و تحلیل سیاسی داشته باشند، از ضعف‌های دولت است. 
‌دولت دستش از لحاظ اطلاعات باز است و علیه همه اینها اطلاعات انباشته‌شده خیلی زیادی دارد. اتفاقا مقابله‌به‌مثل یک امر اخلاقی است؛ یعنی وقتی کسی شروع به اطلاعات‌دادن می‌کند، دولت هم وظیفه دارد اطلاع‌رسانی کند تا مردم بدانند این چه کسی است که یک‌شبه دلسوز همه شده است و در پنهان تخریب می‌کند. این به نظرم ضعف تیم دولت است که در دفاع از خودش ضعیف است و چون متکی به یک جریان اجتماعی مبتنی بر روشنفکران نیست، آن‌طورکه باید و شاید نمی‌تواند از خودش دفاع کند. دولت را از به‌کارگیری روشنفکران می‌ترسانند.
‌دولت با سکوت‌کردن یا انکارکردن یا تفاوت‌ها را ندیده‌گرفتن، نمی‌تواند در عرصه سیاسی ایران بماند، دولت باید ارکان هویتی داشته باشد و از هویت خودش دفاع کند؛ دولت ضمن اینکه دنبال تنش نیست، باید وارد گفت‌وگوی انتقادی با طرف‌های مقابل شود. این کار را هم تنها رئیس‌جمهور نباید انجام دهد. متأسفانه مشکلی که وجود دارد این است که این کار به دوش رئیس‌جمهور افتاده است.