صحبت‌های اخیر وزیر نفت در مورد شرایط پارس جنوبی و قراردادهای زرینی (یا حالا یه کم رنگ بالا و پایین‌تر!) دولت سابق نشان می‌دهد که این نیروگاه در گذشته «پاس جنوبی» بوده و نه «پارس جنوبی».به این صورت که دوستان قرارداد را بسته، یک حق الزحمه اندک برداشته و آن را به یک پیمانکار دیگر «پاس» می‌دادند.روش انتخاب این پیمانکار هم بدین صورت بود که مدیرعامل چند شرکت که درخشان‌ترین فعالیت شان ساخت یک آپارتمان چهار طبقه بود، دور یکدیگر جمع شده و یکی از مسئولان با صدایی بلند و کش دار اعلام می‌کرد: «هرکی تک بیاره، پیمانکار اونه!» بعد از آن طرف امکانات به قدری محدود بود و در عین حال تحریم‌ها هم اثری نداشت (تناقض داره اما قبول کنید!) که قطر تمام ذخایر منطقه را از زیر زمین قلفتی بیرون می‌کشید و نهایتا ما می‌توانستیم یک موز برداریم.یعنی زمانی که وزیر اسبق به مسئولان پالایشگاه می‌گفت: «خب بچه‌ها امروز چی دشت کردید؟» آنها پاسخ می‌دادند: «سه کیلو موز، چهار تا موش کور، نیم کیلو جُبه، سنگ و خاک به میزان لازم، یک کانتینر مارمولک و خرخاکی!».حال با لغو تحریم‌ها و عزم جدی دولت برای راه‌اندازی«درست» پارس جنوبی همچنان دلواپسان بر این عقیده پافشاری می‌کنند که این پالایشگاه در زمان دولت‌های نهم و دهم عین بنز استخراج داشته است، حالا نفت یا خرخاکی، چه فرقی می‌کند؟ مملکت خاک نیاز ندارد؟ موش کور لازم نیست؟ پس این کمبودها را چه کسی باید جبران کند؟ آن وقت قطر با استخراج نفت و گاز از این میادین می‌رود و ژاوی هرناندز را برای یکی از تیم‌های فوتبال کشورش می‌خرد، ما می‌رویم و کرار جاسم برای تیم مان می‌خریم.در عین حال اگر دولت یازدهم فکری به حال پارس جنوبی نمی‌کرد، این قطری‌ها آنقدر زیاده خواه بودند که پس از تمام شدن نفت، خودمان را از روی زمین استخراج کرده، توی بشکه بگذارند و به کشورهای دیگر صادر کنند، بالاخره برگزاری جام جهانی و ساختن کوه و جنگل مصنوعی، خرج دارد دیگر!