حسام حق پرست

نسیم جنوب: چند وقتی هست که ساز و آواز حال خوشی ندارد... بهتر بگویم اصلن حالش خوب نیست... و این ناخوش احوالی دیری زمانی ست که گریبان موسیقی را گرفته و گویا قرار هم نیست تا رهایش سازد!

پرسش این است که هنر موسیقی و اهالی شرافتمند آن که نفس کار و عمل و حضورشان در طول عمر و زندگی فقط تعالی روح انسان است و نوای آسمان را به گوش زمینیان می رسانند، کجا جای کسی را تنگ ساخته اند که هنوز و همیشه انگار از قضا مورد بی مهری و نامهربانی قرار گرفته و روز و روزگارشان هِی مدام بالا و پایین می شود و این تکرارِ تلخ آن قدر به دراز کشیده شده و می شود تا کوچ ابدی و مرگ اهل موسیقی فرا رسد و داغ دل دوباره از نو..!

من بر این باورم که بی شک فقدان حضرت شهناز و تلخ کامی همیشگی جای خالیِ لطفی و سرو آزاد موسیقی ایران زمین مشکاتیان برای موسیقی ایران نمی تواند امری ساده تلقّی گردد، چه با همه ی احترام و ارادت به همه ی بزرگان و نامداران این عرصه ی بیکران، حکایت حضور این سه استاد کامل در تاریخ از همان جنس و مواردی ست که حضور استاد سخن سعدی و حافظ!

شاید بهانه ی این نوشتار کوچ و رحلت استاد اخلاق و موسیقی، استاد فرهنگ شریف باشد اما حقیقت همان است که دیری ست که احوال اهل زخمه ناخوش است!!!

هر چند آنچه دلیل راه هست و می گذارد تا همین ناخوشی ها را هم تاب آورد در کلام استاد علیزاده گفته شد...

آری عالی قاپو هست و سی و سه پل...

صدای شجریان هست...

و این بنای عظیم و شریف هر روز ماندگارتر و تاریخی تر از پیش می شود تا هست به روزگاران آوای و نوای اهل شرف...