شمال و جنوب و شرق و غرب کم ندارند از فکر، از متفکر، از شاعر و نویسنده و .... با کلیتی رو به روییم که محسن شریف نیز دران سهم داشت و این کم چیزی نیست!

شریف اما غالبا درخت خودش را آب می داد ، در سایه ی خودش می نشست!...

اهل بصیرت که باشی ، می بینی اطراف و اطرافیانت را . در کار خودش بود اگر، اما می دید ، و خوب هم !

کم حرف که باشی، نگاه ات تعمیقی ست، توریستی نه! کم حرف بود او! در محاصره ی مجادله ها و بحث های دامنه دار نبود. ندیدم اصلا او را که به تعبیر آتشی " گرم و عرقریز" بحث های معمول یا فرامعمول باشد.

بی اعتنا نبود به آنچه می گذرد در اطرافش! " من " خود را خط نمی زد. نامریی بود ظاهرا. این من رویت پذیربود اما به طرقی دیگر !

صوفی و عارف نبود و گوشه گیر نیز!

در حاشیه نبود بر حاشیه می زیست. نمی خواست (نمی توانست ؟) تماشاگه اهل راز باشد! اهل مصاحبه هم نبود ، نه اینکه گرداگرد خانه اش را میکروفن ها محاصره کرده باشند. نیازی نیز نداشت که این گونه باشد و بنماید .

در نوشتن نیز می نوشت به گونه ای که گویا نمی نوشت! اهل این نبود که پیش از نوشتن ، بسته های کاغذهای سفید را به این و آن نشان دهد که من آنم و اینم که در اینده ای نزدیک، روزگار این سفید هارا سیاه خواهم کرد!

مقطع نویس بود و " سنگین گذر"!

در عاشقیتی بی حرف و حدیث می نوشت، فضای کارش، وهم آلود بود، به قدری که گاه سرنخ روایت از دست خواننده فرار می کرد، تاجایی که وجه عمده ی روایت هایش ، خود ارجاع می نمود و قابل تاویل!

رفیقی گفت : جای شریف در جنوب ، کسی پر نمی کند! شریف ، ناگفته این گفته ی زنده یاد آتشی را بر زبان آورد:

من نامدم تاجای کس را تنگ سازم !

وحق نیز همین است !

نا آمدگان ، نو آمدگان و آمدگان ، می آیند و آمده اند و جا و مکان ، برای همه ، همگان هست!

که جغرافیا نیز ، تعریف دیگری یافته است !