عباس طبيب نژاد

اعجوبه ای که سرشار از تکنیک،قدرت شوت زنی و سرعت انفجاری خیره کننده که بدون هیچ واسطه یا دلالی در لیگ تخت جمشید به ابومسلم می پیوندد و در‌ نیم فصل دوم شهریور 54، ماشین گلزنیش روشن می شود و‌ فوتبال ایران را تحت الشعاع خود قرار می دهد. در همان سال به تیم امید ایران زیر نظر اوفارل مربی تیم ملی که سابقه مربی گری من‌یونایتد هم دارد دعوت می شود و این مربی به شاه‌مهره بوشهری لقب کِنی‌داگلیش بازیکن لیورپول،که معروف به روباه هیجده قدم بود، می دهد. در کشاکش رفتن به تیم تاج با وساطت حسن روشن یاماندن در ابومسلم، او را به چالشی سخت می کشاند.ماندن در ابومسلم یعنی ابقا در تیم ملی و رفتن به المپیک 76 مونترال و جام جهانی 78 آرژانتین (به واسطه وابستگی مهاجرانی به ابومسلم) و یا رفتن به تاج که به معنی پشت کردن به رویاهای شیرین شاهینی بودن بود. اما قصه ما پایان خوشی نداشت مردی که می توانست هم‌ردیف بزرگان فوتبال مثل پروین، حجازی و روشن باشد و در خاطره ها بماند ولی رفتن به ذوب آهن و روح سرکش یک فوتبالیست دانشگاهی که دغدغه مردم هم دارد او را به جدال بی امانی می کشاند و همه چیز را در قالب مبارزه می بیند از پای درآوردن تیم های متمول و تا مبارزات سیاسی که  مصادف می شود با نابود شدن تمامی آرزوهای بازیکنی که در بدترین شرایط اخلاقی جامعه، سالم می زیست وبه عشق رسیدن به رویاهایش سخت می کوشید. مرواریدی که هنوز بوشهر به مانند او ندیده است.

و براستی او که بود؟