عید سال گذشته برای عرض تبریک به یکی از فرهیختگان کشور زنگ زدم. بعد از تعارفات معمول گفتم امیدوارم در سال جدید اوضاع ١٠ درصد بهتر شود. او گفت: «چیزی نگویید که غیرممکن باشد، اگر یک  درصد و بلکه یک‌دهم  درصد هم بهتر شد باید خوشحال بود». سخنش کاملا نکته‌سنجانه بود. در روزهای گذشته که رقابت‌های انتخاباتی بالا گرفته یاد آن جمله افتادم. خوشبختانه بسیاری از چارچوب‌های کار روحانی مشخص است. مثلا ایشان از ابتدا عزم کرده بود که تحریم‌های بین‌المللی لغو شود و پرونده ایران از شورای امنیت سازمان ملل بیرون بیاید یا کاهش تورم را هدف اقتصادی کار دولتش اعلام کرده بود  و از این دست اقدامات. راستش اگر فقط همین دو کارِ تحقق برجام و تک‌رقمی‌کردن تورم هم انجام شده بود باید صادقانه عرض کنم اقدام بسیار اساسی صورت گرفته و کارنامه‌اش موفق بود. روحانی یک سیاست‌مدار حرفه‌ای است. از آن افرادی که شعارهای تند نمی‌دهد ولی بلد است چگونه این ماشین سنگین را در این راه ناهموار به جلو هدایت کند. ما برای جایگاه ریاست‌جمهوری یک سیاست‌مدار حرفه‌ای می‌خواهیم که کارنامه موفق داشته باشد و بتوان به او اعتماد کرد. کسی که شعارهای غیرممکن و وعده‌های سنگین می‌دهد، یقین باید داشت کارش در جایی می‌لنگد. اولین مشکلش این است که شعارهایش به یک برنامه کارشناسی متکی نیست. اتفاقا من معتقدم برخلاف تبلیغات سنگین رقبا تنها نامزدی که برنامه‌اش به نفع فقرا و محرومان است روحانی است. چرا؟ چون متوجه زیان‌ها و آسیب‌های غول تورم هست و کمر به کنترل آن بسته است. اگر کسی یارانه را فرضا چند برابر کند ولی تورم به چندده  درصد برسد اولین قشری که در آن میانه شدیدا صدمه می‌بینند ضعفا و دهک‌های پایین جامعه‌اند. در اینکه تردیدی نیست. روحانی در دوره نخست صدارتش بسیار بیشتر از پیش‌بینی‌ها ظاهر شد. او ثبات را به فضای جامعه بازگرداند، دل جوانان را به نور امید روشن‌تر کرد و بهانه‌های واهی را از دشمنان این مُلک ستاند و نه‌تنها راه را برای خدشه به منافع ملی مسدود کرد، بلکه سوءتفاهم‌ها را نیز به اندازه زیادی رفع کرد. رأس وزارت خارجه ما هیچ‌گاه به اندازه امروز حرفه‌ای و کاربلد نبوده است. از همه اینها گذشته روحانی راه را برای تعامل‌های درونی نیز گشوده است. سیاست عرصه توافق است. برخلاف آنچه پاره‌ای می‌پندارند سیاست عرصه پنجه‌کشیدن به صورت همدیگر نیست، بلکه راه عقلانی و کم‌هزینه برای دستیابی به رقابت‌های سالم و شفاف و عادلانه است. در این صورت فساد هم به نفس‌نفس می‌افتد. وقتی صداهای بلند به گونه‌ای است که صداهای منطقی در حاشیه قرار می‌گیرد احتمال پوشش‌ها و امکان تحقق فساد بیشتر است. روحانی مدعی نیست که یک‌شبه همه مشکلات را حل می‌کند، او حتی ادعا نمی‌کند معجزه‌وار در چهار سال چنین می‌کند ولی می‌توان امیدوار بود که او اگر با همین فرمان جلو برود حتما کارهای خوب بزرگی، هم در بخش‌های معیشتی و هم در بخش‌های سیاسی صورت می‌گیرد. من رأی نمی‌دهم که کسی ماجراجویانه بخواهد شالوده کار را از هم بگسلد –چنان‌که در آن هشت سال بود- من رأی می‌دهم سکان در دست کسی باشد که چنان که در این یادداشت کوتاه عرض کردم آرامش بیشتر را برای کارهای ممکن عقلانی در عرصه‌های مختلف فراهم کند.