اصلي در اقتصاد وجود دارد كه به آن تناسب ريسك و بازده مي‌گويند؛ يعني اگر انسان‌ها بازدهي زيادتري بخواهند، بايد ريسك‌هاي زيادتري را بپذيرند. اين سخن به اين معناست كه اگر فردي ريسك كمتري برمي‌دارد، بازدهي كمتري هم مي‌خواهد. به اين دليل كه بيشتر افراد ريسك‌گريز هستند، نسبت به گزينه‌هايي كه ريسك‌هاي شديدتر و بالاتري دارند، اقبال كمتري نشان مي‌دهند. اين مفهوم كلي مباني «اصلاح‌طلبي» است. اصلاح‌طلبي به معناي مشاركت سياسي اصلاح‌طلبانه، مي‌گويد ما شيوه‌اي را انتخاب مي‌كنيم كه ريسك كم داشته باشد و درعين‌حال انتظارها را هم بايد تعديل كرد. در واقع نبايد انتظارها از تغييرات، اساسي، سريع و عميق باشند. از اين رهگذر مي‌خواهم بگويم همين شركت در انتخابات، فعاليتي بسيار كم‌ريسك است كه افراد بدون آنكه تهديدي شوند، مشكلي داشته باشند يا بخواهند اصلا هزينه‌اي بدهند، مي‌توانند آن را انجام دهند. معمولا افرادي كه رأي مي‌دهند، نتيجه‌اي كه مي‌گيرند، بسيار بيشتر از هزينه‌اي است كه كرده‌اند. مي‌خواهم بگويم پس از رأي‌دادن آنچه كه در عمل ديده مي‌شود، پذيرفتني و بيش از آن چيزي است كه به‌عنوان حد متوسط در نظر گرفته مي‌شود. براي همين بيشتر جامعه اين روش را مي‌پسندد؛ به اين معنا كه نياز نيست هزينه زيادي پرداخت كند. ولي به‌راستي نتيجه كه حاصل مي‌شود، بسيار بزرگ‌تر است. رأي‌دادن كار ساده‌اي است كه حتي زمان زيادي هم از فرد مشاركت‌كننده نمي‌گيرد. پس لزوم شركت در انتخابات را در اين مي‌بينيم كه فايده دارد؛ اما چرا؟ اين را هم مي‌توان از منظر هزينه و فايده بررسي كرد. چرا افراد بايد رأي بدهند؟ به اين دليل كه همين انتخابات گذشته نشان داد رأي‌دادن چگونه مي‌تواند فايده داشته باشد. كشور در شرايط بحران اقتصادي‌اي بود كه مي‌توانست هم كشور و هم مردم را تا نابودي پيش ببرد؛ همين رأي مردم و انتخاب متفاوت راهگشاي معضلات شد و امروز نتيجه آن را مي‌بينيم. پاسخ به آنهايي كه تصميمي براي رأي‌دادن ندارند، اين است كه مطالبه‌شان را پايين بياورند. مطالبات زياد، كارهايي را مي‌طلبد كه ريسك بسيار دارد. بايد دنبال فعاليت‌هاي تند سياسي و... باشيم. رأي‌دادن كاري كم‌هزينه؛ اما بسيار سودآور است. گذشته هم اين را ثابت مي‌كند كه رأي‌دادن دستاوردهاي بسياري براي ما داشته است. رأي‌هاي كوچك و كم‌اهميت اثرگذاري بسياري بر سرنوشت يك كشور دارد. در اقتصاد داستان به اين شكل است كه ايران يك اقتصاد بيمار دارد و اين را همه مي‌دانند. ما گمان مي‌كنيم اقتصاد ايران مانند بدني است كه مي‌تواند به خوبي بدود؛ اما چون بيمار است، كند مي‌دود. هرچه مي‌گذرد اين سرطان وسيع‌تر مي‌شود و زمان اصلاح و جراحي و اميد به درمان، كمتر مي‌شود. اگر ما ٢٠ سال پيش اصلاحات اقتصادي را انجام مي‌داديم، امروز پيش‌تر بوديم. دوره آقاي احمدي‌نژاد به آساني ١٠سال را از ما گرفت و هرچه زمان را بيشتر از دست بدهيم، مردم، آينده و كشور خودمان عقب خواهند ماند و هزينه‌هاي اصلاح سنگين‌تري خواهيم پرداخت.