حسام حق پرست: سال‌های دهه ی شصت می رفت تا روزگار پر فراز و نشیبِ تاریخ اجتماعی و فرهنگی اش را به آخر رساند و موسیقی این سالیان که خیل مشتاقانش بعد از شنیدارِ بیداد، دستان، آستان جانان و یادواره ی طاهرزاده حالا تشنه کامان این پهن دشت خشکسال دیده و قحطی زده بودند را دوباره بارانی بشوید و سیراب کند و سرو آزاد موسیقی ایران؛ پرویز مشکاتیان که خود ابر بود و باران و نغماتش که هر بار روزگار ناخوش موسیقی ایران را خوش می ساخت، این بار دوباره ساخت و نواخت آنچه می بایست از سِرّ ِ تاریخ و راز موسیقی سرزمینش و ژرفای فلسفه و هنر!

صدای گروه همان بود که دقیقن مثل همیشه باید آوای یاران عارف باشد و دیگر هیچ!

و خواند افشاریِ ِ مرکّب را صدای کویر!

آوازی در خور و شایسته و تمام! و موسیقی ایران حالا دیگر می بالد به این آواز که درآمدی دیگرگونه دارد و اوجی که دیگر نمی بایست نهان بشنوی،چه این صدا را تاریخ باید بشنود و مردمانی که گوش ِ جان بسپارند به تحریر های خیالش...

و‌ چه تلخ و مستعجل این آواز، فرود! را خواند هر چند، تنها و تنها استاد سخن سعدی بدرودش را معنا نمود:

من آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت///

هنوز آواز می آید به معنی از گلستانم...