این روزهای بدِ اوج گیری مجدّد کرونا و تلخیِ خبرهای مدام از درصد شیوع، ابتلا و‌ مرگ و‌ میر در جهان کرونا زده، هر اتفاق و حرکتی که بتواند بارِ غم و خاطرِ خسته و بی حوصله مان از این تجربه ی ملال آور و‌ طولانی مدت در زندگی را کمی مفرّح نماید و حال مان را متفاوت سازد، بی شک خود لازمه ی حیات و بقاء زیستِ بشری به شمار می رود! و‌ امید به اوضاع خوشتر  و‌ احوال بهتر را در دل ها زنده نگاه می دارد!

طارمی و قائدی با آن هنرنمایی چشمگیر و توانمند و بلا بحث شان کاری کردند؛کارستان!!!

و درست در همین واکنشِ ورزشی یعنی فوتبال می بایست درنگ کرد و اندیشه ی جهانی و‌ نگاهِ تحلیلی را در این نکته واکاوی نمود؛ 

این که:

فوتبال که چندی ست به دلیل کرونا از شقه ی اصلی اش یعنی تماشاگر بی بهره است بعنوان پدیده ای اجتماعی که نقشی تأثیرگذار در امور اقتصادی،فرهنگی، سیاسی و شاکله ی کشورها و‌ جغرافیا و حالا دیگر البته دهکده ی جهانی دارد، شمایل و رویکرد خود را این بار برای ما بوشهری ها چنان هویدا ساخت که شادمانه ها را در شرایط سختِ همه گیریِ  بیماری، زنده ساخت هر چند از لحاظ فنّی عملکرد هر دو نمودی جهان شمول پیدا کرده است!

شادی پس از گُلِ مهدی قائدی نمونه ای است که در می یابیم حرکت نواختن نی انبان بعد از به ثمر رساندن گل که ناشی از تکنیک بالا و فنّ سرشارِ این بازیکن است  چه بسیار حال ما بوشهری ها و جنوبی ها را خوش تر ساخت! قائدی به یک اِلمان و‌ عنصر فرهنگی، هنری زادگاهش اشاره می کند! و به اجرای ساز بومی منطقه اش(نی انبان)می پردازد و این یعنی پاسداشتِ رسم و آیین موسیقیِ دیار و  زادگاهش! 

نتیجه ی کار می شود پرداخت و نگاه بیشتر مردم و روزنامه ها و فضای مجازی به بازی زیبای مهدی قائدی و این ها همگی نرمی و حرفه ای گریِ  رویکردی ورزشی مانند فوتبال و برانگیختن نشاط اجتماعی وَ واکنشی از سوی جامعه ی جهانی کرونا زده است که به شادی و امید کشانده می شود!