روزهای با او در شمار ایام عمرم نمی‌گنجد...

سینا برازجانی

فرشید جان‌احمدیان را از سال‌های ابتدایی دهه هشتاد می‌شناسم؛ از انجمن اهل قلم و آن سال‌های طلایی. فرشید خیلی زود تبدیل به یکی از ما شد. از همان سال‌ها و تا هنوز، شاید بیشترین اختلاف سلیقهٔ من در داستان با او باشد. اما یاد گرفتیم همدیگر را بفهمیم و به‌نظر هم احترام بگذاریم. پیش از دوران کرونا و در جایزه ادبی بوشهر، همراه خوب و پشتگرمی قابل اتکایی برایم بود. خیلی برای جایزه وقت گذاشت و با وجود مشغلهٔ فراوان شغلی، کارها را بیش از انتظار پیش برد. دم‌ش گرم.

سالروز تولد اوست، برایم رفیق و مثل برادر است. امیدوارم همان اندازه که دوست دارد زندگی کند؛ حتا بیشتر!

روزهایی که با او گذراندم در شمار ایام عمرم نمی‌گنجد...

پ.ن.: فرشید جان، حضرت عباسی داستان تعریف ندارد. قرارداد است. حداقل همین یک نکته را از من بپذیر! فدایت.