خود آگاهی و دل آگاهی و نامیرایی زندگی

خالق ماجدی

من از کلمه "ناپایداری" فهمی متفاوت نسبت به نحله های پوچی گرا و نهیلیسمی دارم چون که در آن مکاتب فکری، احساس گیر افتادن در یک بن بست و پوچی محض، نفس انسان را بند می آورد و آدمی دچار روزمرگی و تکرار می شود و آدمی تبدیل به موجودی منفعل و عاملیت و فاعلیت خود را فراموش می کند.

در مکالمات روزانه، زیاد کلمه "اصیل" می شنوم. می گویند فلانی انسان اصل و نسب داری هست! ممکن است تصاویر ذهنی زیادی نسبت به کلمه "اصالت" داشته باشیم:

شاید منظور اینست که فلانی از خانواده سرشناسی هست که این برچسب، پررنگی اش را از وضعیت اقتصادی یا شغلی آن خانواده گرفته است!

شاید منظور اینست که شخص از تحصیلات آکادمیک خاصی و کرسی علمی برجسته ای برخوردارست!

ریشه لغوی کلمه اصیل، "اصل" است. هر کسی اصلی را خواسته و یا ناخواسته برای خودش برجسته کرده است و تمام "هستی" و "نیستی" خود را منوط به دستیابی و یا ناکامی خود برای رسیدن به این "اصول" کرده است.

من به شخصه در تلاشم و تاکید می کنم در تلاشم که "خود آگاهی" را به عنوان شاه بیت اصل زندگی ام برجسته و پررنگ کنم. مهم نیست که من چه موقعیت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی دارم. اصل این است که بر خود و لحظات زندگی ام چه قدر "آگاه" هستم. در تلاشم "هستی" ام را از "آگاهی" بگیرم. ما در تمام لحظات زندگی به "خود آگاهی" و "دل آگاهی" نیازمندیم.

درک و فهم کوتاهی و ناپایداری و میرایی حیات جسمانی با "خود آگاهی" و "دل آگاهی" رابطه متقابل عمیق و حیاتی دارد.

"خود آگاهی" به تنهایی هم  کافی نیست و اگر با "خودآگاهی" به "دل آگاهی" رسیدیم زندگی ما از میرایی به نامیرایی و جاودانگی می رسد.چرا؟!

چون که "دل آگاهی" یعنی دیگردوستی، یعنی انسان بودن،یعنی "انسانیت".

در لحظات تلخ و شیرین زندگی باید نسبت به خود و دیگران "آگاه" بود و از این خصلت موقتی و کوتاهی اش باید درس گرفت و آدمی را می شود "موقتا" اصیل نامید  که خودآگاه و دل آگاه هست و هستی اش را از این دو عامل می گیرد.

پس اصیل و نااصیل "موقتی" و الزاما صفت پایدار و دائمی نیست چون که بین آگاهی و خودآگاهی و دل آگاهی  و عدم آگاهی سیار و سیال است.

   (هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و چهارم ، شماره 979)

#بوشهر #بوشهری #بوشهریا #خلیج_فارس #روزنامه #مقاله #نسیم_جنوب