حبیب کارجو؛ روایتگر آوازکشتگان بر فیدوس‌های خاموش آبادان

جمیل رزمی: معمولا آدم ها از سر دل تنگی به دنبال بهانه ای می گردند تا شاید کمی تا قسمتی آرام بگیرند. آن روز بی قراری و دلتنگی مرا واداشت تا از خانه بزنم بیرون در مسیر جاده ساحلی نگاهم را به دوردست های دریا حواله کردم در مقابلم کرانه ای بی نهایت زیبا و چشم نواز، برای لحظه ای همه داشته های فرهنگی شهرمان بوشهر را مانند قالیچه ای دست بافت برروی آب می بینم که هر نقش آن تصویری ازچهره های فاخر شهرم هستند؛ از صادق چوبک گرفته تا منوچهرآتشی ، از نعمتی زاده تا علی باباچاهی، از دکتر جعفرحمیدی تا محمد بیابانی و از آقایی تا...

صدای برخورد موج ها با ساحل مرا به خود می آورد. بی هدف به حرکتم ادامه می دهم و ناگاه خود را درمقابل عمارتی باشکوه می بینم که ریشه در تاریخ مبارزات مردمان این دیار دارد.  وارد صحن مبارک شیخ حسین خان چاهکوتاهی می شوم، هم او که در کنار یار باوفایش حاج غانم چاهکوتاهی و جنگجویان از جان گذشته افسانه مبارزه مردم جنوب با دولت بریتانیا را عینیت بخشید. جلوتر می روم و در گوشه ای از این بارگاه باشکوه مردی در کمال آرامش آرمیده است. آتشی را می گویم همان که آتشی بر دل این کاروان زد، لختی می نشینم تا کمی آرام بگیرم. به ناگاه صدا و لرزش یک پیام را احساس می کنم، گوشی ام را بازمی کنم، متن را که به زیبایی نوشته شده است خط به خط و دوباره می خوانم، به دنبال نویسنده اش می گردم و متوجه می شوم که او مردی است از جنس بلور، روایتگر تاریخ شفاهی مردم آبادان. با اوتماس می گیرم، قرار یک گفتگو را با وی می گذارم. اینک همه چیز مهیای یک گفتمان ساده بامردی است که شاعرانه می نویسد و در نوشته هایش می توان به خوبی بوی شرجی، حرکت بلم ران های عاشق برشط، خیسی سبخزارها و رنج و اندوه مردمان جنگزده  به همراه عشق و امید به آینده را با نگاهی نوستالوژیک از تلخ و شیرین های دنیای ورزش را دید و گاه گریست بر آن چه بر این مردم روا داشته اند. او چهره آشنایی است برای کسانی که فوتبال دهه پنجاه ایران را می شناسند، او را زمانی پدیده فوتبال ایران می دانستند که رخت تیم ملی برقامت او زیبنده بود، افسوس که جنگ همه معادلات را برهم زد. به راستی که او از نجیب زادگان شهر خوبان است، شهری که درگذشته نه چندان دور نماد توسعه و مدنیت جدید ایران بود و در کتاب های درسی از آن به عنوان‌ شهری اروپایی نام برده می شد. شهری که با شروع جنگ حرمان و دربدری این مردم شکل گرفت، شهری که زنان و مردانش در سال های جنگ درآرزوی بازگشت در غربت جان سپردند و هرگز  به خانه های شان بازنگشتند و این دراماتیک ترین و درعین حال غمگین ترین بخش این ماجراست. اینک درمقابل مرد سپیدمویی نشسته ام که با نوشته هایش جوانی می کند و مثل اکثر جوانان قدیم آبادان خوش پوش است و خوش برخورد.