بوشهر، شهر هزارهاي دور 

محمد لطفي  

 بوشهر، شهرمن، شهر هزاره هاي دور ديار، افسانه و آيين هاي ماندگار، چشم آبي باستاني ازل تا فرداي ابد. بوسه گاه همواره خورشيد. خويشاوند همه درياها شهر تبدار بيقرار.  دوباره، هزاره باره در قراري معين  مي خوانميت در لحظه هاي جاري روزي که بنام تو است. بوشهر طلايه دار شهنامه شهيدان و حماسه هاي جاودان که در خيزاب هايت  قد کشيده ايم. همه مي دانيم  در تو غصه هاي نارس نيست، براي اندوهاي رسيده ات گاه شروه شده ايم، اندوهان تو را بانگ بر آورده ايم، مي باريم.

بوشهر شهر زاد و زندگي، ديار ناخدا و جاشو و گلاف، خويشاوندان همه درياها، تو را شراع کشيده ايم بر گستره درياي بيکران عشق در هم آوايي ني  مه ها و زخمهاي تاريخي ات که از همه بوي افتخار مي آيد، بوشهر  شهر من، سمفوني بي مثال رنگ و نور باد و معماري جادوئي درون گرا و برون گرا که هر رهگذري را با سحر انگيزي جاودان مغناطيسي ات به تماشاي راز غريب خود فرا مي خواني، به شنيدن موسيقي لذت بخش زيبا شناسي که هارموني بي بديلي از انسان و طبيعت است بر پهناي بندري با مردماني صاحب انديشه و صاحب دل. سترگ مبارزاني پهلوان در حماسه هاي جاودان‌    که هيچ گاه در برابر جبر روزگاران  قامتشان خم نشدن که پيکر گرفتند، آب هاي وحشي را رام کردند. ما بر آمده از نسلي هستيم که تاريخ مان آکنده از رنج و تلاش است، زندگي در ديار ما ضرب مي شود. ضرب در تاريخ و حماسه و صبر، صبري به بزرگي بيش از پنج هزار سال. اين قوم براي ابتدايي ترين نيازش هميشه با طبيعت خشمگين در ستيز بوده است، شايد سال ها که جان خويش را بردارد و به دريا بزند و با لهيمر و موج پنجه در هم افکند، اين همه را در روياي شبانه و دنياي معنوي خود ديده است. اين شبه جزيره کوچک هم مي توانست بندري باشد با خانه ها و کوچه هاي معمولي مثل ديگر جاها بي ذوق و بي انديشه و هنر، اما اين جا بوشهر سرشار از ذوق، سرشار از هنر و انديشه ست.

زيرا اينجا همه صاحب دلند. در و ديوار و استراحتگاه دريانوردان ستيزنده با توفان و بمبک و موج بايد او را به انديشه فرابخواند. دريا چيست؟ماه چه کاره ست؟ لهيمر از شانه هاي کدام ستاره مي آيد؟ اگر هم پاسخي نيافت خيام بخواند. ‌فايز راه بيندازد، يزله بگيرد براي رم دادن بوسلامه و بمبک ها. بوشهر شهري که روزگاري بيش از صد عمارت داشت و در پاره اي از سفر نامه ها از آن شهر عمارتها نام رفته است، متاسفانه بخشي از گذشته پر رمز و رازش و بافت تاريخي اش را لودر ها به دندان گرفتند و به دريا ريختند. بافتي که روزي از کوچه ها عطر زندگي در آن جاري بود. بوي ادويه وکندر و عود و اسپند و سندلوس و چوب دارچين و چاي گجرات و همهمه ها و شور زندگي، حالا اما سکوت و بغض درگلوي کوچه ها مي دود به خلوت خاطرات، درب ها و پنجره‌ها مثل اين که چشم به چشمانت بدوزند و بگويند بمان با من حرف بزن تامرگ ما را رهاکند.

شايد مشکل از ماست که براي درمان بيمارهاي مزمن بوشهر چنان که بايست آستين همت بالا نزديم! معماري اين شهر مثل آوازي کهنه رو به فراموشي است، هنرمندان در رشته هاي مختلف سکوت بوشهر را بارها ترجمه کرده اند،گاه در قالب سوتيتر يک خبر يا نوشته و شعر و سرود و غزل،گاه در قالب فيلم و عکس و دکوري بر صحنه تتاتر زخمه ها را بهم بخيه مي زنند، اما سوال اين جاست ديگران کجاي اين معادله اند؟ بوشهر نياز حمايتي فراتر از وعده ها و  واژهاي  تکراريست،

هر بيننده منصفي پي برده است که حق اين بندر بيش از اينهاست،  فراوانتر از آنچه اينک هست، اين شهر چشم انتظار تفکر نو در مسير توسعه و ساختن است، بس است ديگر نگاهها خسته نگر و طرح هاي دم دستي ناکار آمد. اين بندر تبداراز شعار سير و‌ به عمل تشنه است. بوشهر سند چشم اندازي همپاي روند رشد بنادر جهان امروز را بيش از هر زمان ديگر نيازمند است. بندر ما در هيچ برهه اي از تاريخ به حق خود نرسيده است. اين آبراهه بين المللي  معطر از خون شهيدان با پتانسيل موجود اراده و راهکارهاي علمي و عملي در مسير توسعه همه جانبه  پايدارو برخورداري از دانش روز و نگاه راهبردي کلان نظر را مي طلبد تا ضمن جبران عقب ماندگي‌هاي تاريخي همپاي جهان نو رشد کند،تا آيندگان بر خود ببالند، بادا که براي عمران‌ و آبادي و پيشرفت بوشهر  دست در دست هم روياهايمان را در بيداري دنبال کنيم. چنين باد...