از نگاه جنسيتي جامعه به زنان بيزاريم

هلنا سعادتمند

من يک زن هستم، از نگاه جنسيتي جامعه به خودم بيزارم.  سالهاست انتظارم اين است که جايگاه حقيقي خود را در جامعه داشته باشم.

شوهرم مأموريت است،  بايد پرونده فرزندم را براي انتقال به مدرسه ديگري، از مسئولين مدرسه بگيرم. خانم مدير سري تکان داد گفت: به هيچ وجه نمي توانم پرونده به شما بدهم. گفتم: من مادرش هستم. گفت: باش ولي پدرش بايد باشد.

لب به دندان گزيدم.

چند روز پيش دنبال کارهاي حقوقي فردي  در دادگستري بودم. گفتند مي توانيد براي ادامه کار پرونده با دو شاهد تقاضاي اعصار کنيد.

برگه را گرفته و  خودم امضا کردم يک باره مسئول باجه فرياد کشيد شما چرا؟ بايد دو مرد امضاء کنند. هاج و واج به چشمانش خيره شدم.

اين دو مثالي بود از معضلاتي که زنان در کشور من درگير آن هستند.

به شيرزناني فکر مي کنم که در رشته هاي مورد علاقه چه پيشرفت هايي کرده اند.

براي آبادي کشور حتي در زمان جنگ به عنوان پرستار و پزشک در جبهه ها نيز حضور داشته اند.

حال ميپرسيم: چرا در جاي جاي جهان همواره حقوق زنان پايمال مي شود؟ تبعيض هاي جنسيتي، شغلي و... دليل آن در اکثر موارد اين که زنان به خاطر خانواده و موقعيت خود سکوت مي کنند. در جوامعي که صداي زنان شنيده شده حقوق اجتماعي بيشتري را کسب کرده اند.

خوشحالم که مي بينم در زماني زندگي مي کنم که زنان عصر من اعتماد بنفس خود را باز مي يابند. زنان بخوبي يادگرفته اند چگونه تحولات را مديريت کنند. من ايمان دارم زماني که خيلي نزديک است زنان به جايگاه واقعي خود برسند.