بوشهر؛ محروميت در کنار گنجينه‌هاي طلايي 

نسیم جنوب- دکتر عبدالرحيم مهرور 

بوشهر زادگاه ما و اجداد ما، بوشهر مجموعه و گنجينه‌اي طلايي از: شيلات و دريايش، نيروگاه اتمي و برقش، نفت و جزيره خارگش، گاز و بندر عسلويه‌اش، حافظان قرآن دشتي‌اش، بندر دلوار و رئيسعلي‌اش، گناوه، ديلم و مردمان با صفايش، نخلستان و خرماي اهرم و دشتستانش، پتروشيمي و شهرهاي جم ، دير و کنگانش و بوشهر جايي که جايگاهش غارت شده است.

بوشهر شهر و استاني که برخي از مسئولينش  يک شبه ره صد ساله مي پيمايند و به همين خاطر بجاي اين‌که در خدمت مردم باشند چشم و گوش بسته در خدمت ارباب قدرت هستند.

بوشهر شهري است که خيابان‌ها و پياده‌روهايش ناهموار و به ارتفاعات کوههاي زاگرس، البرز و در مواردي به ارتفاعات کوه‌هاي هيماليا و کليمانجارو مي‌رسد.

بوشهر شهري که پل هوايي آن معجزه مي‌کند از ترافيکي که بايد با ساخت آن کاهش يابد اما بدليل اينکه ميداني در زير گذر آن به وسعت قاره آسيا احداث شده، غوغا مي‌کند.

بوشهر استاني که تا چند سال ديگر به گفته استاندارش آب آشاميدني به کشورهاي ديگر صادر مي‌کند در حالي که شهروندانش مثل سيستان و بلوچستان هميشه تشنه لب هستند.

بوشهر گرانترين شهرهاي ايران است و به گونه‌اي که سرمايه‌هاي بانکي آن در استان‌هاي ديگر خرج مي شود.

بوشهر شهر نخل و آفتاب و دريا با جاذبه‌هاي رويايي از بناها و معماري کهن همراه با رقص بادها در شناشيرها، طارمه‌ها، دالون‌ها و کوچه پس کوچه‌هايش، اما مردمان بومي اش به دليل فقر و گراني سرسام آور مسکن آواره حاشيه شهر و يا روستاها شده‌اند.

بوشهر بندري پنهان و متروکه اما سرشار از سرمايه‌هاي کلاني مثل نفت و گاز ، شيلات و اتم و خرما که بعد از تهران ثروتمندترين استان کشور است اما اکنون از محروم‌ترين و فقيرترين استانهاست.

بوشهر شهري که در تابستان اداراتش در گرماي 50 درجه دائر و در گرماي 35 درجه تعطيل مي‌شوند و در زمستان مدارسش در روزهاي بارندگي باز ولي در روزهاي آفتابي تعطيل است.

بوشهر استاني که: بنادرش متروکه، راه‌هايش کوفته، شهرهايش پخته، مردمانش سوخته، درمانش نياموخته، آب و برقش پلاسيده، مخابراتش به هم ريخته، برخي مديرانش تافته جدا بافته و سرمايه‌هايش از قبل باخته اما: فوتبالش در جهان نما ساخته (طارمي).

در يک کلام : بوشهر اسير سرنوشت خود باخته‌ايست که همواره در حاشيه خليج هميشه فارس از طرف مرکزنشينان بيگانه شمرده مي‌شود اما سودش دهان هر شخصي به جز بوميانش را به آب مي‌اندازد.

(هفته نامه نسیم جنوب- سال بیست و ششم، شماره 1049)