نگاهي به موزه پمپيدو در پاريس

سفينه فضاييِ‌ جورج پمپيدو

زهرا هوشيار

پاريس - فرانسه دهه 1970، دو جوان ناشناس به نام‌هاي ريچارد راجرز و رنزو پيانو٫ 680 نفر را شکست دادند و معامله بزرگ معماري راديکال و‌آوانگارد را رقم زدند.

چشم انداز مردي که از آن نام گرفت، بناي موزه ملي و فرهنگي جورج پمپيدو يا سفينه فضايي.

اين بنا در مرکز شهري بنا شد که زماني پاريس در صحنه هنرهاي  معاصر جايگاه خود را به عنوان پيشرو به نيويورک داده بود و براي به دست آوردن مجدد جايگاهش به يک فضاي اصلي نياز داشت که در جهان فورا شناخته شود.

مهم‌ترين تک ساختمان بعد از جنگ جهاني دوم، شهري که در آن همه چيز از غذاخوري،کتابخانه، موسيقي گرفته تا بزرگ‌ترين مجموعه هنر مدرن و معاصر در اروپاو نماد معماري قرن بيستم به شمار مي‌آمد.

اما ايجاد تغيير آسان نبود قرار دادن يک سفينه فضايي در وسط شهر پاريس کمي ديوانگي اما يک ژست صادقانه و شجاع بود که از اين دو جوان برمي‌آمد.

افتتاحيه اين مرکز در سال 1977 صورت گرفت. کاخي در مقابل يک ميدان که بيشتر جذابيت آن در مورد ظاهر آن ديده مي‌شد.

همه چيز از درون به بيرون بود. لوله هاي لوله‌کشي به رنگ سبز، لوله هاي حمل و نقل قرمزي لوله‌هاي کنترل آب و هوا آبي.

تمام ويژگي‌هاي عملکردي ساختمان در نماي بيروني قرار داشت و اين باعث شد که فضاي داخلي ساختمان در سطح وسيعي کاملا کاربردي باشد.

اين مرکز ملي و هنري بر فراز همسايگانش به صورتي قرار داشت که از فراز آن تمام مناظر شهر را ميتوانست تصاحب کند.

يک سفينه فضايي عظيم که از شيشه، فولاد و لوله‌هاي رنگي ساخته شده و به طور غير منتظره‌اي در قلب پاريس فرود آمده بود.

با نماي بيروني که در برابر ساختمان‌هاي سنتي بارون‌ها وسمان متمايز مي‌شد.

هدف از اجراي اين پروژه ديدن مردم براي ملاقات با مردم بود. يک تئاتر عمومي در فضايي باز.

نقطه عطف معماري مدرن در کنار برج ايفل، لوور و نوتردام.

دهه‌هاست که اين ساختمان را به عنوان يکي از شناخته شده‌ترين سازه‌هاي پاريس بشمار مي‌آورند.