تيم کلني يا منتخب بوشهر در دهه چهل (بين سال هاي 44 تا 47 )، اين بازي در يکي از ديدارهاي دوستانه با يک تيم از آبادان در فصل زمستان و در زمين بازي خاکي استاديوم قديمي شهر برگزار شده بود که اين لباس را تيم کلني يک بار استفاده کرده است.

رعنا قامتان شهر آفتاب 

جميل رزمي

در قلمرو بيکران دلدادگي زنان و مرداني را ديده‌ام که راست قامت سر بر آسمان راستي مي‌سايند تا شايد خدا را بنده باشند، در اين سرزمين که مردمانش اين سخن حکيم را «دروغي نگوئيم در هيچ باب» الفباي خلقت خودمي پندارند شاهنامه‌وار سر به تقدس نيکان سه گانه سپردند تا فرزنداني را در دامان زنان نيک سرشت تربيت کنند که با غرور بر زمين تفته از گرماي هم نفس ديارشان گام بردارند تا اين حقيقت محض هويدا شود که چه اصالتي دارند اين مردم و اين عکس عجب قيامتي است، عجب عکسي، عجب  رعنا قامتاني، عجب جواناني، عجب شهري را در خود نهفته دارد.

 بيشترکه نگاه مي‌کنم مي‌بينم که مردم اين ديار همچون نياي خويش پاي در رکاب راستي گذاشته‌اند تا به کژي نيارايند. نگاهم را اين بار از هر سو به سمت امواج ناآرام رها مي سازم، نيمه خوانان را مشعوف از دل دريايي‌شان مي بينم که چه زيبا وحزن‌انگيز مي‌خوانند و پاسخ مي‌شنوند «هياما هياما ...»

و اينجا کران تا بيکران  رنج است و اندوهي که بغض نشود ... .

باز به نقطه صفر مرزي مي‌نگرم و دوباره مي‌بينم مردماني از سرزمين‌هاي شمالي‌  ، آنان که شمالي‌ترين نقطه خليج‌فارس را سکنا گزيده اند، از همان تبار گيو وگودرزند، ساکنان سرزمين همسايه ديوار به ديوارخورشيد اين شهرعمارت‌هاي رنگين‌کمان، آرش‌وار، دل درگرو کرانه‌هايي بسته‌اند که سياوش ها را در خود آرميده دارد.

 اين نقطه از خاک خوب خدا، اين بندر مقدس و نجيب عجيب مردماني دارد که قناعت و مناعت را تعبيري دگرگونه مي خواهند و بس، عجب عکسي عجب قيامتي است اين عکس و عجب انديشه اي: «اسب سوداي دلم سينه درياتنگ است» و براي همين است که «ماهي‌ها از هياهوي دريا گوش‌هاي خود را بر ساحل جا مي گذارند» و عجب شرم و حيايي دارند مردم اين بندر که پرده مي‌درانند بر بي‌حيايي‌ها. 

(هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و ششم، شماره 1070)