با سپاس از احسان و ادريس عبدي‌پور

«کوچه بوشهر» مدل جديدي براي آغاز کوچه‌هاي ديگر ايران

پيمان زند

من به کوچه و نور انتهاي کوچه اميدوارم، کوچه آمد تا نگاه جهان را به بوشهر عوض کند و با صداي بلند اعتراف کند که اينجا بوشهر است؛ ابوشهر شهرهاي ايران. کوچه آمد تا بوشهر مقر موسيقي، ادبيات تاريخ و جامعه‌شناسي ايران شود و ما را از زير يوق و نگاه تجاري محض آن هم خريد چهار تا زير پيراهن و چند تا جوراب و اوجش دمپايي المتراژ به بهانه ارزانتر بودن، نجات دهد.

کوچه نشان داد زندگي مردم اين ديار صاحب ريتم و ضرباهنگ است، چه سور باشد و چه سوگ، فرقي نمي‌کند کي و از کجا آمده‌ايد اگر مي‌خواهيد در اين جغرافيا زيست کنيد بايد سر ريتم باشيد، فالش بخوانيد نمي‌توانيد ادامه دهيد.

کوچه بخش اندک و کميش موسيقي و استيج بود، مابقي ماجرا، جغرافيا، مردم شناسي، جامعه شناسي به لحاظ شکل و نوع لباس، غذا، آداب و آيين بود. هليله را مركز كرديد و يك محرم کوچک را نمايش داديد. همه گفتيم نمي‌شود وسط چند شب موسيقي شاد، يكهو يك شب وارد عزا و آيين سوگ شويم ولي احسان جان تو بلند گفتي مگر «جنوب چه دارد، جز اندوه و رقص. ما از غم زياد است که ميرقصيم».کوچه مدل و استايل جديدي شد براي آغاز کوچه‌هاي ديگر ايران از کوچه پس کوچه‌هاي کردستان تا لرستان تا آذربايجان تا هرمزگان خوزستان، فارس... اين کوچه‌ها بايد مدل بگيرند و راه بيفتند و اين تنها و تنها راه نجات اقوام ايراني است و لاغير.

روز اختتاميه: من از صبح روز اختتاميه کنار احسان عزيزم بودم اون لحظه‌اي که آقاي «لئو» نوازنده فلوت اکوادوري، مستقيم از آلمان به قصد بوشهر، فستيوال کوچه و روز اختتاميه آمد احسان آرام گفت: «فقط چهل و پنج ميليون تومن پول بليط هواپيماش دادم، شايد دلت نخواهد».

كسي بفهمد يا بداند تو چقدر از جيب مايه گذاشتي براي فرهنگ اين شهر اما من مي‌گويم وقتي که گروه لرستان آمدن و به استقبالشان رفتي جمله غمناکي گفتي: «اين همه مهمان اومده خدا کنه مجوز اختتاميه صادر بشه» که نشد و من دلم براي تو ادريس عزيزم، همسر مهربانش و صد برابر مادرت گرفت اما حيف کاري از دستم برنمي‌آمد، سکوت و سکوت و بازهم سکوت.

گفتي براي نهار مادرم براي همه ماهي درست کرده و مهمان‌ها را با خود به خانه بردي.

همه منتظر اختتاميه بودند اما درد جايي ديگه بود، همه منتظر مجوز بوديم که صادر نشد.

احسان و ادريس عزيزم خيلي خيلي بيشتر از توان‌تان مايه گذاشتيد و از جيب خرج کرديد براي شهرتان. دلتان، دل‌مان و ما ممنون‌تون هستيم، دلم روشن است اين کوچه بازهم چراغاني مي‌شود.

(نسیم جنوب، سال بیست و ششم، شماره 1075)