به مناسبت تعطيلي فستيوال موسيقي کوچه

مرثيه اي براي موسيقي

رضا نکيسا

 چند روزي از فستيوال کوچه نگذشته بود که خبري تعطيلي آن  بهت و اندوه  از جان سختي، عدم تحمل و مدارا حيرت دوستدارانش را برانگيخت. رويدادي که اگر تعطيل نمي‌شد کام مردم و هنرمندان را تا سال‌ها شيرين مي‌کرد و خاطراتي زيبا را به يادگار مي‌گذاشت.

هميشه يک راهکار و يک نسخه رنگ و رفته تجويز مي شود آن هم «تعطيلي» براي همه چيز و هر آن چه که از نگاه عده‌اي ناپسند آيد، جايگزيني را هم براي آن نيست.

شروع فستيوال موسيقي کوچه جاني دوباره به شهر داد و در اين بي‌حالي روزگار، همراهي و شوق پير و جوان را برانگيخت بود، کمي مدارا و مديريت مي‌توانست آن شود که اهالي هنر موسيقي و مخاطبانش توقع‌اشان مي‌رفت.

اين مدل رفتارها فقط يک سوال را براي هر مخاطب و شنونده‌اي تداعي مي‌کند:

چرا تصادفات جاده‌اي و اين همه تلفات براي صنعت خودروسازي چالش ايجاد نمي‌کند و تعطيل نمي‌شود؟

چرا اين حجم از اختلاس منجر به پالايش سيستم مالي و بانکي کشور نمي‌شود، تا باز توليد اختلاس و فساد مالي نکند؟

و چندين چراهاي ديگر که مجال آن در اين سوگنامه نيست.

عمر 50 ساله ما نشان از يک چيز داشت، هر چيز که سمت و سوي مردم و جامعه بود، با کوچکترين کژي، شديدترين برخورد را منجر مي‌شد، ولي آن‌چه ديگر سو بود: تعلل، مماشت، اغماز و گذشت.

شايد اگر کوچکترين توجهي به افکار عمومي، رضايت جامعه و خرسندي اهل هنر مي‌رفت، واکنش‌ها شکل ديگري بخود مي‌گرفت.

اميدوارم روزي کشور ما رنگ مماشت، تحمل، مدارا و گذشت بخود بگيرد و هر لغزشي، عقوبتي سختي را در انتظار نباشد.

موسيقي کوچه در جايگاه اصلي خودش مي‌توانست سبب اتحاد اقوام و قبايل ايراني، روح همبستگي،  يکدلي، همرنگي، اجتماع و نشاط و شادي جامعه شود. بنابراين با شادي مردم به عناد بر نخيزيد، و در آن شريک شويد.

(نسیم جنوب، سال بیست و ششم، شماره 1075)