مصطفی ایزدی . فعال سیاسی
ایران و غرب در نشست‌های فشرده و مکرر به یکسری توافقات در زمینه بهره‌برداری ایران از تکنولوژی هسته‌ای دست یافته‌اند. جزییات این توافقات را دیپلمات‌ها و کارشناسان هسته‌ای به مرور در کشورهای ذی‌ربط یعنی در ایران و شش کشور دیگر خواهند گفت و البته قضاوت درباره محاسن و معایب آن از عهده فردی چون راقم این سطور برنمی‌آید اما آنچه در این رابطه می‌توانم بنویسم، چند نکته سیاسی است:
نکته اول: دولت حسن روحانی در همین صدروز اول پای در رکاب کرد تا ایران را در دنیا از شرایطی که پیش از آن داشت، رهایی دهد. فعلا این امر تا حدودی هرچند اندک، تحقق پذیرفته است. در 10سال گذشته، موضوع فعالیت‌های هسته‌ای که برای ایران یک ضرورت و پیشرفت در آن یک افتخار است، بدجوری پاپیچ مقامات دولتی و غیردولتی شده بود و یک مرد کارکشته با اختیارات تام می‌خواست تا از معضل آن که ساخته و پرداخته قدرت‌های جهانی بود نجات پیدا کند.
تدبیری که منتخب مردم فهیم، یعنی رییس دولت یازدهم به کار برد، هم در انتخاب فردی به نام دکتر ظریف برای وزارت امور خارجه و هم در انتقال مسوولیت حل و فصل این معضل به مجرای اصلی‌اش، یعنی وزارت خارجه، ما را به این نقطه‌ رسانده که عقلای قوم و فحول مملکتمان را تا حدودی راضی و مردم را به آینده امیدوارتر کرده است. چنانچه آن افتخار و این رضایت و امید جان‌مایه سربلندی دولتمردان باشد، افتخار این سربلندی از آن دکتر حسن روحانی و یاران اوست. 

نکته دوم: بسیار بعید است در تاریخ قرون اخیر ایران، سابقه داشته باشد که فضای سیاسی و خبری جهان به محور پدیده‌ای چرخیده باشد که یک کشور جهان سومی یک‌طرف میز و شش قدرت بزرگ اقتصادی، سیاسی و نظامی دنیا در طرف دیگر میز نشسته و بر سر مساله‌ای خاص به چانه‌زنی پرداخته باشند و در نهایت به توافقی «برد- برد» برسند. من این عبارت برد – برد را از قولی که وزیر امورخارجه کشورمان پیش از گفت‌وگوها به ملت ایران داده بود مبنی بر اینکه تا به توافقی برد-برد نرسیم آن را امضا نمی‌کنیم، وام گرفته‌اند و بار فنی – حقوقی آن را بر دوش کسانی می‌بینم که در آینده با مردم سخن خواهند گفت.  باید باور کنیم که رویداد گردهمایی شش وزیر خارجه کشورهای مهم دنیا برای حل مشکلات‌شان با کشور ما، یکی از نادر رخدادهای جهان معاصر است. تاریخ نوشته است که کنفرانس سه‌نفره از سران کشورهای شوروی، انگلیس و آمریکا در تهران دهه 20 (شمسی) تشکیل شد. باوجود اینکه آن سران، بهایی برای حاکمیت ایران آن وقت قایل نشدند اما کنفرانس مهمی در تاریخ معاصر تلقی شده چرا که به پایان‌یافتن جنگ دوم جهانی منجر می‌شد. به نظرم آنچه در این مدت در ژنو رخ داد و شش قدرت جهانی با ایران، پشت یک میز نشستند، مهم‌تر از آن کنفرانس مشهور تهران بود، اما چون «کنفرانس تهران» به تاریخ پیوسته و در کتب فراوان از آن یاد شده، جلوه بیشتری پیدا کرده است. نسل آینده نیز خواهند گفت برای حل و فصل یک موضوع بین‌المللی، شش وزیر خارجه که هر کدام در دنیا مهم هستند، رودرروی وزیرخارجه ایران نشستند و رفع اختلاف کردند.
دراین صورت، تاریخ ایران یک بار دیگر نقطه عطفی را پشت‌سر گذاشت و عملکرد سیاستمدار با تدبیر ایران را ثبت کرد.
نکته سوم: پیشرفت در اعتمادسازی بین ایران و غرب که نتیجه‌اش رهایی ایران از انزوای ناخواسته است، ازجمله مهم‌ترین بعد سیاسی مقدمه توافقات صورت‌گرفته است. این پیشرفت در رابطه ایران و آمریکا و انگلیس و فرانسه محدود نمی‌شود، بلکه پیش‌بینی می‌شود در آینده نه‌چندان دور بین ایران و تعدادی از کشورهای همسایه که همیشه سر ناسازگاری با ما داشته‌اند، تجدیدنظر می‌شود و به مرور بسیاری از کدورت‌ها از بین می‌رود. در واقع مذاکرات بین ایران و 1+5 که در دوره دولت یازدهم پیش رفته است، اعتماد را توسعه می‌دهد و یکسری از دشمنی‌بازی‌های رایج را پایان می‌بخشد. منتظر آینده می‌مانیم.
منبع: شرق