مصطفی ایزدی . فعال سیاسی
ایران و غرب در نشست?های فشرده و مکرر به یکسری توافقات در زمینه بهره?برداری ایران از تکنولوژی هسته?ای دست یافته?اند. جزییات این توافقات را دیپلمات?ها و کارشناسان هسته?ای به مرور در کشورهای ذی?ربط یعنی در ایران و شش کشور دیگر خواهند گفت و البته قضاوت درباره محاسن و معایب آن از عهده فردی چون راقم این سطور برنمی?آید اما آنچه در این رابطه می?توانم بنویسم، چند نکته سیاسی است:
نکته اول: دولت حسن روحانی در همین صدروز اول پای در رکاب کرد تا ایران را در دنیا از شرایطی که پیش از آن داشت، رهایی دهد. فعلا این امر تا حدودی هرچند اندک، تحقق پذیرفته است. در 10سال گذشته، موضوع فعالیت?های هسته?ای که برای ایران یک ضرورت و پیشرفت در آن یک افتخار است، بدجوری پاپیچ مقامات دولتی و غیردولتی شده بود و یک مرد کارکشته با اختیارات تام می?خواست تا از معضل آن که ساخته و پرداخته قدرت?های جهانی بود نجات پیدا کند.
تدبیری که منتخب مردم فهیم، یعنی رییس دولت یازدهم به کار برد، هم در انتخاب فردی به نام دکتر ظریف برای وزارت امور خارجه و هم در انتقال مسوولیت حل و فصل این معضل به مجرای اصلی?اش، یعنی وزارت خارجه، ما را به این نقطه? رسانده که عقلای قوم و فحول مملکتمان را تا حدودی راضی و مردم را به آینده امیدوارتر کرده است. چنانچه آن افتخار و این رضایت و امید جان?مایه سربلندی دولتمردان باشد، افتخار این سربلندی از آن دکتر حسن روحانی و یاران اوست. 

نکته دوم: بسیار بعید است در تاریخ قرون اخیر ایران، سابقه داشته باشد که فضای سیاسی و خبری جهان به محور پدیده?ای چرخیده باشد که یک کشور جهان سومی یک?طرف میز و شش قدرت بزرگ اقتصادی، سیاسی و نظامی دنیا در طرف دیگر میز نشسته و بر سر مساله?ای خاص به چانه?زنی پرداخته باشند و در نهایت به توافقی «برد- برد» برسند. من این عبارت برد – برد را از قولی که وزیر امورخارجه کشورمان پیش از گفت?وگوها به ملت ایران داده بود مبنی بر اینکه تا به توافقی برد-برد نرسیم آن را امضا نمی?کنیم، وام گرفته?اند و بار فنی – حقوقی آن را بر دوش کسانی می?بینم که در آینده با مردم سخن خواهند گفت.  باید باور کنیم که رویداد گردهمایی شش وزیر خارجه کشورهای مهم دنیا برای حل مشکلات?شان با کشور ما، یکی از نادر رخدادهای جهان معاصر است. تاریخ نوشته است که کنفرانس سه?نفره از سران کشورهای شوروی، انگلیس و آمریکا در تهران دهه 20 (شمسی) تشکیل شد. باوجود اینکه آن سران، بهایی برای حاکمیت ایران آن وقت قایل نشدند اما کنفرانس مهمی در تاریخ معاصر تلقی شده چرا که به پایان?یافتن جنگ دوم جهانی منجر می?شد. به نظرم آنچه در این مدت در ژنو رخ داد و شش قدرت جهانی با ایران، پشت یک میز نشستند، مهم?تر از آن کنفرانس مشهور تهران بود، اما چون «کنفرانس تهران» به تاریخ پیوسته و در کتب فراوان از آن یاد شده، جلوه بیشتری پیدا کرده است. نسل آینده نیز خواهند گفت برای حل و فصل یک موضوع بین?المللی، شش وزیر خارجه که هر کدام در دنیا مهم هستند، رودرروی وزیرخارجه ایران نشستند و رفع اختلاف کردند.
دراین صورت، تاریخ ایران یک بار دیگر نقطه عطفی را پشت?سر گذاشت و عملکرد سیاستمدار با تدبیر ایران را ثبت کرد.
نکته سوم: پیشرفت در اعتمادسازی بین ایران و غرب که نتیجه?اش رهایی ایران از انزوای ناخواسته است، ازجمله مهم?ترین بعد سیاسی مقدمه توافقات صورت?گرفته است. این پیشرفت در رابطه ایران و آمریکا و انگلیس و فرانسه محدود نمی?شود، بلکه پیش?بینی می?شود در آینده نه?چندان دور بین ایران و تعدادی از کشورهای همسایه که همیشه سر ناسازگاری با ما داشته?اند، تجدیدنظر می?شود و به مرور بسیاری از کدورت?ها از بین می?رود. در واقع مذاکرات بین ایران و 1+5 که در دوره دولت یازدهم پیش رفته است، اعتماد را توسعه می?دهد و یکسری از دشمنی?بازی?های رایج را پایان می?بخشد. منتظر آینده می?مانیم.
منبع: شرق