خلیل شیخیانی/شاعر و منتقد ادبی

برای زاد روز تولد فروغ/ هفتاد و نه سالگی اش/ هشتم دی ماه هزارو سیصد و سیزده هجری شمسی
...من از زماني که قلب خود را گم کرده است ميترسم/من از تصوير بيهودگي اين همه دست/ و از تجسم بيگانگي اين همه صورت ميترسم/من مثل دانش آموزي/ که درس هندسه اش را/ ديوانه وار دوست مي دارد تنها هستم/و فکر ميکنم.../و فکر ميکنم.../ و فکر ميکنم.../ و قلب باغچه در زير آفتاب ورم کرده است/ و ذهن باغچه دارد آرام آرام/ از خاطرات سبز تهي ميشود.    ( ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد)
و حالا برای فروغ نه، برای دل تمام شاعران عاشق که بغض آلود نگاه می کنند می نویسم . فروغ من یا فروغ تو یا فروغ ما، امروز پا به عرصه هستی گذاشت . خدا فروغ را بی سبب نیافرید که پروردگار تمام جهان را در هدفی شکوهمند آفرید. فروغ اولین بانویی بود که شعر را از دریچه زنانه سرود و در تمام سال ها نیش و کنایه هایی را به تن خرید تا امروز بانوهای شاعر با خیال راحت کنار پنجره های اتاقشان بنشینند و از دریچه مادینگی خود ابراز احساسات کنند. پای تمام اشعار فروغ امضاء جنسیتی اش به چشم می خورد . بعضی ها نارحت اند که حرف از جنسیت در شعر به میان بیاید . دلم می خواهد از همین منتقدین پرسیده شود که  یک مرد می تواند زنانه شعر بسراید و منظور شما از مفهوم نداشتن جنسیت در شعر چیست؟
 يک پنجره براي من کافيست / يک پنجره به لحظه ي آگاهي و نگاه و سکوت / اکنون نهال گردو / آنقدر قد کشيده که ديوار را براي برگ هاي جوانش / معني کند / از آينه بپرس / نام نجات دهنده ات را / آيا زمين که زير پاي تو مي لرزد / تنهاتر از تو نيست ؟ / پيغمبران ، رسالت ويراني را / با خود به قرن ما آوردند / اين انفجارهاي  پياپي، / و ابرها مسموم ، / آيا طنين آيه هاي مقدس هستند؟ / اي دوست، اي برادر ، اي همخون / وقتي به ماه رسيدي/تاريخ قتل عام گل ها را بنويس.( پنجره )
فروغ به دختران ایران زمین آموخت از سلطه فکری مردان باید شانه خالی کنند. باید بدانند مردان باید مردانه فکر کنند نه زنان. فروغ به خواهران ما ، به همسران ما ، به مادران ما شهامت زنانه نگریستن به هنر و ادب داد تا از تراوشات عقلانی و احساسی از دریچه زنانه متبلور شود. جایی برای نگرانی نیست . هیچ اتفاق خاصی رخ نداده است فقط زنان ما می خواهند زنانه حرف بزنند .می خواهند وقتی می نویسند همه بدانند نویسنده ، بی آنکه نامش برده شود فقط بر اساس تفکراتش یک زن ایرانی است. من با تمام مردی و نرینگی می ایستم و برای تولد بانوی شعر فارسی هورا می کشم و  به ماه نرسیده تاریخ قتل عام گل ها را فریاد می کنم.
کسي ميآيد / کسي ميآيد / کسي که در دلش با ماست ، در نفسش با ماست ، در / صدايش با ماست/ کسي که آمدنش  را / نميشود گرفت / و دستبند زد و به زندان انداخت / کسي که زير درختهاي کهنه  ي / يحيي بچه کرده است / و روز به روز / بزرگ  ميشود،  بزرگ ميشود/ کسي که از باران ، از صداي / شرشر باران ، از ميان پچ و پچ / گلهاي اطلسي / کسي که از آسمان توپخانه در شب آتش بازي ميآيدو سفره را ميندازد / و نان را قسمت ميکند/...     (کسی که مثل هیچکس نیست)
من آمدن یک منجی را در حنجره فروغ می بینم که دارد فریاد می شود و ذوق زدگی اش قابل ستایش است. فروغ با تمام سادگی اش به دنبال کسی ست که نان را قسمت می کند و هر گز نمی شود جلوی آمدنش را گرفت یا به دستانش دستبند زد.من به این فروغ و این شعرش عاقلانه می بالم ولذت می برم. من تمام شمع های تولدت را روشن نگاه می دارم تا امشب بیایی و با لبخند آنها را خاموش کنی. تولدت مبارک فروغ من.