کتاب بطلمیوس که بعدها به نام المجسطی شناخته شد، به مدت ۱۵ قرن بر دنیای علم نجوم تسلط داشت. اما مضمون اصلی این کتاب در واقع اشتباهی بود که رفع آن به سقوط یک امپراتوری نیاز داشت.

این که بخشی از زنان جامعه ایران را به خاطر بی حجابی، مرتبط مستقیم شبکه های معاند و گروهک های نفاق بنامند یا از اعدام یک جوان - حتی اگر گناهکار و مجرم هم باشد - این چنین به وجد آیند و حتی آن را را مبارک بدانند، واقعاً در کجای تاریخ روحانیت شیعه سابقه داشته است؟ آیا اگر آیت الله بروجردی، علامه طباطبایی، آیت الله بهشتی، آیت الله طالقانی، شهید مطهری و امام موسی صدر زنده بودند این ادبیات را به کار می بردند؟