این روزها اما دوباره جدال گفتمانی درباره دوقطبی کردن فضای سیاسی اوج گرفته است. بخش زیادی از این نزاع اما درون جریان اصولگرایی در مواجهه با دولت جدید شکل گرفته است و البته هنوز هم ادامه دارد.

«خوشبختانه بزرگان نظام از رهبر انقلاب تا صلاح اندیشان و دلسوزان تدبیر کردند و مردم نیز بقدر وسع کوشیدند و جمهوریت را دوباره جان و روحی بخشیدند تا وحدت «دولت ـ ملت» میسر شود. اگر چنین نمی‌شد، همان اقلیت خالصه و متعصب، فاتحۀ نظام و ایران را می‌خواندند، چنانکه با تضعیف اسلامیت نظام، طی سالیان دراز، بسیاری از ارزش‌های دینی را نزد جوانان و بانوان دچار فروپاشی نموده اند.»

«هسته سخت قدرت دریافت که با یک چنین خالص‌سازی‌هایی نمی‌تواند ناترازی‌های بزرگ و ابرچالش‌های کشور را درک کند. به عبارت روشن‌تر، روند بازگشت مردم زمانی اتفاق افتاد که حاکمیت از مسیر اشتباه گذشته بازگشت کرد.»

پنهان نیست که رقبای پزشکیان بیش از خود پزشکیان از ظریف و قدرت رای‌آوری او می‌هراسند و نگران هستند و به همین دلیل نیز موتور تخریب خود را علیه وی روشن کرده‌اند تا پزشکیان را ادامه‌دهنده راه روحانی بدانند و دولتش را دولت سوم او بخوانند. این حرف البته خریدار ندارد. خود آن‌ها نیز می‌دانند.

در عرف، چیزهایی که از نظر ما تابو است، متأسفانه شکسته شده است و چیز دیگری است. اما در موضوع حجاب هم حکومت الان دیگر نباید سیخ بزند. باز برگردیم به آن نکته ابتدایی عرضم که آیا واقعاً اگر امام امروز بودند، چه نظری داشتند؟ امامی که ما از او سراغ داریم در حالیکه شطرنج برای معدل جامعه مذهبی یک تابو بود، این تابو را می‌شکند یا راجع به ماهی فلس‌دار یا غیرفلس‌دار نظر می‌دهد یا در مورد خرید و فروش آلات موسیقی نظر می‌دهد. به عبارت بهتر دین فقه‌زده ما کجا این نظرات را دارد؟