با وجود شهرت سیاه چاله‌ها تشخیص آنها کار ساده‌ای نیست. همه سیاهچاله‌ها توسط یک مرز یک طرفه‌ که نور را به دام می‌اندازد و به آن «افق رویداد» گفته می‌شود، احاطه شده‌اند که از آن هیچ نوری ساطع نمی‌شود.

دو سیاهچاله در مقابل پس‌زمینه‌ای از ستارگان و توده‌های گاز و غبار قرار گرفته‌اند. گرانش شدید آن‌ها با تاب دادن فضازمان، سبب می‌شود که پرتو‌های نور اجرام دورتر به شکل حلقه‌های اینشتین خم بردارند. این دو سیاهچاله در گردش مارپیچ‌وار به دور هم، نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند و درنهایت به هم می‌پیوندند.

محققان می‌گویند که نقاط داغ شناسایی‌شده در طول موج‌های فروسرخ می‌تواند در نتیجه حباب‌های گازی تشکیل شده باشد که هنگام سرد شدن تنها در طول موج‌های بلندتر نور قابل مشاهده هستند.

اگر گروهی از فضانوردان از داخل فضاپیمای خود سقوط دوست فضانورد خود را به درون سیاه چاله مشاهده کنند، هیچ وقت عبور او از افق رویدادنخواهند دید. از آنجایی که نور هیچ وقت نمی‌تواند از افق رویداد فرار کند او برای مدتی بسیار طولانی در آن نقطه دیده خواهد شد.