اعتماد: در ميان متفكران معاصر ايراني مصطفي ملكيان جايگاه ويژه?اي دارد؛ انديشمندي كه در آستانه ٦٠ سالگي (متولد ١٣٣٥، شهرضا) همچنان به نحو موثر در عرصه فكر و فرهنگ ايراني حضور دارد و با وجود قبض و بسط?هاي متوالي?اش در اين حضور هر از گاهي در يك سخنراني يا يك گفت?وگوي مطبوعاتي يا جلسه مناظره ديدگاهي تازه را بيان مي?كند و به بحث?ها ميان موافقان و مخالفان نظراتش دامن مي?زند. از او به تازگي (انتشار ٢٩ تير ١٣٩٤) نيز گفت?وگويي در سايت نيلوفر با تيتر «تغيير انديشه?ام از سر حقيقت?طلبي است نه مد روز» منتشر شده است كه در صدر آن عنوان شده آنچه مي?خوانيم حاصل «نشستي در اتاق گفت?وگوي خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)» است و در آن ملكيان «به موضوع آثار و احوال روشنفكران ديني و دليل عدم انتشار نقد كتاب «قبض و بسط تئوريك شريعت» از سوي خود اشاره دارد».

هرچيزي كه آرزوي پيوند قلبي با آن را داشته باشي اما ادراك كني كه آن پيوند قلبي از بين رفته است، نسبت به آن دچار از خود?بيگانگي شده?يي. اين از خودبيگانگي يك نوع تنهايي است. ما خيلي اوقات اين تنهايي را فراوان داريم. احساس مي?كنيم پيوندمان را با چيزهايي كه هم به لحاظ روانشناختي براي ما مطلوب بود و هم به لحاظ اخلاقي خوب، از دست داده?ايم. عميق?ترين نوع تنهايي اين نوع است. هرچه در مناسبات ناسالم اجتماعي بيشتر قرار مي?گيريم به اين نوع تنهايي بيشتر دچار مي?شويم. يعني احساسات، عواطف و هيجاناتي از دست مي?دهيم و نمي?توانيم ديگر آنها را به دست بياوريم در حالي كه دوست داريم آنها را داشته باشيم. مركزي?ترين ساحت وجود فرد احساسات، عواطف و هيجاناتش است، هنگامي كه اين ساحت تركش كند به تنهايي عميقي دچار مي?شود