ماجرای کلاهبرداری کوروش‌ کمپانی نیز (با وجود اینکه وب‌سایت آن نماد اعتماد الکترونیکی داشت) مهر تأییدی بر این ماجراست؛ وب‌سایتی که اتفاقاً با استفاده از این نماد، اعتماد کاربران را جلب کرد. درواقع ای‌نماد اینجا کارکردی علیه خود پیدا کرده است.

روی سخن با چهره‌های مشهور هنری و ورزشی تبلیغ کننده است و این که اگر احساس می‌کنید پول کورش کمپانی خوردن ندارد - که ندارد چون در واقع پول مردم است- عذرخواهی و ادعای پی‌گیری موضوع با وکیل هرگز کافی نیست و این پول را باید به طریقی از زندگی خود خارج کنند. برای این کار دو راه متصور است: یکی این که صندوقی ایجاد یا حسابی باز کنند و پول‌ها را به آن حساب بریزند و به قید قرعه به مشتریان مال‌باخته بازگردانند. قرعه از این رو که به همه نمی‌توانند بازگردانند و مجموع عدد دریافتی این جماعت قطعا بسیار بسیار کمتر از حجم پولی است که از جیب خلق‌الله رفته. دوم این که اگر این روش نیاز به ساز و کار و هماهنگی و شناسایی و مدیریت دارد و ممکن است یکی اینها را هم بالا بکشد صاف و روشن به یک خیریه معتبر واریز و فیش و سند آن را هم منتشر کنند.

سوال اینجاست که اگر کلاهبرداری‌ «کوروش کمپانی»‌ با این تبلیغات وسیع در خارج از ایران اتفاق می‌افتاد، تبلیغ‌کنندگان چه مسئولیتی داشتند؟