بابک شاکر 

برتولت برشت  نمایشنامه نویس آلمانی می گوید: "هنر را نمی توان با دستور و سفارش پدید آورد، تنها چکمه را می توان سفارش داد ..."

روزگاری ساحت هنر، ساحت جوشش ذات هستی بود، این جمله زمانی ساختاری عینی به خود می گیرد که ما هنر را خوب بشناسیم و به ادارک ساحت خلق اثر هنری پی ببریم. در چنین وضعیتی هنرمند واقعی نیز شناخته می شود، خلق اثر هنری می کند و رابطه ای مناسب با مخاطب خود برقرار می کند که حتی برشی از یک تصویر، خطوط یک نقاشی ، قطعه ای شعر یا روایتی داستانی می تواند نشان دهنده ذات هستی باشد. اثری می تواند در چنین ساحتی فاخر و افتخار آمیز شود که مخاطب را با تمام وجود به سمت خود جلب نماید و اینگونه است که یک مولف ماندگار می شود و اثر هنری او افتخار آمیز ... این مقدمه ای بود بر ساحت خلق هنر و ظهور یک هنرمند و مولف واقعی  اما بعد ....

بوشهر از دیر باز ساحل آرامش و جادوی روایتهای آشکار و پنهان دریای بیکران بوده و هست. شعر، شروه، رقص ، شیدایی با شرجی و معنای هستی آمیخته بوده و همین امر بر فرهنگی تاثیر گذاشته که مردمانش همواره در تمامی عرصه های زندگی خود شعر و شعور شعری، شور و شیدایی موسیقی ، ذهن و زیبایی روایتهای آَشکار و پنهان را در خود داشته اند و چه زیبا آن را به زمان سپرده اند و حفظ کرده اند.  

با ورود دنیای مدرن به قول کسروی دو مولفه ی اساسی آن یعنی روزنامه و دبستان نیز در بوشهر شکل می گیرد. همزمان با ظهور مدارس نوین بوشهر دارای مدرسه می شود و روزنامه نیز با توجه به حوادث مختلف سیاسی و جنبش های ضد استعماری در این شهر منتشر می شود که خود نشان از بلوغ فرهنگی مردم  بوشهر داشته است . 

در چنین وضعیتی روح تازه ای به سنت های فرهنگی و ادبی بوشهر وارد می شود، با نیما همراه می شوند، با جمالزاده همصدا می شوند و.... تا جاییکه امروز از تاثیر گذارترین چهره های مهم داستان نویسی و رمان معاصر ایران از همین شهر به عنوان افتخار ایران شکل می گیرند، چوبک ، پرویزی ، روانی پور و..... که علاوه بر خلق ذات هستی جهان خویش، نویسنده هایی خلق شدند که انسان معاصر خود بودند و بر جریان ادب و فرهنگ این شهر تاثیر گذاشتند. 

در شعر هم وضعیتی هم شکل داشتیم، شاعران پیشرو و معاصری چون زنده یادان منوچهر آتشی، محمدرضا نعمتی زاده ، علی بابا چاهی ، شیرزاد محمدآقایی (هرچندکه اصالتا بوشهری نبودند)  و... که هر کدام تاثیری خاص و ماندگار بر جریان ادبیات روز ایران گذاشته اند و نمی توان حضور آنان را در جریان ادبیات ایران فراموش کرد. 

ترجمه اما حکایت دیگری دارد، مترجمانی که دروازه ورود ادبیات، تاریخ و فرهنگ سرزمین های دیگر در ایران شدند کسانی چون دریابندری، زنگنه ، شریفیان ، رایین (در تالیف تاریخ)  خالق آثاری مانا شدند. 

در چنین وضعیتی بوشهر شهر فرهنگ است و سرشار مفاخری که هرکدام به تنهایی می توانند قطبی برای ادبیات و فرهنگ این سرزمین باشند تنها اگر درست، علمی و صحیح دیده شوند. 

روز پنجشنبه اداره کل ارشاد بوشهر قصد دارد تا تجلیل و نکوداشتی برای عده ای از این مفاخر برگزار نماید. گویا این اداره کل که متصدی امور فرهنگی هنری استانی با این پیشنیه فرهنگی ست هیچ شناخت کارشناسی از تاریخ و هستی شناسی ادبیات و فرهنگ بوشهر ندارد و صرفا جهت ارائه آمارهایی اداری و برگزاری مراسم هایی نمادین به سرهم بندی موضوعی دست بزند و مغالطه ای را رقم بزند که شاید تاثیری غیر متعارف بر فرهنگ این شهر نیز داشته باشد. 

همکناری پنج چهره فرهنگی به عنوان مفاخر ادبی بدون در نظر داشتند رشته فعالیت آنها، میزان تاثیر گذاری و ژانر فعالیت و همچنین تفکر آنان در خلق امر هنری .... عزیزان و زنده یادان آتشی، شمسی زاده، زنگنه، نعمتی زاده و عمرانی ... این امر غیرکارشناسی تنها زمانی می تواند بوجود آید که متولیان ارشاد و مشاورین امر، بدون در نظر گرفتن این تاریخ، آنتولوژی موجود مکتب ادبیات بوشهر، پدیدار شناسی ظهور یک اثر هنری دست به کاری بزنند و آماری را ارائه کنند که به فرموده باشد و هزینه ی بی فایده شود. 

انتظاری نمی رود ارشاد به سمت نکوداشت چوبک یا پرویزی یا ... برود، اما عجیب است که برگزار کنندگان همین مراسم چگونه می خواهند در یک بعدازظهر و در یک مراسم اداری، در خصوص تمامی این عزیزان  که هر کدام از ژانر و طبقه بندی ادبی مختلفی بوجود آمده اند یاد کنند؟ آیا این مراسم جز با تعجیل و تهی کردن معنا و محتوا انجام می پذیرد؟ 

امیدوارم روزی متولیان دولتی فرهنگ و هنر، به این صرافت بیفتند که غنای فرهنگی یک جامعه با سفارشی کردن، اداری کردن و ارائه آمارهای ناصحیح بوجود نمی آید، بلکه برای توانمندسازی جامعه امروز باید فرهنگ و داشته های آن را به طور صحیح و بی حب و بغض و ترس ارائه کرد، تا نسل های آینده بدانند و بخوانند و زندگی کنند.