نسيم جنوب- علی اسماعیلی

سه شنبه با آن که روز میان هفته است وقتی تعطیل می شود، خیلی ها به هر شکل چهارشنبه را هم به آن می چسبانند، پنج شنبه و جمعه هم که خود تعطیل هست و دل به جاده می زنند و تهرانی ها دل به جاده شمال؛ اما این سه شنبه فرق می کرد؛ تهران و همه ایران این بار دل به خیابان هایی زدند که میعادگاه آخرین وداعشان با آیت الله بود! این بار می خواستند بجای ترافیک با خودروهایشان در جاده های شمال، با حضوری سبز و دلی داغدار در دانشگاه تهران، خیابان انقلاب و همه خیابان های منتهی به آن تا میدان راه آهن و حرم امام(ره)، آیت الله را تا خانه ابدی بدرقه کنند.

چه جمعیتی! چه عظمتی چه شکوهی! همه آمده بودند! از پیر تا جوان! از کودک تا کهنسال زن و مرد دختر و پسر! همه آمدند تا به کج فهمان ثابت کنند تو سرلیست انگلیسی ها نیستی!! تو سرلیست قلوب مردم قدرشناسی هستی که سالها مجاهدت و همراهی تو را با خود دیده اند! 

باز تو به دانشگاه تهران رفتی! از آن خطبه آخر تو سالها گذشته بود اما این بار جمعه نبود، خطبه نبود! اما نماز بود! و باز سیل مردم آمد چون تو آمده بودی! سه شنبه بود! خطبه نبود! نماز بود اما نماز میت بر جسم و روح بلند تو!

 هر لحظه بر سیل جمعیت افزوده می شد، همه می خواستند از تو تشکر کنند قدم به قدم با تو آمدند به مانند سالهای که تو قدم به قدم با آن ها آمدی با آن که سه شنبه وحدت بود اما باز بودند از یاران و رفیقان دیرینت که تو را زخانه و از گیرنده امواج بدرقه کردند، هم قدم با تو می آمدند و در فکر فرداهای بی تو بودند! فردایي که تو نیستی تا دلواپسان عقده ها و حقارتشان را بر شخصیت تو خالی کنند! تو نیستی! برای داشتن بهترین بهانه ها برای آنان! حالا آنان برای پس پرده و سایه چه چیزی دارند که بگویند؟ دست آن ها را هم بدجور خالی کردی! فردای بی تو برای ما هم سخت است! 

همه آمدند ! همه ... تا بگویند جز خوبی از تو چیزی نديدند، آمدن تا بگویند راهت ادامه دارد.

پیمانه هر که پر شود می میرد

پیمانه ما چو پرشود زنده شویم

خداحافظ مهربان، امیر کبیر دل های ایرانیان.

 - پیکر آیت الله هاشمی رفسنجانی در میان انبوه تشییع کنندگان