آه! اي انسان! با خود چه کار کردهاي؟

دکتر عابدين عابدي زاده

قتل بابک، قاتل بابک، باباي بابک، مامان بابک، همه و همه نشان از خشونتي عريان و عميق در همهي ساختارهاي اجتماعي و خانوادهگي اکنون ماست، بايد به لايههاي پنهان و آشکار جامعه رفت تا بناي لرزان آن را ديد، جامعهاي رها شده به حال خود! جامعهي بيقدرت و ساختار آهنين و قدرتمند!

جامعه و خانواده نياز به صلح دارد، صلحي عمودي و افقي! از بالا به پايين و در درون خانوادهها و خويشان؛ جهان نيز به صلح و دوستي نياز دارد، گويا تقلاي انسان براي جنگ و خشونت، بيش از صلح و آرامش است.

پر از سکوت و تنهاييام، به کدام تنها، پناه ببرم و به کدام توده و نخبه اميد بدارم! نه بر قاتلان بابک، لعنت ميفرستم و نه بر بابک خرمدين رحمت! فقط به خود ميگويم سخت است اين جهان و جامعه به صلح برسد، ما همواره تکرار ميشويم! تکرارهاي تکراري!

ذهن بسياري از ما انسانها پر از فضلههاي آلوده است، فضلههاي آلودهاي که فضيلت اخلاقي انسان را با خود به چاه تاريک ناداني ريخته است. آه! اي انسان! با خود چيکار کردهاي؟ چگونه بايد اين سکوت طولاني را شکست؟ چگونه بايد اين بغض گلو گرفته را رها کرد؟ همه در سکوتيم! سکوتي عميق و پر از درماندگي! 

صداي خفگي ذهنم را ميشنوي؟ همان بهتر که ما  جامعهشناسان در اين هياهو و بلوا در خلوت و سکوت خود خفه بشويم و به سخن سياستبازان و شارلاتانها گوش ناداني فرا دهيم؛ مادامي که ما هوش و گوش ناداني خود را با زبان دانايي مجهز نکنيم، صداي ما صداي نشنيدن و ندانستن خواهد بود و صداي آنها، هزاران گوش خواهان خواهد داشت و پيوسته واينر خواهد شد!

همين انتخابات را ببينيد! اين روزها همه آمدهاند تا به ما درسهاي جديدي بياموزند؛ خدا کند درس خشونت و دروغ و پردهدري و هتاکي نياموزند! آن دفعه کلي تهمت و افترا و خشونت شنيديم و آموختيم! ما دانشآموزان زود يادگيري هستيم! هياهوي غريبي است؛ بابک جان! با خاطري آسوده با مردهگان بخواب! ما هم چند صباحي در اينجا سرگرم بازيهاي احمقانهي خود خواهيم بود؛ مگر اين که درس دوستي و دانايي بياموزيم يا به قول حافظ: «فلک را سقف بشکافيم و طرحي نو دراندازيم»

(هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و چهارم – شماره 959)