یونس قیصی زاده :مرگ این روزها پشت در خانه هایمان به انتظار نشسته است، تا نوبت به رفتن کدامیک از ما رسد و شروه فراق سر گیرد.

افسوس که این روزها شاهد کوچ ابدی افرادی هستیم که یک عمر برای این مردمان زحمت کشیدند و اینک غریبانه به سوی خاک روانه می شوند.

شادروان داریوش پوربهی از جمله نیک نامان بندر بوشهر بود که سالها در کسوت معلمی در پرورش فرزندان این دیار کوشید، عشق و علاقه وی تا پایان عمر به مدرسه سعادت نشان می داد که بعد از بازنشستگی نیز هنوز گوشه مهمی از دلش را در حیاط مدرسه ای جای نهاده که چند دهه در آن درس خواند، معلم شد و مدیریت آن را بر عهده گرفت. هنگامی که ساکت در حیاط مدرسه سعادت می نشست گویی خاطرات خود را به یاد می آورد که روی نیمکت کلاس برای یاد گرفتن ریاضی و ادبیات نشسته است و نسیم خاطرات می آوردش به سالهایی که گچ در دست در پای تابلو ایستاده و فیزیک تدریس می کرد و همچنان سوار بر ابرهای خاطره می آمد به زمانی که به عنوان مدیر، زنگ شروع کلاس ها را می نواخت و دل نگران آینده صدها دانش آموزی بود که چون فرزند دوست شان داشت. 

هنگام ذکر خاطرات از مدرسه سعادت، از چشمانش اشک جاری می شد و گویا هر اشکی حکایت جدایی و فراغ از معلم و همشاگردی و هم خدمتی وی در طول این سالها داشت. بزرگترین افتخار زندگی اش را خدمتگزاری مدرسه سعادت می دانست.

بعدها که با رای مردم وارد شورای بندر بوشهر شد، میدانی وسیع تر برای خدمت به مردم پیدا کرد، «یا علی» گفت و بدون حاشیه و در کمال سلامت نفس و پاکدستی، شبانه روز کمر همت بست در خدمت به شهری که چون گوهری ناب دوستش می داشت. 

دلسوزی و جدیتی که در  مدت عضویت وی در شورا برای رفع مشکلات مردم از وی دیدیم مثال زدنی است بطوری که گره گشای مشکلات مردم بود. 

آخرین بار ایام انتخابات شورا بود که به دفتر نسیم جنوب آمد، با تصور این که در خصوص همین مورد تشریف آورده، دیدم که در آن روزها هم به دنبال باز کردن گره از مشکل یکی از شهروندان هست که قصد خدمتی فرهنگی در این شهر دارد. 

افسوس که کرونا مهلت نداد تا شاهد ادامه حضور موثر وی در بندر بوشهر باشیم، اما آنچه از وی به یادگار مانده جز خوبی و بزرگ منشی نیست که همین نیک نامی، مزد زحماتی است که چندین دهه برای فرهنگ و سپس آبادانی بوشهر کشید.

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم - شماره 969)