نایبند ناموس جنوب

حسین باغبانی 

پرداختن به موضوع نای‌بند در جنوب استان بوشهر و نیز توجه به اکوسیستم خلیج فارس، موضوعی فوق العاده و حیاتی است.

منطقه نای بند را باید از دو منظر دید؛

باید نای بند و گونه های ویژه اش را از "نزدیک" دید. گستره خلیج و دماغه نایبند را تماشا کرد، درختان حرای آن را و "امکان ادامه حیات" برای بسیاری از گونه ها که نایبند مامن و بستر آن و محل زادآوری و ادامه حیاتشان‌می باشد را از نزدیک مشاهده کرد. 

استنباط عمومی بعد از نگاه و نگرشی این گونه به "نای‌بند" بدین ترتیب است که نابودی این زیست‌گاه با هیچ سود و ارزشی و درامدزایی و حتی اشتغال هرگز پذیرفتنی و یا قابل معاوضه نیست. چرا که نابودی یک زیست‌گاه و زیستمندان‌ آن‌. یک نوع نسل کشی و خطایی غیرقابل گذشت است. هر کس می تواند نسبت ‌به این موضوع نگاه و نگرشی داشته باشد. نگاه ما این است که ادامه حیات نای‌بند ضرورت تام و تمام دارد، زیرا ادامه حیات این منطقه به مثابه ترجیح سیاره زمین و کل هستی است. از دیگرسو شایسته است که این منطقه را  از فاصله دورتر و توسط "عکس‌های ماهواره‌ای" دید. در این نگاه و منظر با مجموعه ای فشرده از فعالیت‌های صنعتی مواجه می شویم که کمترین فضا برای "محیط زیست" را دربر دارد.

 در این نگاه با منطقه ای مواجه می شویم که در اثر تولید فراوان‌ آلاینده و دارا بودن کمترین فضای سفید زیستی حتی ادامه "حیات" فعالین در این پروژه‌ها را به سختی ممکن کرده است. 

 در اثر این نوع بهره‌وری، روزبه‌روز از میزان ظرفیت حیاتی این منطقه "کاسته شده" و بر تنش های زیستی افزون گشته است. نتیجه این فرایند از هم اکنون "روشن" است، از بین رفتن "ظرفیت حیاتی" منطقه! یعنی نه تنها زیستمندان را به کام نابودی می‌روند که روزبه‌روز "تنش" زیست انسانی نیز بالا خواهد رفت و حتی کارکنان این مجتمع های پارس جنوبی نیز دیگر امکان کار کردن در چنین محیطی را نخواهند داشت.