در فراق داریوش پوربهی

مسعود شکوهی

نشان یار سفر کرده از که جویم باز

که هرچه گفت برید صبا پریشان گفت

دوستی زنگ زد و خبر بهت?آور درگذشت داریوش پوربهی را گفت. از لحظه?ی شنیدن خبر چنان متأثر شده?ام که تا الان دستم به قلم نرفته است، حتی در حد نوشتن تسلیتی کوتاه.

داریوش پوربهی را سالیانی طولانی است که می?شناسم. از نظر سن و سال بزرگ و معلم من بود و من تا امروز احساس شاگرد بودن را نسبت به او داشته?ام، هر چند این افتخار هیچگاه نصیبم نشده بود که به?طور رسمی پای درس او بنشینم.

البته آشنایی و دوستی من با زنده?یاد پوربهی به خصوص از وقتی که ما در شورای سوم بوشهر همکار شدیم، بیشتر و عمیق?تر شد، به?طوری که می?توانم ادعا کنم که ما دو تن نزدیک?ترین عضو شورا به هم بودیم. مواضع ما در شورا پیرامون مسائل و موضوعات مختلف همواره تا حدود زیادی به هم نزدیک بود و معمولا در اعلام آرا و نظرات، ما دو تن روی رأی همدیگر حساب می?کردیم.

شورای سوم به?دلیل سیاست همزمان کردن انتخابات شورا و ریاست جمهوری، بیش از شش ساله  به طول انجامید و این فرصتی بود برای عمیق شدن دوستی و ارتباط ما. این ارتباط هرچند میان همه?ی اعضا به?شکلی صادقانه و صمیمانه وجود داشت، اما اعتماد و اعتقاد من به آقای پوربهی دوچندان بود. زیرا ما پیش از ورود به شورا نیز در آموزش و پرورش سابقه?ی همکاری و همفکری و رفاقت داشتیم.

در سه چهارسال نخست شورا، او رئیس کمیسیون عمران بود و من رئیس کمیسیون فرهنگی. این دو کمیسیون علی?الظاهر دو مشی و مسیر جداگانه دارند اما داریوش پوربهی به?دلیل علایق شدید فرهنگی و ادبی، در این زمینه نیز یار و یاور همراه من بود و من از ایده?ها و راهنمایی?های دلسوزانه?اش بهره?ها بردم?.

در کمیسیون عمران نیز او نمونه?ی یک انسان دلسوز و پی?گیر بود. وجود او در این کمیسیون حساس، مایه?ی آسایش خاطر همه?ی ما بود چون او انسانی پاکدست و غیر قابل نفوذ بود و بر سر منافع و مصالح شهر، تعصب و ثبات قدمی عجیب داشت و اهل  هیچ معامله و اغماضی نبود.

این?ها از وجوه رسمی و اداری او بود. اما آن روانشاد در ساحت غیر رسمی زندگی نیز انسانی فوق?العاده جذاب بود. قدرت ایجاد ارتباطش با دیگران مثال?زدنی بود و به?این دلیل که تقریباً در همه جای استان و محلات شهر بوشهر زندگی کرده بود، دوستان زیادی داشت و دلش از مصاحبت این دوستان، گنجینه?ای از خاطرات بود و هر بار که به هر مناسبتی لب به ذکر یکی از این خاطرات می?گشود، فضای مجلس و حتی جلسات رسمی را طراوت و لطافت می?بخشید.

بعد از اتمام شورا و جدایی?های حاصل از جبر زندگی و روزگار،  اگر گاهی در ابراز ارادت من نسبت به او تأخیری می?افتاد، او بود که بزرگوارانه پیش?دستی می?کرد و با تماس?های محبت?آمیزش تجدید عهد و خاطره?ای می?نمود.

آخرین?بار همین چند وقت پیش بود که به?قصد دیداری سر پایی و کوتاه به در منزلشان رفتم. اصرار کرد که برای پنج دقیقه هم که شده، داخل شوم. ما زیر درخت پرتقال حیاطشان نشستیم و از بس خوش گپ و گفت بود، پنج?دقیقه شد دو ساعت و پنج?دقیقه.

او از جمله انسان?هایی بود که در خلال همین نقل و حدیث?های دوستانه و ذکر خاطره و شعر و حکایت، تجربیاتش را سخاوتمندانه منتقل می?کرد. در واقع، شناخت عمیقش از جای جای بوشهر و نیز شناختش از مردم بوشهر او را به انسانی سرشار از دانایی و تجربه تبدیل کرده بود.

مرگش در این روزها که حسرت از دست دادن دوستان و آشنایان از در و دیوار می?بارد، زخمی عمیق بود. پس از تحمل فراق دوست عزیزم صدرالله محمدی باغملایی و بعد از داغ جانسوز خواهرم، کوچ ناگهانی و بهت?آور داریوش عزیز، سومین زخم کاری بر دل این?جانب بود. هرچند درد و داغ درگذشت هم?نوعان، هموطنان و هم?استانی?ها، همشهری?ها و همکاران دیگر در این دو سال پر مصیبت نیز هریک جان?سوز و طاقت?فرسا بوده است، اما کتمان نمی?توان کرد که عمق برخی زخم?ها و دردها بیشتر و جان?گزاتر است.

یاد این عزیز را که در زمره نیکان روزگار و زادگاه و دیار ما بود، گرامی می?دارم و به روان روشنش درود می?فرستم و در ایام سوگواری سالار شهیدان برای روح بزرگش آرامش می?طلبم و نیز به خانواده ارجمند مصیبت دیده?اش به خصوص همسر و همراه همیشگی ایشان، همکار ارجمندم سرکار خانم جامعی و خواهر گرانقدرم خانم مهندس مهسا پوربهی صمیمانه تسلیت می?گویم.

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم - شماره 969)