روزهاى پرواز دوستانم

در فراق سه دوستم كه در سه روز متوالى پر كشيدند

دکتر  عبدالرحیم مهرور

در اين روزها همه جا بوى مرگ مى دهد  گويا مرگ چقدر آسان شده زيرا در طى سه روز متوالى سه دوست با وفا و با مرام را از دست داديم .

اولين آن دكتر مرتضى نفيسى همكار قديمى و فرهنگيمان كه الحق والانصاف مرام بسيار نفيسى داشت سالها همپاى  همديگر در درمانگاه فرهنگيان بوشهر با طبابت در خدمت فرهنگيان عزيز بوديم. انسان والا مقامى كه آزارش به كسى نرسيده بود، با تبسم ها و لبخندهاى بيكرانش همه را شيفته مرامش مي نمود. 

اصولا نگاهش به دنيا بدون عصبانيت بود، عظمت و بى ريايى در چهره اش موج مى زد. خلاصه آن قدر در وصف و توصيف دكتر مي توان سروده ها را سرود و درودها را درود كه غريبانه در بيمارستان شهداى خليج فارس  به علت ابتلا به كرونا جان داد.

اما دو نفر ديگر كه از هم بازيها و هم محلى هاى ما بودند و هر سه نفرمان  با ديگر دوستان خاطرات زيادى از فقر و محروميت ها در سبخ زارهاى رنگارنگ گرمى و شرجى هاى بوشهر داشتيم. البته شيطنت هايى هم داشتيم كه در قبل از انقلاب از فوتبال محله شكرى هر سه محروم شديم.

دومين وداع: ناخدا محمود محمودى كه در حادثه رانندگى دار فانى را وداع كرد . ناخدا محمود هم انسان با شرفى بود. مردى ساكت، با مروت و دوست داشتنى از زمينهاى خاكى فوتبال تا ماهى گيرى با آن تشاله اش(كشتى چوبى كوچك) در قبل از انقلاب با هم به صيد ماهى مى رفتيم و سپس ناخدايش كه  خاطرات هيجان انگيزى  از دريا و تلاطماتش سپرى كرديم.

اما وداع سوم در روز سوم: ابراهيم شوشترى كه تا هفته گذشته با هم در ارتباط بوديم. ابراهيم هم در طى دوران  زندگى سختي هاى بيشمارى پشت سر گذاشته بود و مرام عجيبى در ادب و معاشرت داشت زيرا با همه اهالى محل از بزرگ و كوچك مي جوشيد. كافى بود يك نفر از محل كسالتى داشته باشد همه دوستان را با خبر مى كرد براى رفتن به  عيادت بيمار، تا اين كه از چند سال قبل بر اثر بيمارى ديابت و كبدى زمين گير شد و اين گونه دست تقدير روزگار سه تن از رفقايم را از ما جدا كرد و قطعا فردا هم نوبت بنده حقير مى باشد. روحشان شاد و يادشان گرامى باد.

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم - شماره 969)