در سوگ حسین خمیسیt بدرود ای یار یگانه 

 مسعود شكوهي

جای پای رفتگان هموار سازد راه را

مرگ را داغ عزیزان بر من آسان کرده است! (صائب تبریزی)

حاج حسین خمیسی هم آسمانی شد. به همین سادگی و در ناگهانی‌ترین شکل...

غلبه اندوه این خبر در تمام جانم رسوخ کرده و تمام تاب و توانم را حتی برای تسلی دادن سلب کرده است. درک دوری ابدی از دوستی دیرین که بیش از سه دهه چون برادری بزرگ و دلسوز به من نزدیک بود، بسیار دشوار است، اگر نگویم که غیر ممکن است.

دقیقاً یادم نیست که کی و چگونه من و حسین با هم آشنا شدیم اما هر چه بود، مربوط به ابتدای دوران مدیریت ایشان در کانون امام‌ خمینی(ره) بوشهر بود. این دوستی به اقتضای حضور من در امور تربیتی شهرستان بوشهر بیشتر شد و هرچه زمان گذشت، بر عمق آن افزوده گشت.

حسین متولد آبادان اما مثل اغلب آبادانی ها بوشهری الاصل بود. دل‌بستگی او به بوشهر چنان بود که تا قبل از جنگ تمام تابستان‌هایش را  در بوشهر می گذراند.

 جنگ او را بالاجبار ساکن بوشهر کرد و در واقع به زادگاه آبا و اجدادی‌اش برگرداند. اما پیامدهای جنگ و آتش افتادن در شهر و دیاری که او کودکی و جوانی‌اش را در آن سپری کرده بود و اعتقاد عمیقش به آرمان‌ها، از همان روزهای نخست جوانی او را به جبهه‌ها کشاند و تا مرز جراحت و جانبازی پیش برد و بعدها نیز این اعتقاد و ایمان چنان در جان او ریشه زد که تا آخرین لحظه‌های حیات پربارش نیز در وجود نازنین او باقی ماند.

ارادت حسین به شهدای انقلاب و جنگ به‌ویژه دوستان شهیدش و حسرت جاماندنش از قافله شهدا، مثال‌زدنی بود. این ارادت و اعتقاد تا بدان‌جا بود که در سال های اخیر حتی وی پایان‌نامه کارشناسی ارشدش را هم موضوع شهید و شهادت قرار داد. به‌خصوص او علاقه‌ای عجیب و عمیق به شهید محمود پیکر داشت. 

بعد از استقرار دولت اصلاحات، وقتی حسین از مدیریت مدرسه به‌عنوان رئیس آموزش و پرورش جزیره خارک منصوب شد، برای معارفه اش به عنوان رئیس آموزش و پرورش خارگ رفتم.

او پس از یکی دو سال به ریاست آموزش و پرورش جم منصوب شد و بعدها که از ریاست آموزش و پرورش شهرستان جم با درخواست خودش استعفا داد، متواضعانه دعوت مرا برای تصدی مسئولیت امور تربیتی استان پذیرفت و بیش از سه سال در این سمت با من همکاری صادقانه کرد.

او از جمله مردان به‌راستی مؤمن، صادق و خالص و صمیمی بود. همین روحیه و چهره معصوم و نجیبش موجب می‌شد که خیلی زود در دل افراد جا باز کند و با آنها صمیمی شود.

در فعالیت‌های سیاسی نیز حسین مصداق خلوص و صداقت محض بود. او در فعالیت‌های سیاسی، دنبال هیچ منفعت و غنیمتی نبود  و بدون هر چشمداشتی، بی ادعا و بی سر و صدا پای کار فعالیت‌های سیاسی می‌ایستاد و از هزینه دادن نیز باکی نداشت. همه‌ی کسانی که همانند من حسین را می‌شناسند، بر این موضوع شهادت می‌دهند که او تا چه اندازه در زندگی شخصی و اجتماعی اهل احتیاط و حلال و حرام کردن بود. 

شخصیت موقر حسین، برازندگی ظاهرش، نگاه نجیب وی، طنین آرام صدای او در وقت سخن گفتن و خنده‌های بلند و بی‌ریایش، به او جاذبه‌ای خاص می‌داد و هر دوستی را شیفته‌اش می‌کرد.

هفته پیش وقتی شنیدم که به کرونا مبتلا شده است، با او تماس گرفتم. وقتی گفت که تحت نظر پزشک است و در حال درمان در خانه و بستری‌های موقت، به بهبودی‌اش امیدوار شدم به‌خصوص که از نظم و پای‌بندی او در حفظ سلامتش خبر داشتم. 

دریغ و افسوس که هرگز گمان نمی‌کردم که آن تماس، آخرین گفت‌وگوی من با این یار عزیز و یگانه ام باشد، اما چه می‌شود کرد جز پذیرش تقدیر و رضا دادن به این مصیبت جانکاه و این‌که در آستانه‌ی تاسوعا و عاشورای حسینی برای او که سخت دل‌بسته‌ی امام حسین(ع) و ابوالفضل(ع) بود و سیاه‌پوشی در این ایام را بر خود فریضه می‌دانست، محشور شدن با سید و سالار شهیدان و علمدار کربلا را درخواست نمایم و خطاب به او بگویم که بدرود ای یار یگانه و دیدار به قیامت؟!

همچنین به خانواده ارجمند و مصیبت دیده‌اش به خصوص همسر صبور ایشان، همکار گرانقدرم سرکار خانم گمرکچی  و فرزندان شریفش حاج محمد، فاطمه و علیرضا و نیز برادران و خواهرانش صمیمانه تسلیت می گویم.

یادش گرامی و نامش جاودان باد.

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم - شماره 970)