امروزه با تمام ادا و ادعای بی?توجهی به جشنواره و رهایی از قید و بند جایزه و انتخاب و داوری و... نمی?توان نقش جشنواره?های تئاتر را در تداوم فعالیت?های هنری و روشن ماندن چراغ صحنه در سال?های گذشته منکر شد و نادیده گرفت. در دهه?های پیشین، به ویژه پس از انقلاب، جشنواره?ها همواره نقشی حیاتی و اساسی در ریشه دواندن و جا افتادن هنر نوپای تئاتر به مفهوم مدرن امروزی در استان کوچکی همچون بوشهر ایفا کرده?اند.

تئاتر بوشهر به پشتوانه?ی شخصیت?هایی همچون منوچهر آتشی، رمضان امیری و... با مرکزیت مدرسه سعادت، شروعی آبرومندانه در عرصه?ی هنر تئاتر داشت و این شروع پس از طی سال?های اولیه، با رو شدن یک نابغه در تئاتر این استان، چشم ایرانیان و جهانیان را با درخششی فراتر از انتظار خیره کرد. آتشفشان نیمه?فعال تئاتر بوشهر با ظهور ایرج صغیری، تکیه بر فرهنگ غنی بومی و به صحنه رفتن دو نمایش «قلندرخونه» و «محپلنگ» به ناگهان منفجر شد، غرش کرد و زبانه کشید، تا هنر تئاتر این اقلیمِ فرهنگی نیز همچون داستان، شعر و موسیقی به جایگاهی در خور و شایسته در کشور و حتی دنیا دست یازد.

اما پس از انقلاب و سپس وقوع جنگ تحمیلی و معطوف شدن تمامی دغدغه?ها و فعالیت?ها به وضعیت غیر عادی جامعه، هنر تئاتر نیز با آن پیشینه?ی درخشان، در باتلاق سکوت و رکود و محاق فراموشی فرو رفت و اجراهای اندک و گاه و بی?گاه، چندان در خور توجه نبودند. با این همه، چهره?های جدید و نیروهای تازه?نفس بار دیگر از راه رسیدند تا تئاتر بوشهر را به سمت فتح افتخارات تازه رهنمون شوند. در این بُرهه، علی غلامی را می?توان مهم?ترین و تأثیرگذارترین چهره?ی هنری تئاتر بوشهر به شمار آورد. برگزاری جشنواره?های دانش?آموزی که به همّت و پیگیری و نقطه?ی پرگاری همچون علی غلامی برگزار می?شد، نقشی به مثابه پاشاندن بذر در زمینی حاصل?خیز و رها شده داشت. بذرها پس از چندی جوانه زدند و بالیدند و ثمر دادند. دانش?آموزان دیروز، اینک به عنوان نویسندگان، بازیگران و کارگردانان کارآزموده، در جشنواره?های استانی و منطقه?ای و کشوری افتخار می?آفریدند. این پویایی دگرباره?ی صحنه، حتی پیشکسوتان و هنرمندان دیروز را نیز ترغیب کرد تا بار دیگر وارد گود شده و دوشادوش جوانان به ارایه?ی آثار خود بپردازند.

و اما جشنواره?ها در کنار تمام محاسن و کارکرد مثبت، معایب و آفت?هایی را نیز در دل خود نهفته داشتند. می?توان گفت که در آن سال?ها اجرای عموم چندان قابل اعتنا نبود و به دلایلی مورد استقبال مخاطبان قرار نمی?گرفت. لذا تمامی شور و شلوغی اهالی تئاتر در جشنواره?ها خلاصه می?شد و جشنواره?هایی نظیر فجر و سوره فصل گُل دادن تئاتر بوشهر بود. این نقد به صورت جدی به تئاتر بوشهر وارد بود که این هنر، فصلی و جشنواره ?زده است. خوشبختانه از اواسط دهه?ی هشتاد و به ویژه در دهه?ی نود، به تدریج اجرای عموم نیز با استقبال مخاطبان مواجه شد و شماری از هنرمندان، بی?توجه به جشنواره، آثار خود را صرفاً برای اجرای آزاد آماده کرده و به روی صحنه می?بردند. 

این روند رو به رشد در عرصه?ی هنر تئاتر همچنان ادامه داشت تا این?که ویروس کرونا ریه?های صحنه را نیز درگیر کرد و این هنر همانند بسیاری امور دیگر زمین?گیر شد و در بستر محدودیت و ممنوعیت افتاد و اجراها به ناچار تعطیل شدند. 

در دوران سیاه کرونا خیلی از امور از جمله هنر تئاتر دچار سکته?ای شدید شدند. اگر تئاتر - به ویژه در شهرستان?های کوچک - را در این روزهای خلوت و تنهایی و قرنطینه و محدودیت، همچون جسمی نحیف و نزار افتاده بر بستر بیماری در نظر بگیریم، چه بسا جشنواره?ها همچون شوک الکتریکی هستند که هر از چند گاه در تن این بیمار جهش و موجی ایجاد می?کنند تا از صاف شدن خط مرگ در صفحه?ی رایانه?ی اتاق عمل جلوگیری کنند. ولو این که این جشنواره?ها با حداقل تماشاگر و گاه صرفاً با حضور داوران برگزار شوند.

البته می?توان از دریچه?ی چشم?انداز آینده، حالت دومی را نیز متصور شد و آن این که شیداییان وادی صحنه، پس از طی کردن این دوران تلخ?تر از زهر، همچون تشنگانی تازه به آب زلال حیات رسیده، مشتاقانه فعالیت و ارایه?ی هنر خود را با شوری دوچندان از سر گیرند و هنرمندانی که طی سال?های خانه?نشینی، دلتنگ اجرا شده?اند، بار دیگر گرد از تن صحنه  برگیرند.

ایدون باد.