امید و آرزوی جوانی

آرزوی داشتن یک شغل مناسب و استقلال مالی

محمد امین نوشادی: یکی از آرزوهایم همیشه این بوده است که در سطح دانشگاه‌ها مراکز استعدادیابی تاسیس شود؛ تا ظرفیت‌های بالقوه دانشجویان شناسایی شده، روی آن‌ها سرمایه گذاری و در ادامه راهنمایی و حمایت شوند تا در مسیر مناسب قرار گیرند و این ظرفیت‌ها بالفعل شود و بتوانند بعد از فراغت از تحصیل با سهولت بیشتری در جامعه امروز کشورمان جایگاه خود را پیدا کنند و سالهای متمادی از عمر گران بهای خود را دچار سردرگمی نقش خود در اجتماع نباشند. 

چه بسا دانشجویان با استعداد و نخبه زیادی که در دوران دانشجویی و در دل تشکل‌های دانشجویی مختلف توانمندی خود را به اثبات میرسانند اما بعد از فراغت از تحصیل رها می شوند و استعدادهایشان شکوفا نمی شود و کشور و جامعه از این ظرفیت گران بها محروم می ماند.

در ادامه باید ذکر کنم که بنظرم اولین امید و آرزوی هر جوان ایرانی که قطعا من هم از آن مستثنی نیستم داشتن یک شغل مناسب و استقلال مالی است، به عنوان یک جوان ایرانی آرزو دارم که شایسته سالاری در کشور نهادینه شود و شرایط برای ورود جوانان شایسته به عرصه‌های مختلف کشور فراهم شود و هر جوان صاحب ایده حمایت شود تا بتواند کسب و کار خودش را راه اندازی کند و کارآفرین باشد. امید دارم تا بیش از این به اندیشه‌های جوانان خوشفکر و امتحان پس داده‌ای که توانایی خود را نشان داده‌اند اعتماد شود تا بتوانند آینده ایران عزیزمان را پربارتر سازند، جوان یعنی آینده و آینده از آن جوانان است، پس برای ساختن ایرانی آباد لطفاً جوانان را ارج نهیم.

هیچ پدری شرمنده خانواده نباشد

مصطفی عالی سنگری: با ۲۵سال سن آرزو می‌کنم هیچ پدری شرمنده خانواده نباشد، هیچ جوانی بخاطر فقر، مواد مخدر مصرف نکند. هیچ زنی برای آسایش فرزندانش آسایش خود را از بین نبرد و هرروز  صبح که از در خانه بیرون می‌آیم امید دارم حال درونی خودم و اطرافیانم خوب باشد و خدایی که از رگ گردن به من نزدیکتر است و می داند که چه می گویم.

دست دزدان از سرمایه‌های کشور ما بریده شود

مرضیه دلاور: من به عنوان یک جوان ایرانی امیدوارم روزی برسد که هیچ پدری با دستان خالی به خانه نرود و شرمنده خانواده نباشد، دست دزدان داخلی و خارجی از سرمایه‌های کشور ما بریده شود، به امید روزی که مردم سرزمینم سالم و سلامت، خوش و خرم، راضی و پر روزی باشند.

دغدغه و نگرانی اغلب جوانان حول مشکلات اقتصادی و بحث اشتغال است

فرشید لاری منفرد: بنده نه جامعه شناس هستم و نه درکی از اصول و مبانی جامعه شناسی دارم تا به تحلیل عمیق آمال و آرزوهای تمام جوانان ایرانی بپردازم. اما به اقتضا جوانی و به واسطه شغل خود یعنی معلمی، یقین دارم که در این روزها دغدغه و نگرانی اغلب جوانان ایرانی حول مصائب و مشکلات اقتصادی و بحث اشتغال است تا جایی که معتقدم اگر فکر و چاره‌ای اندیشیده نشود قطعا می‌تواند زمینه انفعال و سرخوردگی سیاسی و اجتماعی و در وهله بعد مهاجرت جوانان نخبه و تحصیل کرده ایرانی را فراهم کند.

از یک سو امیدوارم دولت و مجلس با بازگشت به توافق هسته‌ای و رفع موانع تحریم زمینه حل مشکلات اقتصادی را فراهم کنند و از سویی دیگر شایسته سالاری به عنوان یک رویکرد در انتصاب و به کارگیری جوانان استفاده شود.

جوانان در ايران همواره به عنوان «مشکل» ديده شده‌اند

معصومه احمدپور بوشهری: جوانان در ايران همواره به عنوان «مشکل» ديده شده‌اند و نه به عنوان جمعيتی که بايد بررسی و شناخته شوند.

جوانی، دوره جذابی که اغلب تا آن را پشت سر نگذاريم از خودمان نمی‌پرسيم کجاست که يادش به خير! اما جوانی فقط سال‌های پرشور ماجراجويی و تجربه و زمين خوردن و برخاستن نيست. دست کم در ايران، جوانی يک پديده جمعيتی هم هست. ۱۸ درصد جمعيت جهان را جوانان تشکيل می‌دهند و بيش از ۶۰ درصد اين جمعيت جوان در کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه يافته زندگی می‌کنند. در این شرایط ما آرزویی جز سلامتی نداریم و البته امیدوارم مشکل اشتغال جوانان هم حل شود.

من ایرانیم؛ ایرانیم

ریحانه عظیمی: من به عنوان یک جوان ایرانی، که امیدش را به سرزمینش بسته، خواستار جامعه‌ای سالم‌تر هستم؛ جامعه‌ای آزاد، که بتوانم در آن از آرمان‌هایم سخن بگویم و برای دستیابی به آن‌ها حرکت کنم؛  خواستار جامعه‌ای هستم که در آن نه تنها کسی بال پرواز کسی را نچیند، بلکه به او پر و بال برای بهتر و زیباتر پریدن بدهند.

آرزو دارم وطنم آن قدر پر از امنیت و آسایش باشد، آن قدر آسمانش برای پرواز صاف و آرام باشد که جوانهایش حرف رفتن نزنند؛ هجرت از سرزمینشان، تلخ باشد، نه رویایی شیرین!

به اعتقاد من، ما آینده سازان کشور می‌توانیم با همت و هوشیاری گامی نو به سمت راهی برای هر چه بهتر شدن کشورمان برداریم و افتخار این ملت باشیم؛ به شرط این که درها را به رویمان نبندند...

آسمان فرصت پرواز بلندیست ولی

قصه این است چه اندازه کبوتر باشی ...

    (هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و چهارم- شماره987)