بايد نگاهمان را تغيير دهيم

نسیم جنوب - اسماعيل بهبهاني: در دوران دبيرستان دوست و همکلاسي داشتيم که اهل يکي از روستاهاي ساحلي اطراف بود و براي ادامه تحصيل به همراه خانواده به بوشهر آمده بود. پدرش در همان منطقه لنج تجاري داشت و خانواده‌اش از نظر مالي شرايط خوبي داشتند, اين دوست ما پسري بسيار محجوب و خوش اخلاق و البته بسيار کم رو وخجالتي بود به نحوي که بعضي ار دوستان و همکلاسي‌ها از اين ويژگي او سوءاستفاده کرده و کارهاي شخصي خودشان را هم به او مي‌سپردند  تا جايي که تقبل هزينه و تهيه ساندويچ بعضي از دوستان فرصت طلب به يکي از وظايف روزانه او تبديل شده بود. وقتي به او اعتراض مي شد که چرا اجازه چنين کاري را به اينها مي دهد، سرش را پايين مي‌انداخت  و فقط دلخوش به اين بود که از او به عنوان «دوستي همراه» ياد مي‌کنند...

اين خصايص يعني «حجب و حيا» و «کمرويي مفرط» يکي از مهمترين آسيب‌هاي جامعه بوشهر در چند دهه اخير بوده است به نحوي که سياستمداران و حاکمان هم کمال سوءاستفاده را از آن کرده‌اند. بارها در سخنراني‌ها و نشست‌ها شنيده‌ايم که مديران دولتي مردم بوشهر را مردمي «قانع و قانونمند» و «همراه و همگام» با فلان و بيسار لقب داده‌اند و البته خيلي از ماها هم با شنيدن اين القاب و صفت‌ها از خود بيخود شده و کمترين تلاشي براي احقاق بديهي‌ترين حقوق خود نمي‌کنيم. در اين خصوص به موارد بسياري مي توان اشاره کرد اما به عنوان نمونه و يادآوري به دو مورد اشاره مي شود:

 ابتدا اگر به آمار مديران دولتي منصوب شده در اين چند دهه نگاهي کوتاه کنيم خواهيم ديد که تعداد زيادي از مديران ارشد اين استان  از ديگر استان‌ها آمده، در اينجا کارآموزي رياست کرده و حتي گاهي تعدادي از منسوبان و همشهري‌هاي خود را هم به بوشهر آورده و براي آنها هم مناصب مديريتي جور کرده‌اند که اغلب هم مديراني ناتوان و کار نابلد بوده و عملکردي بسيار ضعيف از خود بجاي گذاشته‌اند، اما کمترين اعتراضي از طرف ما ديده نشده و در  بهترين حالت در جمع‌هاي دوستانه  غرولندي کرده‌ايم و...

مورد ديگر وضعيت  ورزش و باشگاه‌هاي ورزشي است که اغلب در حال نابودي هستند. کافيست کمي به تيم‌هاي فوتبال در اطراف خود نگاهي بيندازيم تا متوجه شويم چه ظلمي به ورزش اين ديار ميشود و در حاليکه پولساز ترين شرکت‌ها و موسسات اقتصادي در اين منطقه حضور دارند  و روزانه ميلياردها تومان از ذخاير اين استان را مي‌بلعند باشگاه‌هاي ورزشي ما از بديهي‌ترين امکانات هم محرومند تا جايي که گاهي براي سفر ورزشي و يا تامين نيازهاي اوليه خود هم در رنج و عذابند.

...ما هم مي‌بينيم و ناظريم و اعتراضي هم نمي‌کنيم که مبادا از صفات «همراه و همگام» و «مردم قانع و قانونمند» عدول کنيم!

غافل از اين که  در اين دوران «اگر نوزاد هم گريه نکند از شير خبري نيست».

بايد نگاهمان را تغيير دهيم...  بايد حرکت کرد...

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم، شماره ۹۵۵)