چشمِ اسفنديار

نسیم جنوب - غلامرضا ايزدپناهي: چند سال پيش از اين، در جايي يادداشتي به اين مضمون نوشته بودم که بوشهر به سبب سابقه تاريخي، موقعيت بندري، ارتباطات داخلي و خارجي و زندگي طولاني مدت و مسالمت آميز با افراد، اقوام، اديان و فرهنگ هاي گوناگون و... در کنار هم، يک ويژگي تقريباً منحصر به فرد داشت، چنانکه مي شد آن را «شهر مدارا» ناميد.

اگرچه آن بوشهر جمعيت چنداني نداشت، ولي همين «منشِ مُداراگر» بود که مهاجران را جذب مي کرد و طبعاً تازه واردان نيز پذيرا و مروّج آن مي شدند. آن بوشهريان به سبب جمعيت کم و روابط سالم، همديگر را خوب مي شناختند و براي هم و به ويژه براي بزرگان و نخبگانشان احترام قايل بودند. اما از چندين سال به اين سو، شهر با هجوم بي برنامه و بي رِويّه افراد و مهاجرت برخي بوشهر‌يان، که حتي منجر به جايگزيني جمعيتي نيز گرديد، مواجه شد. اگرچه اکثريت جمعيت کنوني اجباراً آن «ويژگيِ نيکِ» گذشتگان را يدک مي کشند، ولي يکديگر را يا نمي شناسند و يا زمانه به گونه اي رقم خورده که نمي خواهند بشناسند و شوربختانه، چندين سال است که آن «ميراث ارجمند» بوشهر «چشم اسفنديار» آنان گرديده، به گونه اي که بسياري از بوشهريان کنوني کمترين جايگاهي هم براي نخبگان و تحصيل کردگان شهرشان قايل نيستند؛ کما اين که دوستي اندرزي طنزوار مي داد که: افراط در هيچ چيز شايسته نيست و شايد نسل جديد همشهريان ما در «اجراي افراطيِ مُدارا» از آن سوي بام افتاده اند، به گونه اي که:

مرغ همسايه ما بين که کنون غاز شده

مي نهد تخم دوزرده و خوش آواز شده!

(هفته نامه نسیم جنوب - سال بیست و چهارم، شماره ۹۵۵)