قصه کوتاه:  مِلُو

نسیم جنوب - شاهرخ تنگسيري

روزي که دست سرنوشت گسلِ ناکو پاکستاني گرفت و  بندر به بندر کشوندش تا  تابُکِ  اسکلة جبري کرد  جمو مينووي  هم مث همه ي جاشوا لنگوته ش دور قِدش بيد و پيچانه ش تو دسش تو خور دي سيفو از جهاز پياده شد و پاش نهاد رو خشکي تا يه کارکتر ديگه به قصه و آدماي بندر اضافه بشه، يه راست رفت پاسگاه و خوش به استوار بکتاش معرفي کرد و فهميد که حدش تا برج مقومن.

عالي آباديا جلدي کمکش کردن تا جمو کپرش  پشت ديوار مدرسة مستوره کُرد  عّلم کرد و خيلي زود با همه انس و الفت گرفت،  بوشهر ايجورين، غريبه، پاش برسه اينجا از خودي هم خودي تر ميشه، مخصوصا اگه تبعيدي باشه حرمتش دو بيشترن تا مبادا زهر غربت ليلامش کنه، فرقي نمي‌کرد تبعيدي قتل تو پرونده‌اش باشه يا سياسي باشه يا اصلا هرکي به جرم هر گناه کرده و ناکرده حکمش بوشهر خورده باشه، اينجا که  مي‌رسيد نه پيشينه خلاف و نه اعتقادات سياسيش بکارش ميومد با يه آدم عادي هيچ فرقي نمي‌کرد، شايد بخاطر همي آخرين لنگرگاه  تمام اديان و مکاتب و مذاهب بشرن، اينجا هيچکي غريبه و گمنام ني، يه جوري همه با يه اسم و نشون خاصي مي‌شناسنت، بقول دي جيجو: «اينجا شهر آخر الزمانن هرکي ساکنش شد ديگه موندگار دائمن»،  برخلاف تصور قاضي، تبعيدي هيچ وقت به زمين گرم نمي‌شينه مخصوصا وقتي تبعيدي از جنس جمو باشه تبعيدگات بوشهر و کپرت تو صبخزار جبري ديگه عيشتن، جمو  خيلي زود هم ولاتيش عبدالله مينووي که چندسال جلوتر اومده بيد و ساکن بوشهر شده بيد پيدا کرد، بگو کجا؟ پشت ميز  زير سايه لوکه ياس سرخو  وسط کافه حيدرک درست بغل دست چوبک، پرويزي، بياباني، نعمتي‌زاده،  کلامو، ملاله، هراروت، بکتاش و خيلياي ديگه نشسه بيد و سي اولين بار تو عمرش مزه پالوده با طعم اوو ليمو و شعر و قصه و روات زير دندونش تجربه مي‌کرد و سي يه لحظه عطش يه عمر سوري دريا و شرجي و گرما از دلش پاک مي کرد، ماجراي ابّر کردن زنداني فراري و  تبعيدش به بوشهر  سي عبدالله گفته بيد، حکمش پنج سال بوشهر بيد و سه سال خلخال، از سحر صبح تا پسين تو جهازا موزيري مي‌کرد و مغرب مي‌رفت هلِ دکون عبدالله مينووي و بعدش تو کپرش، يا ليل ياليل مي‌خوند وبا دل خوش ورار ميکرد، عليباش پاسبان مهمون هر شو جمو بيد و به بهونه آمارگيري مي‌اومد و مي‌رفت و آخر شو سيش مي‌گفت : جمو يادت نره صبح گه حتما بيو پاسگاه امضا کن شّر استوار  بکتاش تو خر خوت نکني.

روزي که گله شترا تو صبخزار عالي آباد اطراق کرد جمو تو کپر دراز کشيده بيد و با بادبزن باد خوش مي‌کرد از دور سي ملو ديد که از  ديش شير مي‌خوره، عجيب مهرش تو دلش نشست، صاف رفت سراغ رمضون جَط و با يه پاکت چُي کلکته‌اي رضايتش گرفت  و ملو از زير کُمِ  دي‌ش ورداشت و برد تو کپر، با گذشت تووسون و پائيز و زمسون و بهار ملو و جمو از بوا و بچه بهم بيشتر  اُخت کرده بيدن، ملو يه تنه نگهبان تموم کيچه پس کيچه‌هي جبري شده بيد و محال بيد کسي از سر ديوار کسي بتنگه بالا، شوا بيرون کپر ناطوري مي‌داد و صبح گَه که جمو مي‌رفت سرکار ميومد سر جاي جمو مي‌خوسيد تا وقتي واميگشت، روزي که مرض خوره افتاده بيد تو بندر و خيليا پامال کرده بيد، علفدون شده بيد تبعيدگاه جزاميا، جمو دماغ و يه برد صورتش زخم و توول ورداشته بيد و چرک و زرداب ازش بيرون مي‌زد، زخماش  نشون  دکتر عادلي داد، فرساده بيدش بهداشت خوش معرفي کنه، فرداش جمو دوباره تبعيد رو تبعيد تجربه کرد و همراه ده دوازده مريض جزامي سوار ماشوه شدن به اتفاق دوتا مامور ژاندارمري سي هميشه  بردنش علفدون. ملو  گيج و گلعلو  ديوونه وار وک مي‌کرد و آرومي نداشت، نه از دست کسي نه  اوو ميخورد و نه نون، او فقط دنبال جمو مي‌گشت و بس، همه شاهد بيدن که ملو ظهر گرما تو  جِنگِ اَفتو تشنه و گشنه تو کيچه ها مي دويد و هَسکه مي‌داد بلکه بو جمو به مشامش بخوره و آروم بشه ولي هيچ خبري از جمو نبيد. فراق جمو کاري سر ملو اُورده بيد که حيوون هر روز لعوض تر و لجمارتر مي‌شد، هموسال خبري از اومدن گله شتر و رمضون جط هم نشد، استوار بکتاش حکم عليباش پاسبان کرده بيد که برو کپر و هرچي توشن تش بزن، به محضي که عليباش پاش نهاد دم کپر ديد که جسد بي جون  ملو وسط کپر دراز افتاده، عليباش درِ گِلن نفتي باز کرد و  دور تا دور کپر پاشيد، يه ساعت بعد غير يه مشت بلتش هيچ اثري از کپر و ملو نبيد، مو خوم با  چيشي خوم ديدم عليباش پاسبان  کلاه از سرش برداشته بيد و دو کرپا تکه داده بيد ديوار مدرسه و زار زار گريه مي‌کرد.

(هفته نامه نسیم جنوب – سال بیست و ششم، شماره 1048)