هنگامی که دکتر حسن روحانی پس از یک سفر پراهمیت و تاریخی از نیویورک به تهران بازگشت با اقبال عمومی در میان احزاب، گروه‌های سیاسی، نخبگان و حتی افکار عمومی روبه‌رو شد. امواج حمایت از دستاوردهای سفر نیویورک حتی به مجالس و محافل سنتی که در گذشته همیشه نگاهی انتقادی به این نوع دستاوردها و روابط داشته‌اند نیز کشیده شد. شاید یکی از مهم‌ترین موضع‌گیری‌ها را بتوان از آن مجلس شورای اسلامی قلمداد کرد. هنگامی که 230 نماینده مجلس در بیانیه‌ای حمایت قاطع خود را از مواضع و عملکرد حسن روحانی و همکاران وی در وزارت خارجه به‌عمل آوردند. در این میان گروهی کوچک اما پرسروصدا تلاش داشتند تا صدایی دیگر را بر روی امواج و تیتر یک روزنامه‌هایی که در اختیار داشتند به افکار عمومی منتقل کنند. گروهی که هنگام استقبال در فرودگاه مهرآباد به سبک و شیوه‌ای غیرمعمول و مخالف با ادب ایرانی- اسلامی ایرانیان رفتار نمودند گرچه مدعی دفاع از ارزش‌ها بودند و نوع رفتار و سبک عملشان با مدعایشان فاصله زیادی داشته است. در نهایت حضور محمدجواد ظریف در تهران فرصتی را فراهم آورد تا وی پس از حسن روحانی که در نشست مشترک مجلس و دولت به بیان گزارش سفر پرداخت، در نشست با کمیسیون سیاست خارجی مجلس به شرح دستاوردهای سفر بپردازد. این نوع تعامل‌ها و مراودات امری شناخته‌شده و مطلوب در روابط دو قوه شناخته می‌شود و بدیهی است که وزیر امورخارجه که سخنانش و گهگاه حتی سکوتش یا اخم‌ها و لبخندش می‌تواند نشانگر موضع دولت متبوعش باشد و باید بسیار سنجیده اظهارنظر و موضع‌گیری نماید در یک نشست غیرعلنی و تخصصی با نمایندگان کمیسیون سیاست خارجی این امکان را فراهم نماید تا درخصوص مواضع غیررسمی و خارج از چارچوب‌هایی که در گفت‌وگو با رسانه‌ها و یا طرف مقابل در مذاکرات بدان عمل می‌کند از شیوه شناخته‌‌شده فاصله گرفته و برخی از مباحث را در خارج از این چارچوب‌ها مطرح نماید و البته انتظار نمی‌رفت که سخنان محمدجواد ظریف در چنین نشستی که بنا به نقل وی غیرعلنی و محرمانه بوده است، از این جلسه درز نماید و در اختیار روزنامه‌ای قرار گیرد که با لحنی شبه‌حمایتی آن را به تیتر یک خود تبدیل نماید و مواضع وزارت امور خارجه را و شخص وزیر را در نشست‌های آتی با طرف‌های خارجی متزلزل کند.

شاید برای آنها پیشبرد دیدگاه‌های جناحی و فردی مهم‌تر ارزیابی شود اما نحوه مدیریت این نوع نشست‌ها و انتقال برخی مباحث توسط برخی اعضا مطمئنا موجب خدشه و لطمه به روابط دو قوه خواهد شد. اتفاقی که علی‌القاعده در آینده باید از وقوع آن به نحوی مطلوب پیشگیری نمود. یکی از نقات قوت دولت روحانی در این مدت کوتاه تلاش برای حفظ رابطه مناسب، قانونمند از موضع احترام با قوای دیگر بوده است و بر این مسئله بارها تاکید نموده است و حتی زمانی که وزرای معرفی‌شده توسط وی برای وزارتخانه‌های آموزش و پرورش، آموزش‌عالی علوم و تحقیقات و ورزش و جوانان موفق به کسب رای اعتماد از مجلس نشدند، آن را حق قانونی نمایندگان دانست و از ایشان گله‌مند نشد. اما به‌نظر می‌رسد که برخی این فضا را خیلی مطلوب ندانسته و به‌گونه‌ای درتلاشند تا روابط قوا را باهم مخدوش نموده و به‌گونه‌ای فضای بین قوه مجریه با قوای مقننه و قضائیه در دولت گذشته را احیا نمایند که این اتفاق به‌خصوص در این مقطع حساس به نفع هیچ‌کس نیست.