طراحی سایت
تاريخ انتشار: 12 مرداد 1393 - 19:08
پیش بینی احمد خرم از فضای سیاسی کشور

 تا امروز وزنه سنگین تلاش دولت و آقای رئیس جمهور پرداختن به امور بین?المللی و پرداختن به مشکلاتی است که ما بیرون از مرزها داریم که حل آنها در داخل بازتاب آن کاهش منابع مورد نیاز کشور است برای طرح?های توسعه و در یک کلمه بازتاب داخلی آن تحریم است.تحریم نیز یک تبعاتی دارد که متاسفانه برخي ازفعالان سياسي  نمی?خواهند تبعات آن را بپذیرند...

 
 
آرمان – سعيد سيف : در گفت وگو هميشه حساب و كتاب مي كند و بيش از هر چيز با عدد و رقم سر و كار دارد. مهندس احمد خرم اكنون بيشتر در بخش خصوصي فعال است؛ اما كساني كه از نزديك دستي بر آتش دارند به درستي مي?دانند در طول يك سال و اندي سال گذشته؛ احمد خرم بيشتر از بقيه فعالين سياسي اصلاح طلب فعال بوده است؛ از نزديك در جريان تشكيل كابينه و يكي از مشاوران معتمد دولت بود. بنياد باران هم از وجود اين وزير پیشین چندان بي بهره نيست،مشروح گفت وگوبا مهندس احمد خرم با آرمان در ذيل آمده است: 
 حال كه يك سال از آغاز به كار دولت آقاي روحاني مي?گذرد.آيا دولت در يك سال گذشته؛ در جهت شعارهاي خود عمل كرده است؟ به طور كل عملكرد دولت را چگونه ارزيابي مي كنيد؟
دولت در دو بعد می?تواند کار کند، بعد خارجی و داخلي.  تا امروز وزنه سنگین تلاش دولت و آقای رئیس جمهور پرداختن به امور بین?المللی و پرداختن به مشکلاتی است که ما بیرون از مرزها داریم که حل آنها در داخل بازتاب آن کاهش منابع مورد نیاز کشور است برای طرح?های توسعه و در یک کلمه بازتاب داخلی آن تحریم است.تحریم نیز یک تبعاتی دارد که متاسفانه برخي ازفعالان سياسي  نمی?خواهند تبعات آن را بپذیرند.
 منظور شما از تبعات تحريم?ها چيست؟
 من تبعات اقتصادی تحریم را عرض می کنم و یک مقداری هم سعی می کنم در رابطه با تحریم و مسائل بانکی و تحریم و مبادلات بازرگانی صحبت کنم. ببینید به عقيده من  تحریم تقریباً اقتصاد را  دچار مشکل کرد. در زمینه تجارت، حمل و نقل و صنعت کشور آسیب دید به خصوص در 3-4 سال اخیر فشار خیلی سنگین بوده،اینکه ملت تحمل می کنند و طاقت بیش از این حرف?ها را دارند حرف درستی است ولی نتیجه درستی از یک برنامه نیست. من حدود 4 سال پیش یک گزارشی تهیه کردم به شورای راهبردی حمل و نقل مجمع تشخیص مصلحت دادم. ابتدا یک گزارش بود و در جلسه از من خواستند مکتوب کنم، در 4 صفحه مکتوب کردم و بعداً خواستند که آن را جامع تر کنم و من در 17 صفحه آن را کامل کردم. این گزارش نشان می داد که در سال 90، هزینه و خسارت ناشی از تحریم?ها که هنوز قطعنامه ها کامل نبود، تحریم?ها و فشارهای یک جانبه آمریکا و اروپا اعمال نشده بود. به نظر می?رسید که سالانه صد و یکی دو میلیارد از کیسه کشور رفته، من سال 91 آن را به روز کردم حدود 160?میلیارد و سال 92 آنچه قابل محاسبه است بعد از به رقم در آوردم حدود 200 میلیارد دلار می شد. آقای روحانی هم من فکر می کنم این تبعات را می داند چون قبلاً هم دست?اندرکار مذاکرات بوده و تاثیراتش را می بیند چرا که بیشترین وقت خود را به موضوع روابط خارجی و حل مسائل تحریم.(تحریم و مسئله انرژی هسته?ای اختصاص داده است.) ممکن است بپرسید از کجا می گویید160?میلیارد دلار، ببینید با یک آهنگی توسعه و رشد اقتصادی کشورمان در حال حرکت بود. از میانگین درصد رشد اقتصادی زیر 3 کم کم به 8/4، 5/6، 4/7، رسیدیم. با 4/7 دولت به آقای احمدی نژاد تحویل شد و با منهای 6/5 تحویل گرفته شد.این رشد اقتصادی باید 10 سال ادامه پیدا می?کرد تا کشور به لحاظ اقتصادی جان بگیرد.
 این خسارت ها چگونه محاسبه می?شود؟ 
شما اگر یک دسته بندی در دسته نفت ، گازو پتروشیمی، دسته صنایع مادر، دسته متوسط و کوچک، کشاورزی و خدمات کنید و در مسائل بانکی هم روان شدن مبادلات و جابجا شدن اسکناس اینها مسائلی است که به تحریم گره می خورد. حال ببینیم این ضرر و زیان واقعی است یا پرت و بلا ما در نفت و گاز با مساله?ای مواجه هستیم که اگر به آن توجه کنیم می بینیم که بالای 100 میلیارد دلار آن در نفت ، گاز و پتروشیمی است. اولاً آقای احمدی?نژاد دولت را با 4 میلیون و 200 هزار بشکه تولید تحویل گرفت 2 میلیون و 400-500 هزار بشکه در روز صادر می?شد.ما مشتری?هایی مثل چین ،هند، کره و ژاپن داشتیم. قراردادهای سنگین بسته شده بود. این عدد در پایان برنامه چهارم باید از 2/4 میلیون بشکه به 5 میلیون بشکه تولید در روز می رسید ولی تولید به زیر سه میلیون رسید. در 2 سال گذشته وضعیت خوب فروش مان 5/1 میلیون بوده، 6/1 میلیون هم مصرف داخلی در نتیجه تولید3 میلیونبشکه بوده است.ما هر چه کمتر دلار دریافت کنیم و هر چه کمتر آن را به صنایع و خدمات ماندگار تبدیل کنیم، هر چه دیرتر این اقدام را کنیم کلی ضرر می کنیم. ما اگر بتوانیم امروز استخراج کنیم و بفروشیم و تبدیل کنیم – نه اینکه دلار را بیاوریم و حقوق و دستمزد بدهیم- سرمایه زیرزمینی را تبدیل به سرمایه روي زمین و سرمایه پایدار کنیم. یکی از اهداف صندوق توسعه ملی هم این است که با وام می?تواند در زمینه طرح?های ماندگار برای نسل?های بعد هزینه کند. حداقل 2 میلیون بر اثر تحریم که شامل فروش نفت، نفروختن دکل?های حفاری به ما، تأمین قطعات چاه?ها بوده ضرب در 100 دلار ضرب در 360 روز برابر 72 میلیارد دلار هزینه تحریم نفتی در ایران بود. از فروش 72 میلیارد در سال و تبدیل کردن آن به فعالیت?های ماندگار جلوگیری شد که اشتغال را تأمین می کرد و فرض کنید 72 میلیارد دلار را  5 سال نگهداری کنند، 10 سال هزینه کردن آن 30-40 درصد حداقل تفاوت هزینه است. این یک عدد، عدد بعدی پارس جنوبی است. هر چقدر هزینه کردیم کامل خوابید. هر طرحی منهای صنایع پایین دستی آن؛ فاز پارس جنوبی 5/2میلیارد دلار در سال برای ما درآمد ایجاد می کرد. تحریم که شدیم، شرکت?ها غیرفعال شدند، مجبور شدیم تجهیزات خودمان را به صورت غير كامل استفاده كنیم. عملا طرح ها خوابید چون منابع مالی هم نداشت. 19 فاز باقی مانده بود که در 5/2 میلیارد حدود 5/47 میلیارد دلار از جیب ایران به جیب قطر رفت. این دو عدد مجموعاً 5/119 میلیارد دلار می شود. 
 الان ما چکار کنیم؟ حالا دولت یازدهم باید چکار کند؟ از یک طرف مذاکرات هسته?ای یک بازه زمانی طولانی مدت است و هیچ کس امید ندارد که در عرض یکی دو ماه تا یکسال مذاکره به نتیجه برسد،از طرفی دیگر اقتصاد کشور حالت رکود دارد، دولت یازدهم باید چکار کند؟
مذاکرات که باید ادامه پیدا کند. فقط امیدی که دولت داشت که تا شهریور امسال به توافق می?رسند این یک مقدار تأخیر پیدا می کند. فضای امسال یک مقدار بهتر از پارسال شد اما مطلوب نیست. اكنون  ال سی نمی شود باز کرد و ال سی روی کارهای صادراتی ما باز نمی کنند. دچار گرفتاری شدیم و با بک تو بک کردن و از طریق صرافی و پول فرستادن 10-12 درصد هزینه همه گونه عملیات تجارت خارجی را بالا بردیم. در داخل می شد کارهایی کرد ولی به نظر من به آن توجه نشد. یکی از کارهایی که می شد انجام بدهیم مساله مسکن بود. بالاخره دولت وقتی تحویل گرفته شد حداقل 5/1میلیون مسکن باقی مانده بود. به دلیل اینکه احمدی نژاد از یک شیوه غلط استفاده کرد و از منابع سپرده بانک?های ایران نزد بانک مرکزی استفاده کرد و بر تورم تأثیرگذار بود دولت کاملاً کات کرد و تأمین منابع نکرد. این تأمین منابع نکردن سبب خوابیدن پروژه?های مسکن مهر شد. آورده متقاضی هم در این مدت در بعضی از پروژه?ها در حساب?ها بود و دولت قبل در آورده متقاضی هم دخالت کرد و آن را به طرف دریافت آورده متقاضی تبدیل کرد در حالی که دست بخش خصوصی بود یعنی بخش خصوصی و بانک مسکن و متقاضی این سه با هم کار می کردند و تا زمانی که در دست اینها بود خوب کار می کرد. هر کسی پول می?داد ساختمان او زودتر ساخته می شد و هر کس دیرتر پول را پرداخت می کرد دیرتر به او واگذار می کردند و هزینه او بالاتر می رفت. بالاخره در این 2-3 سال اخیر، تأخیر حداقل سه درصد ماهانه اضافه می کرد. تورم های 30 و 35 و 36 درصدی هزینه را اضافه می کرد. این یک مورد بود. الان هم باید روی مسکن تصمیم بگیرند30 درصد گردش مالی کشور در امر زمین و مسکن است. یک دنیای بسیار وسیعی دارد. دولت هنوز روش مسکن سازی برای اقشار کم درآمد و متوسط را نداده، همان شیوه مسکن مهر سابق وجود دارد. آن هم با 5/1 میلیون واحد تحویل نشده که بعضی از آنها در مرحله خاکبرداری است. از خاکبرداری تا 1-2 درصد باقی مانده، وجود دارد. این را دولت از روز اول کاملاً می?دانست و در کمیسیون?های تعیین وزرا مطرح شد که به موضوع مسکن مهر پرداخته شود و از همان روزهای اول فعال باشد و کارخانجات تولید مصالح، پیمانکاران، کارگران ساختمانی همه فعال  شوند. اگر در مسکن مهر پول تزریق نکنیم قطعاً به رکود دامن زده می شود. یعنی آنهایی هم که سر کار هستند بیکار می?شوند. اشتغال جدید هم خبری نخواهد بود و این اتفاق هم افتاد. این اتفاق در سال?های 92 و 93 روی داد. یعنی باعث شد یک سری از نیروهای ساختمانی بیکار شوند. کم دیده می شود که این طور بیکاری دامن یک بخش را بگیرد. 
 از طرفی دیگر مثل اینکه پروژه?های عمرانی هم حالا به علت نداشتن بودجه متوقف شده است؟
مسکن مهر یکی از موارد بود.پروژه?های عمرانی مورد دیگر بود. پروژه?های عمرانی سال 91 از 37 هزار میلیارد، 14 هزار میلیارد تخصیص گرفته، سال گذشته آنچه  خزانه اعلام کرده 23 هزار میلیارد تومان از 38 هزار میلیارد تومان منابع گرفته، امسال قول 100 درصد را دادند که 100 درصد 41 هزار میلیارد دلار تأمین بشود. ولی تا امروز که اواخر تیرماه است هنوز پرداختی به پروژه?های عمرانی نشده، تخصیص سه ماهه اول باید انجام می?شد هنوز انجام نشده است. یک عامل تأثیرگذار هم تاکنون پروژه?های عمرانی بوده، یک عامل تأثیرگذار و زودبازده کمک به واحدهای صنعتی است که بالای 90 درصد کار کرده است یک راهکار این است و راهکار دوم این است که واحدهای مستقر و آنهایی که سال های پیش راه?اندازی شده و اکنون با ظرفیت پایین دارند کار می کنند ظرفیت جدید با تسهیلات چون در جامعه کشش نیست و سرمایه در گردش پول تأمین مواد اولیه اینها داده شود و با این کار کارخانه راه می?افتد. این هم خیلی کند دارد پیش می?رود یعنی صنعتگرانی که واحدهای آنها آماده استارت زدن و سرمایه در گردش است در صنایع گذشته اینها الان وضعیت خوبی ندارند و از برخوردهایی که شده ناراضی هستند. 
 از طرف دیگر دولت یازدهم یک سال دیگر را پیش رو دارد، حالا آیا دولت موفق می شود به شعارهایش عمل کند یا اینکه قبل از انتخابات مجلس با چالش?های متعددی روبه رو می شود؟
به نظر من دولت ناخواسته وارد حل مسائل خارجی شده، به دلیل مشکلاتی که تحریم به وجود آورده. یک نکته را باید اینجا لحاظ کرد که این مشکل را کسانی به وجود آوردند که قطعنامه?های شورای امنیت را کاغذپاره می?دانستند. اینجا دولت آقای روحانی مقصر نیست. باید اینها را از هم تفکیک کرد. مقصر دولت نهم است، تبعات آن گردن دولت آقای روحانی است. اینکه اکنون  بیاییم وضیت موجود را بررسی کنیم و راهکار بدهیم و اگر راهکار داده نشد یا با تأخیر انجام شد به گردن دولت بیندازیم منطقی نیست. ولی یک کارهایی را کاملاً می شود انجام داد. اکنون  در جریان پروژه?ای برای نوسازی ناوگان باری کشور هستم 10 ماه است که داریم پیگیری می کنیم و کار هم برای نوسازی و هم برای توسعه ناوگان کاملاً عملی است این اتفاق اولاً کارخانه های خودروی دیزلی را فعال می?کند. ایران خودرو دیزل، زامیاد، سایپا دیزل، اینها فعال می?شد. دوم اینکه هزینه های حمل و نقل پایین می?آید.
 چرا؟ 
کامیون بالای 25 سال، 70 لیتر در 100 کیلومتر مصرف می?کند. کامیون جدید 33 لیتر مصرف می?کند. یعنی هر ماشینی که بیاید مصرف آن نصف می?شود و همچنین 2 تن بار اضافه تر می تواند بزند. وزن کشنده کامیون 25 سال پیش 2 تن بیشتر از کامیون?های امروز است و 2 تن هم به بارش اضافه می?شود. یعنی پروژه واقعاً اقتصادی می?شود. در حد اینکه 10 هزار دستگاه وارد کشور شود همه چیز برای آن آماده است. دولت تصمیم نمی?گیرد.
  به نظر شما چرا تصمیم نمی گیرد؟ 
من فکر می کنم که هیچ بهانه?ای برای این تصمیم وجود ندارد. 
 یعنی نمی?خواهد تصمیم بگیرد.
در بروکراسی انداختند که جرأت مدیران برای تصمیم?گیری پایین آمده حالا عامل آن چیست؟ به نظر من یک عامل مجلس است. وقتی مجلس در آیین نامه داخلی خود تصویب می کند سه سوال از هر وزیری شد اتوماتیک استیضاح است و نیازی به اعلام وصول طرح استیضاح نیست  این فضا منجر می?شود دیگر هیچ وزیری دستش به امضا نمی?رود. وزیری که قبلاً محکم امضا می کرد امروز با لرزش امضا می کند. 
  چرا ما باید یک کاری بکنیم 3 کارت زرد به وزیر ... 3 کارت زرد یک وزیر را خود به خود استیضاح کند. چرا ما با این قضیه مواجه شدیم؟ خودتان هم سابقه دولت قبلی را داشتید و هم حضور داشتید، چرا مجلس باید به قضیه این طور نگاه کند؟
نگاه مجلس به دولت یک نگاه مخصوص است به اصطلاح می?خواهد اعمال نظارت کند و بعد حتی بر پروژه?های منطقه?ای دست می?گذارند و از وزیر سوال می?کنند. به نظر من مشکل اصلی قضیه این است که ما در هر مسئولیتی که هستیم به منافع ملی خود فکر نمی?کنیم نمی?گوییم این حرفی که می زنیم چه لطماتی به اقتصاد ملی، به سیاست ملی و منافع ملی وارد می?کند. این آیین نامه کی اصلاح شد؟ موقعی که احمدی نژاد جلوی مجلس ایستاد. اصلاً سابقه نداشته که به این صورت دولت به سینه مجلس بایستد. اینها برای برخورد با احمدی نژاد این کار را کردند. اکنون هم که دولت کاملاً با مجلس هماهنگ است ادامه دارد و وجود دارد. یعنی سه کارت زرد بگیرد استیضاح است. این باید تمام تلاش خود را به?کار بگیرد. نزدیک انتخابات مجلس هم هست. نمایندگان توقع دارند و می?خواهند دوباره کاندیدا شوند و رأی بیاورند. اگر پروژه?ها و هزینه?های حوزه انتخابی تأمین نشود و جواب مثبت از وزیر نگیرند سوال می?کنند. وزیر هم برای اینکه سوال نشود مجبور است دست به عصا راه برود و بر اساس طرح و برنامه خودش حرکت نکند. این یک مورد که مصوبه اصلاح آیین نامه مجلس است.مسئله دیگر برخوردهای سیاسی است. مملکت ما به لحاظ قطب?های سیاسی مشابه آمریکاست. دو قطبی است. آنها یک قطب دموکرات و یک قطب جمهوری خواه دارند که دموکرات?ها خودشان?را واقعا دموکرات می?دانند و با برخوردهای ملایم و غیر خشن پیش می?روند وخط خشن دموکرات معروف هستند. در کشور ما نیز این دو قطب به صورت اصلاح طلب و اصولگرا وجود دارد. و تفاوت آن با آمریکا این است که آنها خط قرمز دارند ولی ما هیچ خط قرمزی نداریم. بدون خط قرمز جلو می?رویم. خط قرمز آنها منافع ملی آمریکا در روی کره زمین است. دعوای ما بر سر منافع اقتصادی و سیاسی است. پرونده?های اقتصادی که در دستگاه قضایی وجود دارد نشان می?دهد که دنبال مسائل و قدرت اقتصادی هستند یک عده?ای و دعوا سر منافع ملی نیست و سر قدرت سیاسی است. می?دانند که اگر از مجلس و دولت کنار بروند اتصال آنها به کانون های قدرت، پروژه?ها و طرح?ها و منافع ملی کم می شود. ما در ایران حزب و ساختار تشکیلاتی نداریم. هر کسی می?رسد به سلیقه خودش می گوید و عمل می?کند. اینها فضا را تبدیل به یک فضای خیلی منفی کردند. 
 حالا به نظرتان آینده اصلاح طلبی را چگونه ارزیابی می کنید. شما به عنوان یک فرد فعال سیاسی اصلاح?طلب اگر بخواهید بگویید آینده اصلاح?طلبی در دولت آقای روحانی به کجا خواهد کشید، آینده را چطور ارزیابی می کنید؟
برخوردهای یکسال گذشته، برخوردهایی نیست که اصلاح طلب?های استان?ها را راضی کرده باشد. به برخورد دولتمردان انتقاد دارندالبته  در عین حال که حامی دولت هستند انتقاد هم دارند. مثل همین بحث?هایی که ما داشتیم بالاخره در عین حالی که دولت را قبول داریم و می گوییم  و خدا  را شکر می کنیم که او رفت و این آمد. شما خودتان در جریان بودید فضای کشور آن چنان شده بود که کسی کار خود را درست انجام نمی?داد.. الحمدا... آن فضای به فضای سیاسی تبدیل شد و فضا بازتر شد. آینده اصلاح?طلبی به نظر من بستگی به خود اصلاح طلبان، مجموعه اصلاح طلبان، هد اصلاح طلبان و آقای روحانی دارد.
 رهبر اصلاح طلبان کیست و آقای روحانی چه جايگاهي دارد؟
رهبر و هدايت كننده اصلاح طلبان روشن است آقای خاتمی است.
 قرار است چه کاری را انجام بدهد؟
این مجموعه آقای روحانی، آقای خاتمی و آقای هاشمی باید با ورود خود به صحنه انتخابات وزنه سیاسی اصلاحات را قوت بدهند. و شواهد و قراین نشان می دهد که تندروهاي  اصولگرا سخت به میدان مي?آيندائتلافی هم بین اصولگرایان معتدل و اصلاح طلبان انجام می?شود. به احتمال قوی این ائتلاف صورت خواهد گرفت. الان یک طرف اصولگرایان هستند و یک طرف واحدها و طیف?های مختلفی که دارند. کانون و مرکز طیف?های اصلاح طلب در آن سه نفر خلاصه می?شود. اما اینکه بگوییم رهبر اصلاحات کیست مشخص است که آقای خاتمی است.
 آقای خاتمی چند وقت پیش گفتند که من به لحاظ سیاسی بازنشسته شدم و نمی?خواهم کار سیاسی و ورود به قدرت داشته باشم.
شرایط سیاسی به معنای مسئولیت پذیرفتن، به معنای ورود به دولت منظورشان بوده است.
 چرا آقای خاتمی این حرف را زدند؟
آقای خاتمی درست می گوید. سن بالا و کشور نیازمند فعالیت سنگین اجازه نمی?دهد. الان آقای خاتمی دیگر باید نفر برای ریاست جمهوری معرفی کند نه اینکه خودش برای رئیس جمهور شدن تلاش کند.
 نسل اول اصلاح طلبی می?دانیم که فعال است ولی نسل دوم و سوم اصلاح طلبی عملاً نداریم. چون حزب نداشتیم و در این 8 سال فشار زیادی بوده، عملاً جبهه متشکلی در اصلاح طلبان نداریم که بخواهد فرد برای  قدرت معرفی کند.
عامل اصلی این ضعف سازمانی و ساختاری برخوردهایی است که در 25 سال گذشته شده است. اگر اهل تدبیر بودند کمک می کردند که این ساختار شکل بگیرد. تا وقتی کشور تشکیلات نداشته باشد حال این تشکیلات می تواند در قالب حزب باشد، می?تواند در قالب جبهه باشد. در جبهه طیف?های بیشتری جای می?گیرد. ولی بالاخره چارچوب دارند ،شورا و دبیرخانه?ای دارند، کانون?های استانی و مرکزی دارند. در این قالب می?شود کار کرد. شاید 20-30 سال زود باشد برای شکل?گیری تحول در کشور. تحول یک مقدماتی دارد. رنسانس اروپا قرن پانزدهم بود و اولین حزب آن قرن هفدهم بود. 300 سال فاصله داشت. نه اینکه نمی?خواستند بلکه نمی?توانستند حزب تشکیل بدهند. حزب تشکیل می شد ولی می پاشید. به این رسیدند که کار در قالب حزب باید در جامعه نهادینه بشود. حزب یک شخصیت حقوقی?است و شخصیت حقیقی نیست. خود فرد کاره?ای نیست اين ايده شرقی است که یک نفر به عنوان دبیرکل و همه کاره است. در تحقق و تعاریف غربی از پایین به بالا تصویرسازی و کارسازی می?شود. به نظر من الان در ایران در قالب جبهه خوب می شود کار کرد و فعالیت در شخصیت قوه?ای را تمرین کرد. شما اگر یک شرکت اداره نکرده باشید و در انجمن فعالیت نداشته باشید یا در یک بنیاد خیریه?ای کار نکرده باشید و در یک صندوق قرض الحسنه?ای تلاش نکرده باشید نمی?توانید در حزب تلاش کنید. اینهاست که کار و یک فعالیت در شخصیت حقوقی را برای انسان نهادینه می کند. بدون تمرین و بدون نهادینه کردن فعالیت در شخصیت حقوقی تشکیلات نمی شود. این نکته مهمی است که اروپا به آن عمل کرد و نتیجه هم داد و حزب تشکیل دادند که حزب هم پایدار ماند. اینکه 10سال 15 سال یکبار یک اصلاحات ساختاری انجام می شود و مملکتشان توسط احزاب اداره می شود. ما علاوه بر این مشکلی که داریم مدیریتمان هم دو قسمتی است. یعنی یک بخش مثل مجلس و دولت انتخابی و بقیه انتصابی است و این یک ساختار جدید در دنیاست که تشکیلات نیمه انتخابی و نیمه انتصابی باشد. مسئله دیگر تمرین نکردن در شخصیت حقوقی است. الان در ایران وقتی شرکت تشکیل می دهید 2-3 سال با هم کار می کنید و می پاشید و از هم جدا می شوید. یعنی هنوز در ذهن ما نهادینه نشده که باید حقوق دیگران را کامل باید رعایت کرد. حقوق خودت را که استیفا می کنی حقوق هم شرکتی خودت را باید رعایت کنی و از پایمال شدن حقوق نفر دوم توسط نفر سوم هم شما باید در آن صحنه نیز وارد بشوی و طرف حق باشی. این در شخصیت حقوقی قابل تمرین و قابل استقرار است. اگر این کار انجام نشود، حزب هم تشکیل بشود این حزب شکلی است ... ولی احزابی که بالاخره در قالب دبیرکل و دفتر سیاسی و شورای مرکزی هستند تصمیم سازی آنها از پایین انجام می شود و در این قالب حرکت می کنند اینها الان نمی?توانند در کشور شکل بگیرند. تمام فعالیت های کشور ما فعالیت?های عمده است و توسط شخصیت های حقیقی انجام می شود.
مرتبط:
برچسب ها:
اصلاح طلبان

نظرات کاربران
ارسال نظر

نام:

ايميل:

وب سايت:

نظر شما: