زهرا رضایی طرهانی

هرسال در شهربوشهر به نیمه های مرداد که می رسیم، زمزمه آزاد شدن صید میگو و فروش آن به گوش می رسد و در گوشه گوشه شهر بساط میگو برپا وبوی میگو  همه جا پخش است. خریداران و مشتاقان به جهت ذخیره کردن وبسته بندی و انبارکردن در فریزرهایشان و گاه برای ارسال به دوستان وبستگان به سایر شهرها، راهی بازار می شوند.

اگرچه قیمت گذاری بر میگو آن چنان است که این فرآورده دریایی که خاص استان است و گرما وشرجی و شورش هم برای آنان ، اما همه شهروندان توان دسترسی  وخرید آن را ندارند و در نهایت به خرید میگوی درجه سه و درجه دو آن هم به اندازه ای که آرزویش بر دلشان نماند ، می پردازند . بوی میگو  از یک طرف و بالا بودن نرخهای متفاوت نیز در شهر به صدا در می آید وآه از نهاد شهروندان بلند می شود . آنانی که دستشان به دهانشان می رسد، چند میلیونی خرید میگو می کنند بی آنکه اخمی به ابرو بیاورند و تحفه به سایر شهرها می فرستند، حتی برای گره گشایی کار وحل مشکلاتشان میگو را مد نظر دارند و شهروند ناظر و تماشاگر است و اینگونه می شود که زمزمه هرساله بر زبان مردم جاری می شود که"گرما وشرجی اش  راما می خوریم ، میگویش را تهرانیها و بالا شهری ها" و هر سال دریغ از پارسال که این جمله کمرنگ ویا محو شود.

این مسئله نگاه جدی مسئولین متعهد ذی ربط را می طلبد که بایستی پاسخگوی این مردم باشند که حق مسلم آنان استفاده از این فرآورده دریایی که خاص استان است و زمانش رسیده که یک فکر اساسی برای آن بشود. نرخ گذاریهای متفاوت، در بازار وکنار اسکله صیادی و بطور کلی هر جا نرخی در نوسان است واین یعنی نظارتی بر نرخ بندی نیست کاری که قبل از ورود میگو جهت فروش به شهر باید انجام بگیرد. فروش غیر استاندارد بر روی سینی های بزرگ در حاشیه پیاده روها و خیابانها علاوه بر نرخ بندی های متفاوت بر روی سینی ها و آلودگی محیط زیست را بهمراه دارد. نهادی برای قیمت گذاری و اتیکت زدن و نظارت موجود نیست. 

بحث نرخ میگو و عدم نظارت جای خود دارد . مسئله مهم دیگر ضایعاتی است که در هنگام پاک کردن میگو توسط شهروندان بدور ریخته می شود که از خود میگو هم با ارزش تر است . (حداقل 50درصد متوسط ) . در طی سالهای متمادی شاهد پیام ها واخبار منتشر شده از طرف معاونت سلامت پزشکی در خصوی خواص میگو  و فواید پوست میگو هستیم اما انعکاس عملکرد واطلاع رسانی وآموزش همگانی نبوده و یا بسیار ضعیف بوده است.

پوست میگو ماده ای به نام"کیتوزان"دارد که به عنوان محرک سیستم ایمنی در پرورش  و تغذیه آبزیان کار برد دارد و مقاومت آبزیان را در برابر بیماریها افزایش می دهد و ماده رنگی که در پوست میگوست خاصیت ضد سرطانی دارد و از طریق فناوری در صنایع دارو سازی کاربردهای مهمی دارد. حتی در کرمهای آرایشی نیز قابل استفاده بوده وبرای ساخت نخ بخیه با تکنیک نانو قابل دسترسی است.

جای تاسف است که بدون نظارت کارشناسان اهل فن و متخصصین  این سرمایه هنگفت ملی که رایگان بدست می آید به هدر می رود.

مسئولین ذیربط برای جلب شرکتهای دارویی همکاری لازم را به عمل نمی آورند و باز جای تاسف دارد که قابلیت تولید ان در کشور ممکن است (دارویی-آرایشی) و ما با هزینه های گزاف این محصولات را از خارج از کشور وارد کشور می کنیم که با قیمتهای گران بدست مردم می رسد.

چقدر نیکو است زمانی که زمزمه صید آزاد میگو در شهر می پیچد، اطلاع رسانی و آموزش نیز همزمان در شهر جاری شود و در کنارش نظارت صحیح بر قیمت گذاری و اتیکت زدن توسط مسئولین مربوطه انجام گیرد.

رسانه ها نقش بسیار مهمی را می توانند ایفا می کنند. درج مقالات درهفته نامه های محلی و مجلات علمی منتشر شده و مهمتر ازهمه از طریق صداوسیما با تهیه فیلمهای کوتاه وآموزنده وپخش تیزر و پیامها و دعوت از کارشناسان و متخصصین دانشگاهی علوم پزشکی، معاونت سلامت پزشکی، مرکز تحقیقات شیلات و.... می تواند تاثیر بسیاری بر اذهان عمومی بگذارد  و تهیه تراکتهای آموزشی توسط مراکز ذیصلاح  و نصب در محل فروش میگو و توزیع بدست خریداران نیز می تواند موثر واقع شود.

از طرفی بحث توزیع عادلانه میگو بین عموم مردم ، نرخ گزاریهای منصفانه و با نظارت اصولی انجام گیرد که همگان از این نعمت و فرآورده دریایی استفاده ببرند.