برای شادروان ابراهیم ثابت که همیشه هست

حسن احمدپور

چگونه ست ژرفای مهیب این خموش پرده تار؟

چگونست رخت تن در این قبای استخوان و پوست، چون خدنگ نا ثواب، زهر پنجه روی شانه ی غم رها نمی کند؟

ما را تریک این سیول چون قبیله ای سیاه ِ جامه ِپوش، در نظاره روبرو، طلسم زهر و کین، سیل غم برویمان نهاده است.

این حوالی، تاری و تریکی اش پر بهانه است.

سیاهی خموش، آبستن چشم هایمان کن. ما را بقدر مرگ، جرعه ای خواب مرهم است.که خواب پرده ای به روی وهم، آنک که نظاره ای به ثقم این افیون و  اینک تو در آن سریر پر شکوه و پر کمند لبخند روی هزاره های دل نشانده ای ابراهیم. تو چون خدنگ نشسته ای و چنگ روی چنگ با طرب چنان که عیش در ترانه در شعر روی جامه دان دل تکانده ای چنان که بی هوا نفیر این طنین از تو رمیده مست، بی قرار و نشئه مان کند.

قامت بگیر. به هوای رو به سینه ات نفس بده، سوی سرای این دشت اسطورکانی به ره، نظاره به نظار چشم به دیار آمدنت، به آواز اسطوره گی قوت به بنیه شان بخشی، نومید غضبی طرد و مفلوک شده ست امید رسیدنت بده، تو بخشنده زیبا، هرآن چه بخشیده ای  هر آن چه قوت، روی گرده ی کمرهامان نهاده ای قوت به جور کشیدن این که خواب نباشد و نبوده نیست را هرگزی به سول و گمان نبرده ایم. بگذار و هم سیلابمان کند. بگذار و هم عصیان دردمندی از زهیر و بی  چرایی مغروق به هوایمان کند، در بٌن تپیدگی خودمان رها و  وهم هوشی به شهیری و شنودمان ندهد بگذار جایی خیالمان را برده باشند خیالی نباشد. حقا حقیقتی که از تو نباشد، هر آن چه فریبانه ای فرتوت، هرآن چه زوالیده، بگذار زلول برسد به تنگه ی تریش و پر دغر نحیف لارمان، چکه ی شوق اشکاهایمان بچکد نه شوریدگی شوراب اشک غم که خشکیده دردمندان کند. ابراهیم سبزمان کن که ریشه ی سترگ تو تا ابد سترگ و ماندیست.

(هفته نامه نسیم جنوب- سال بیست و چهارم- شماره 971)