خلیل موحد: در کشور ما کم رمقی محرک های انگیزشی و گاه فقدان شوق و ذوق در میان عموم معلمان، سال هاست که آموزش و پرورش کشور را با بحران های جدی مواجه کرده و به بالندگی آموزش و فهم و سواد خسارت های هنگفتی وارد کرده است. این خلا` کشش اما از تولیدات درونی معلمان ایران نیست...
خلیل موحد
مشکلات حرفه ای و شغلی معلمان ایران دریک تقسیم بندی مولود گیزهای ذهنی- انفسی (subjective) و علل عینی و افاقی (objective) می باشد. گرچه در تحلیلی ژرف اندیشانه، بخش نخست این برش بند، خود محصول بخش دوم آن؛ یعنی، همان نگرش ها و برنامه هایی است که در چند دهه اخیر در میدان سیاست و اقتصاد ایران حاکمیت داشته است.
در ساحت ذهن اما نگران کننده ترین عامل بازدارنده در مسیر پیشرفت آموزشی و تعالی تربیتی در نظام تعلیم و تربیت در میهن ما، همان چیزی است که می توان از آن به عنوان بحران انگیزه یاد کرد. حرفه ی معلمی به ذات خود، کاری طاقت فرساست. و این امری غیر طبیعی نیست؛ زیرا کامیابی در پدیده ی تعلیم وتربیت، فقط دستاورد توان بالای دانشی و علمی حاملان آن نبوده؛ بلکه به قطع، ربط وثیقی نیز با فراز و نشیب های روانی و بینشی اصحاب علم و فرهنگ دارد.
در کشور ما کم رمقی محرک های انگیزشی و گاه فقدان شوق و ذوق در میان عموم معلمان، سال هاست که آموزش و پرورش کشور را با بحران های جدی مواجه کرده و به بالندگی آموزش و فهم و سواد خسارت های هنگفتی وارد کرده است. این خلا` کشش اما از تولیدات درونی معلمان ایران نیست؛ بلکه ارمغان تحمیل های بیرونی؛ یعنی، نابرابری های اقتصادی و تبعیض در در یافت حقوق و دستمزد می باشد. این گسست مالی و شکاف عمیق درآمدی میان معلمان با سایر کارکنان دولت که معلمان کشور را در کف لیست حقوق بگیران دولت قرار داده، در قامت بلند ترین و ستبر ترین مانع، دل و دماغ کار را از عموم معلمان بازستانده و به مهم ترین معضل شغلی آنان تبدیل شده است. فداکاری ها و رنج هایی که عموم معلمان اما در کلاس بر جسم و جان خود هموار می کنند، محصول جوشش درونی و وجدانی آن هاست.
در جهان کنونی و به باور همه ی کارشناسان، نیروی انسانی آگاه، آزاد، آفریننده، کارآمد و عاری از فساد مالی، مهن ترین مولفه ی کامیابی مادی و معنوی جوامع بشری محسوب شده و معلمان جلو دار این نیروها می باشند.
* این دیدگاه در شماره یکشنبه 12 اردیبهشت روزنامه تعادل به چاپ رسید.
آخرین اخبار
- نسيم جنوب ، کشف و پرورش نويسندگان نوپاي بوشهر
- نسیم جنوب؛ حامي جدي موسيقي محلي بوشهر
- افسوس هاي بيست و پنج سالگي «نسيم جنوب»
- ديرپا بمان
- بیست و پنج سالگي «نسيم جنوب» مبارک باد
- «نسيم جنوب»؛ نشريهاي فراسوي رسالت حرفه اي
- پاي بند به اصول و فرهنگ حرفه اي رسانه اي
- «نسيم» روح بخش بر چهره اين بندر کهنسال
- از زندانی شدن يك شهروند دلسوز، روزنامه نگار صادق و معلم رزمنده جلوگیری کنید
- هنوز ايستاده و همچنان اميدوار!
- درسي از کار و فعاليت در زادگاهم
- عيد و تحويل سال نو در بندر بوشهر قديم
- نوروز و سفر به باغ دلگشاي بُورِکي
- و آغاز ميکنيم همان راه آمده را رفته را دوباره را
- ما عاشقانه دنبال ترنم نسيم ميگرديم
پربیننده ترین
- استانداران باید مشی اعتدال داشته باشند + تصاویر تکریم و معارفه استاندار
- 21 استانداری که در بوشهر بر صندلی ریاست نشستند + تصاویر
- به دنبال مخاطبانی شیفته جنوب و آفتاب و دریا
- پویایی، ظاهری شیطنتآمیز دارد
- خوش خبر باشي اي «نسيم جنوب» که خبرها به ما رسد همه خوب
- ۱۱ میراث ناملموس بوشهر ثبت ملی شد
- سفر به بوشهر، زیباترین ساحل جنوب / تصاویر
- شرکت آسانسور صدف ساحل (سهامی خاص)
- اعلام حمايت مهندسين بوشهري وزارت نفت از استانداري تبادار + اسامي
- افشای حقايق و رازهاي ناگفته از مبارزات رئیسعلی با انگلیسی ها
- جایگاه استان بوشهر در کنکور سراسری مناسب نیست
- فضای آرام، پیش نیاز توسعه استان بوشهر
- رییس جمهوری بزرگراه برازجان-گناوه را بصورت ویدئو کنفرانس افتتاح کرد
- بانگ آمد که علی را کشتند
- تصاویری از رزمندگان بوشهر در دفاع مقدس
هنوز از همکاران محترم در تعجبم چرا نمی خواهند بپذیرند که دولتها به عمد حقوق فرهنگیان را اضافه نمی کنند زیرا معلم دانا جامعه دانا تربیت می کند و جامعه دانا مسئول پاسخگو می خواهد و دانایی برای مسئولین گران تمام می شود و اگر معلم فقیر باشد دیگر تمام هم و غم معلم نان می شود و فرصتی برای پرورش نسل متفکر پیدا نمی کند لذا به همه دولتها نگاه کنید کدام یک از وزیران آموزش و پرورش وزیر قوی ( از لحاظ مدیریتی یا تربیتی ) بوده اند . یک به یک ضعیف تر و مدیر ضعیف فقط و فقط وعده می دهد و به همه امیدواری کاذب می دهند تا عمر وزارتشان تمام شود و باز روز از نو روزی از نو و همکار محترم ما نیز دل خوش می کند با تغییر دولت وضعیتش بهبود می یابد اما غافل از اینکه این چرخه بی توجهی باز تکرار خواهد شد اما در قالب دولت و کلمات و طرحهای آبکی دیگر و اما بیشترین آسیب را نسل یا نسلهایی می بینند که در مدارس ما آموزش می بینند یعنی آینده ای مبهم.