سجاد بهزادي 

معلمان جامعه ما مدت‌هاست که خواستار افزایش دستمزد‌ها، بهبود وضع معیشتی و رفع تبعیض حقوقی بین خود و سایر کارمندان دولت هستند، خواسته‌ای که تا حدودي بهتر شده است و معلمان جامعه ايران از شرايط نسبتا خوبي نسبت به گذشته برخوردارند. اما آنچه مسلم است اينكه ، جامعه معلمان هنوز مي بايست از وضعيت ايده ال تري از نظر معيشتي برخوردار باشند و البته هم زمان نظام رتبه‌بندی نيز در مورد انها اعمال گردد. اين مقدمه در واقع همراهي، همفكري و هم دردي نويسنده اين نوشتار با معلمان پرتلاشي است كه بخشي از توسعه و آباداني مملكت ما به دستان و انديشه هاي انها گره خورده است. اما مي خواهم هم زمان از فرصت استفاده كنم و چندين نكته ديگر را نيز به بهانه روز معلم و تحصن معلمان بازگو كنم:

1- هر دولتی که بخواهد کشورش را به سمت توسعه حرکت دهد مسله " كار و زمان كاري" در اولويت تمامي بخش هاي خود قرار مي دهد. آموزش و پرورش در كشورهاي توسعه‌نيافته همواره مي‌خواسته است و مي‌خواهد به وضع اكنون جهان توسعه‌يافته برسد؛ اما با كدام ساز و كار. همه مي دانيم جزء با كارعلمي تر، مفيدتر و توجه به وقت و زمان بيشتر اين مهم تامين نخواهد شد. بر اساس همين فرمول معلمان كشور ژاپن 12 ساعت در روز كار مي كنند. حال سوال من اينست كه تعطيلات ماههاي تابستان،  بهار و دو روز در هفته نوش جان معلمان ميهن ما؛ ولي در چند ساعت كاري هفته واقعا چقدر انگيزه كار مفيد دارند و بهره وري نزد آنها چه معنا و مفهومي دارد؟

2- مسولين در برنامه هاي متعدد توسعه اي و چشم انداز هاي ملي ، قله هاي مهم رشد و پيشرفت علمي را ترسيم نموده اند. بعنوان مثال در برنامه چشم انداز 20 ساله نظام كه اكنون سالها از آن مي گذرد از "تقویت هویت ملی جوانان و نوجوانان" تا مرتبه هاي بزرگ علمي در مدارس سخن به ميان آمده است كه  رسيدن به اين مهم جزء با تلاش و كوشش معلمان جامعه به ثمر نخواهد نشست. اما سوال اساسي اينست كه معلمان بزرگوار ما چقدر آماده اين جهش عظيم علمي هستند و براي تقويت اين جريان چقدر از دانستني هاي خود اطمينان دارند؟

3- وضعيت تربيتي و اخلاقي جوانان و نوجوانان ما به كدام جهت در حركت است؟ آيا معلمان بزرگوار ما در مقابل موج هاي جديد جهاني در فضاي مجازي و الكترونيكي كه اكنون بر سر دانش آموزان ما سايه گسترانيده است و آثار افسار گسيخته اي نيز بر جاي گذاشته است حرفي براي گفتن دارند و در اين زمينه نيز دغدغه فراگيري آموزش جدي و نوين دارند يا به همان روند سنتي كارتعليم و تربيت خو گرفته اند؟

4- نويسنده اين سطور كه سالهايي نيز خود معلم بوده است ، خواسته هاي صنفي اخير معلمان جامعه را آگاهانه ، مدنی و ستودنی مي داند. اما بايد توجه داشت كه حرکت در فضايي ابهام آلود، موج سواری بر طرح مطالبات و شعارهاي توده گرايانه ، گره زدن منافع فردی با تهديد به تعطيلي مدارس و آسيب رساندن به دانش آموزان بيگناه،  از نظر اخلاقي و حقوقي هرگز مورد قبول جامعه نخواهد بود.

5- بنظر مي رسد مشكلات بسیاری در ساختار برنامه هاي آموزش و پرورش وجود داشته باشد اما نبايد اينگونه تداعي شود كه تنها مشكل معيشت معلمان راه حل برون رفت از تمامي بن بست هاي موجود در اين سازمان است. اين جمله عوامانه و بسيار اشتباست كه گفته ميشود "اگر معيشت معلمان حل شود بسياري از مسايل آموزش وپرورش حل خواهد شد." 

اصولا چرا معلمان جامعه ما تاكنون نسبت به ایمن نبودن مدارس و كلا پایین بودن کیفیت آموزش، كمتر فرياد خواهي مي كنند و در اين ارتباط كمتر صاحب ايده و حركت هاي خود جوش كشوري هستند. چرا اين بزرگواران همواره در تجمع هاي اعتراضي ، اصل معيشت خود را عليرغم فاصله اندكي كه با بسياري از ادارات ديگر دارند، تنها مورد توجه قرار مي دهند. ما نياز به معلماني داناتر و پركارتري داريم كه از نظر معيشتي نيز دغدغه كمتري داشته باشند. تا رسيدن به اين تعادل راه درازي در پيش است.